Suede was aan het begin van het huidige millennium op sterven na dood, maar herpakte zich vanaf 2013 knap met drie uitstekende albums. Na een stilte van vier jaar keert de Britse band terug met Autofiction, dat klinkt als een nieuwe start. Autofiction is een wat ruwer en steviger album vol echo’s uit de beginjaren van de band en de inspiratiebronnen van destijds. Gitarist Richard Oakes stapt definitief uit de schaduw van Bernard Butler en ook zanger Brett Anderson verkeert op Autofiction in topvorm, net als de rest van de band. De meeste tijdgenoten van Suede zijn al lang vergeten, maar de band uit Londen klinkt nog als een stel jonge honden. Een verrassend sterk album van de Britse band.
De Britse band Suede behoorde in de jaren 90 tot de vaandeldragers en de smaakmakers van de Britpop. Met Suede uit 1993, Dog Man Star uit 1994 en Coming Up uit 1997 leverde het drie onbetwiste Britpop klassiekers af, maar toen de belangstelling voor het genre aan het eind van de jaren 90 begon af te nemen, kreeg ook Suede, dat ook nog eens twee wat mindere albums had afgeleverd, steeds minder aandacht.
De band leek aan het begin van het nieuwe millennium dan ook roemloos ten onder te gaan, maar Suede bleek over meerdere levens te beschikken en begon in 2013 met Bloodsports met veel bravoure aan haar tweede jeugd. Night Thoughts uit 2016 en The Blue Hour uit 2018 completeerden niet alleen een prachtige trilogie, maar waren ook nog net wat beter dan Bloodsports en deden wat mij betreft niet al teveel onder voor de eerste drie albums van de Britse band.
De afgelopen jaren was het helaas weer wat stiller rond Suede, maar deze week keert de band terug met haar negende studioalbum, Autofiction. Op haar nieuwe album breekt Suede met de lijn die werd ingezet op Bloodsports en die zo fraai werd uitgewerkt op Night Thoughts en The Blue Hour. Autofiction is een wat ruwer en steviger album, waarop de band weer dichter aankruipt tegen het geluid van haar eerste albums en tegen de inspiratiebronnen van destijds. De band noemt het zelf haar punkalbum, wat misschien overdreven is, maar dat afscheid wordt genomen van de beeldende klanken op met name The Blue Hour is zeker.
Suede werd groot in de jaren 90, maar op Autofiction spelen invloeden uit de jaren 80 een voorname rol. In vrijwel alle tracks horen we de galmende gitaren die in de jaren 80 gemeengoed waren en ook de keyboards lijken hier en daar weggelopen uit dit decennium, net als de bijdragen van de prima spelende ritmesectie. Autofiction doet me meer dan eens denken aan de muziek van The Cure, maar het blijft ook een typisch Suede album.
Gitarist Richard Oakes heeft lange tijd aangehikt tegen de erfenis van Bernard Butler, die op de eerste Suede albums schitterde, maar op Autofiction werpt de Britse gitarist alle schroom van zich af en tekent hij vrijwel continu voor prachtig gitaarwerk. Het galmende gitaarwerk past prachtig bij de karakteristieke zang van voorman Brett Anderson, die weer met veel passie en hier en daar de nodige bombast zingt.
Over de zangkwaliteiten van de Britse muzikant zijn de meningen verdeeld, maar ik vind het nog altijd een uitstekend zanger, die op Autofiction ook nog eens in topvorm is. De vergeleken met de vorige albums wat directere zang pakt zelfs heel goed uit en voorziet de songs op Autofiction van veel kracht en urgentie.
Autofiction bevat wel wat rustpuntjes, maar over het algemeen genomen gaat Suede er op haar nieuwe album lekker stevig tegenaan met een mix van postpunk, glamrock en Britpop. Het levert een album op dat van alle albums die Suede na 1997 maakte waarschijnlijk het dichtst tegen Coming Up aan zit en laat dit nu net mijn favoriete Suede album zijn.
De meeste bands die in de eerste helft van de jaren 90 opdoken bestaan al lang niet meer of zijn geen schim meer van zichzelf, maar Suede klinkt, veel meer dan op de vorige drie albums, als een stel jonge honden die er in slagen om het heilige vuur brandend te houden. Gezien de verschillen met de trilogie die tussen 2013 en 2018 werd afgerond, durf ik Autofiction wel de start van de derde jeugd van Suede te noemen en het is een start die respect afdwingt. Erwin Zijleman
Autofiction van Suede is verkrijgbaar via de Mania webshop: