Bed Of Roses klinkt op het eerste gehoor een beetje als de country(pop) albums die in de jaren 90 of aan het begin van dit millennium werden gemaakt. Daar was ik niet altijd gek op, maar het tweede album van Caylee Hammack is ook een album waarover je niet te snel moet oordelen. De zang op het album is soms wat zwaar aangezet, maar Caylee Hammack is ook een prima zangeres. In muzikaal opzicht klinkt het soms wat mainstream, maar de muzikanten op het album leveren ook vakwerk. Caylee Hammack toont zich bovendien een prima songwriter, die de hoofdstukken uit haar gelijktijdig verschenen boek heeft vertaald naar een serie aansprekende songs.
Bed Of Roses van Caylee Hammack krijgt vooral zeer positieve recensies, maar zelf was ik niet direct overtuigd van het album. Het is een album dat ik zelf zou omschrijven als countrypop en daar ben ik zeker niet vies van. Het is bovendien countrypop die bestaat uit meer country dan pop, dus ook in dat opzicht zou het album me aan moeten spreken. Bij eerste beluistering vond ik Bed Of Roses echter wat mainstream klinken en bovendien had ik wat moeite met de krachtige stem van Caylee Hammack.
Het zijn twee dingen waar ik kennelijk aan moest wennen, want nu ik het tweede album van Caylee Hammack meerdere keren heb gehoord vind ik het mainstream gehalte van Bed Of Roses wel meevallen en ook de stem van de Amerikaanse muzikante bevalt me inmiddels een stuk beter.
Bed Of Roses is een wat ander countrypop album dan de albums die ik de afgelopen twee jaar heb omarmd in het genre en zit wat dichter aan tegen de albums die in de jaren 90 en 00 werden gemaakt in het genre. Bed Of Roses is een typisch Nashville countrypop album, maar het is er een die ook liefhebbers van wat traditioneler aandoende country varianten zal bevallen.
Bed Of Roses is een bijzonder album, want het verscheen samen met een boek dat Caylee Hammack schreef met de Amerikaanse schrijfster Carolyn Brown. Het is een boek dat ‘coming of age’ als centraal thema heeft en dat is een thema dat het goed doet binnen de countrymuziek. Het album volgt de hoofdstukken van het boek en kan met een beetje worden gezien als de soundtrack bij het boek.
Ik had eerlijk gezegd nog niet eerder van Caylee Hammack gehoord, maar er is hoorbaar veel geld gestoken in Bed Of Roses. De Amerikaanse muzikante kon een beroep doen op een dozijn songwriters en wist bovendien prima muzikanten en ervaren producers (Dann Huff en John Osborne) te strikken voor haar tweede album.
Bed Of Roses klinkt met enge regelmaat als een typisch Nashville countrypop album, maar Caylee Hammack doet ook haar eigen ding. In muzikaal opzicht kan het meerdere kanten op, waardoor het album zich ook met enige regelmaat ver buiten de vaste kaders van de Nashville countrypop beweegt. Zeker in de wat meer ingehouden tracks klinkt het allemaal bijzonder smaakvol en maakt Caylee Hammack muziek die ook zal worden gewaardeerd door country liefhebbers die niet veel op hebben met countrypop.
Wat voor de muziek geldt, geldt ook voor de zang van de Amerikaanse muzikante. Ik hou persoonlijk niet zo heel erg van de hele krachtige uithalen die Caylee Hammack in huis heeft, maar ze weet ook uitstekend te doseren en gaat slechts bij uitzondering vol op het orgel.
Bed Of Roses van Caylee Hammack wist me niet zo makkelijk te overtuigen als een aantal andere recent verschenen countrypop albums, maar hoe vaker ik naar het album luister, hoe meer ik overtuig raak van de kwaliteiten van de Amerikaanse muzikante. Bed Of Roses gaat het in de Verenigde Staten ongetwijfeld heel goed doen, maar ook hier zouden liefhebbers van countrymuziek die niet vies zijn van een beetje pop best wel eens kunnen vallen voor de muzikale charmes van Caylee Hammack, die laat horen dat ze flink gegroeid is sinds de release van haar debuutalbum in 2020. Erwin Zijleman