Maya Delilah uit Londen beschikt over een stem die je heerlijk kan bedwelmen. Het is een warme stem met veel soul en jazz, waardoor de jonge Britse muzikante inmiddels is vergeleken met een aantal grote zangeressen. Maya Delilah kan niet alleen geweldig zingen, maar maakt op haar debuutalbum ook indruk als gitarist, zeker wanneer ze melodieuze solo’s uit haar gitaar tovert. The Long Way Round staat ook nog eens vol met uitstekende songs en het zijn songs die zich makkelijk over de grenzen van meerdere genres bewegen. Alle reden voor met name de Britse muziekpers om Maya Delilah een supertalent te noemen, wat ik na beluistering van haar debuutalbum zeker niet overdreven vind.
De Britse muzikante Maya Delilah, een voormalig leerling van de inmiddels fameuze BRIT school, die deze week debuteert met het album The Long Way Round, heeft het perfecte album gemaakt voor een mooie lentezondag. Het is een album met lome en soulvolle klanken en een stem die de ruimte vult met warmte. Het klinkt allemaal bijzonder aangenaam en het wordt meer dan aangenaam wanneer Maya Delilah ook nog bijzonder fraai gitaarwerk toevoegt aan haar songs.
De pas 24 jaar oude muzikante uit Londen wordt inmiddels al een tijdje geprezen als zangeres, als songwriter en als gitarist en laat op haar debuutalbum horen dat dit niet overdreven is. The Long Way Round is verschenen op het prestigieuze Blue Note label, dat niet over één nacht ijs gaat en dat met Maya Delilah een supertalent heeft binnengehaald.
De Britse muzikante wordt meer dan eens vergeleken met Norah Jones en dat is een vergelijking die ik begrijp. Net als Norah Jones beschikt Maya Delilah over een bijzonder mooi en warm stemgeluid en ook de stem van de Britse muzikante gedijt uitstekend in songs met vooral invloeden uit de soul en de jazz. Invloeden uit de jazz spelen op The Long Way Round overigens een meer bescheiden rol dan op een aantal van de albums van Norah Jones, want invloeden uit de soul, de R&B en de pop domineren op het album.
The Long Way Round klinkt voor een belangrijk deel vertrouwd, tot Maya Delilah interessante gitaarakkoorden en gitaarsolo’s toevoegt aan haar songs en de Eric Clapton in zichzelf naar boven haalt. Met name de solo’s verwacht je niet in de muziek van Maya Delilah, maar op een of andere manier past het prachtig. Echt ontsporen doet het overigens nergens, waardoor het debuutalbum van de Britse muzikante vooral een loom en wat zwoel karakter houdt.
Daar is niets mis mee en zeker niet wanneer de songs zo smaakvol zijn als die op The Long Way Round. Er wordt met veel smaak en gevoel gespeeld op het album, waarvoor gelouterde muzikanten en producers werden ingeschakeld. De muzikanten die zijn te horen op het album zijn van hoog niveau en ook de zang van Maya Delilah is zeer smaakvol.
Ze beschikt over een stem die vooral wanneer de Britse muzikante wat zachter zingt vol schoonheid en verleidingskracht zit, maar het is ook een stem die in uiteenlopende genres uit de voeten kan en zowel soulvol, jazzy, folky, bluesy als funky kan klinken. Wanneer invloeden uit de funk worden toegevoegd klinkt Maya Delilah opeens als een protegé van Prince, overigens een van haar muzikale helden, maar zelf hoor ik haar toch liefst in de wat broeierige songs met vooral invloeden uit de soul, blues en de jazz, die domineren op het album. Maya Delilah zingt in deze songs niet alleen heel erg mooi, maar zingt bovendien met veel precisie en gevoel.
De jonge Britse muzikante schakelt bijna achteloos tussen genres, wat een uiterst veelzijdig album oplevert. Het is een album dat het zoals gezegd uitstekend doet een mooie zondag in de lente, maar The Long Way Round doet ook later op de avond wonderen en lijkt me een album voor alle seizoenen. Maya Delilah is op meerdere plekken genoemd als een van de muzikanten die we in de gaten moeten houden in 2025 en na beluistering van haar uitstekende debuutalbum begrijp ik dat helemaal. Erwin Zijleman
The Long Way Round van Maya Delilah is verkrijgbaar via de Mania webshop: