Review: Jesse Sykes & The Sweet Hereafter - Forever, I've Been Being Born

Jesse Sykes nam de tijd voor de opvolger van haar inmiddels al weer 14 jaar oude vorige album, maar Forever, I've Been Being Born is een mooi album geworden met bijzondere muziek en de fraai doorleefde stem van de Amerikaanse muzikante
Bij de naam Jesse Sykes denk ik direct aan Reckless Burning, het album dat ze in 2002 maakte met haar band The Sweet Hereafter. Het is een van mijn favoriete rootsalbums aller tijden en het is een album dat deze week niet wordt overtroffen door Forever, I've Been Being Born. Ook het vijfde album van de Amerikaanse muzikante, die wederom wordt bijgestaan door gitarist Phil Wandscher, is echter wel een bijzonder mooi album. Het is een album met wat psychedelisch klinkende folk met af en toe ruwe uitbarstingen en werkelijk fantastische gitaarspel. De stem van Jesse Sykes klinkt inmiddels een stuk ruwer en doorleefder, maar is nog altijd prachtig.

De Amerikaanse muzikante Jesse Sykes speelde aan het eind van de jaren 90 in de band Hominy, maar verliet deze band toen haar relatie met de oprichter van de band op de klippen liep. Ze kwam niet veel later gitarist Phil Wandscher tegen, die het einde van zijn band Whiskeytown zag aankomen. 

De twee begonnen samen aan het project Jesse Sykes & The Sweet Hereafter, dat in 2002 debuteerde met het album Reckless Burning. Het is wat mij betreft een van de mooiste rootsalbums aller tijden. Het is een album met een wat donkere en mysterieuze sfeer, maar het is ook een album vol prachtige klanken met daar bovenop nog eens de geweldige stem van Jesse Sykes, die direct vanaf de eerste noten diep onder de huid kruipt. 

Reckless Burning werd in 2004 gevolgd door Oh, My Girl en in 2007 door Like Love Lust & The Open Halls Of The Soul. Het zijn albums die niet veel onder doen voor Reckless Burning, maar er kan maar één album het beste zijn en dat is wat mij betreft het debuutalbum van Jesse Sykes & The Sweet Hereafter. Na 2007 werd het een tijdje stil rond de Amerikaanse muzikante en haar band, maar in 2011 verscheen het album Marble Son. 

Het is een album dat ik pas deze week heb ontdekt en het is een wat ander album dan zijn drie voorgangers met een wat steviger en psychedelischer geluid. Ik vind Marble Son wat minder dan de eerste drie albums van Jesse Sykes & The Sweet Hereafter, maar het album had destijds zeker niet misstaan op de krenten uit de pop. 

Na een stilte van maar liefst veertien jaar keren Jesse Sykes en haar band deze week terug met een vijfde album. Forever, I've Been Being Born keert in muzikaal opzicht terug naar het meer ingetogen en roots georiënteerde geluid van de eerste drie albums, maar er is in ruim twintig jaar wel het een en ander veranderd. De stem van Jesse Sykes klinkt wat minder krachtig dan op haar debuutalbum, maar de slijtage van de stembanden zorgt wel voor meer doorleving in haar stem. 

Ook Forever, I've Been Being Born heeft zowel de naam van Jesse Sykes als The Sweet Hereafter op de cover staan, maar Phil Wandscher tekent voor de meeste instrumenten die zijn te horen. Het album opent met muziek en vocalen die herinneren aan de folk uit de jaren 60, totdat op de achtergrond zijn gitaar laat ronken en dat is niet de enige keer dat het gitaarspel in positieve zin opvalt.

Het nieuwe album van Jesse Sykes klinkt net als op het vorige album wat psychedelischer dan haar eerste albums en lijkt af en toe zo weggelopen uit de jaren 60 of 70, zeker wanneer flink wat strijkers worden ingezet. Bij eerste beluistering van Forever, I've Been Being Born vond ik vooral het gitaarwerk van Phil Wandscher geweldig en moest ik wat wennen aan de stem van Jesse Sykes, maar na een paar keer horen wist de Amerikaanse zangeres me toch weer te raken met haar stem, die hier en daar gezelschap krijgt van de bijzondere stem van Marissa Nadler. 

Forever, I've Been Being Born is een stemmig en bij vlagen bijna weemoedig klinkend album, dat misschien niet de mokerslag uitdeelt die Reckless Burning 23 jaar geleden uitdeelde, maar het is absoluut een mooi en bijzonder album. Het is bovendien een album dat indrukwekkender wordt wanneer je oor hebt voor alle bijzondere details die zijn verstopt in de muziek op het album en al het gevoel in de zang. Erwin Zijleman

De muziek van Jesse Sykes & The Sweet Hereafter is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse zangeres en haar band: https://jessesykesandthesweethereafter.bandcamp.com/album/forever-ive-been-being-born.

Forever, I've Been Being Born van Jesse Sykes & The Sweet Hereafter is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 34,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: Gideon Karting - Maar dat doet Taylor Swift ook

Ik heb stapels boeken over popmuziek. Iedere maand komen er weer wat boeken bij, want ik wil alles weten over de muzikanten die ik hoog heb zitten. Ik moet eerlijk toegeven dat een deel van deze boeken vrijwel ongelezen in de kast verdwijnt, want als ik na 20 pagina's nog niets nieuws heb gelezen in de zoveelste Bob Dylan, Paul McCartney of Bruce Springsteen biografie geef ik het meestal snel op.

Ik verlang dan ook met enige regelmaat naar een boek over popmuziek waarin alles nieuw is en dat ik in één ruk uit wil lezen. Waarom schrijft niemand een echt diepgravende biografie over Billie Eilish, Taylor Swift of Lorde en moeten we het altijd doen met glossy flutboeken over de sterren van het moment? Waarom moeten er 50 boeken over Bob Dylan worden volgeschreven? Waarom schrijft niemand een boek over popmuziek dat echt anders is en iets toevoegt aan alles dat er al is?

Anderhalve week geleden kwam ik nota bene op LinkedIn een post tegen over een boek dat me wel interessant leek. De auteur stuurde het naar me op en eindelijk had ik een boek over popmuziek dat anders is dan alle andere boeken over popmuziek die ik de laatste jaren heb gelezen. Ik heb het in één ruk uitgelezen en ik denk dat ik het nog vaak ga herlezen.

Het gaat om Maar dat doet Taylor Swift ook van Gideon Karting, die volgens de informatie op de achterflap zo ongeveer alle rollen die er zijn in de muziekindustrie heeft vervuld. Het boek heeft als ondertitel De verborgen wetten en geheime spelregels van muziekmarketing (en hoe jij ze kan toepassen). Het is een boek over marketing in de popmuziek en het boek bestrijkt zowel het verleden als het heden.

Gideon Karting beschrijft in 167 pagina's hoe marketing in de popmuziek werkt en doet dat met veel humor en af en toe enig cynisme. Je zou verwachten dat in de miljardenindustrie die de muziekindustrie is marketing van een extreem professioneel niveau is, maar Gideon Karting schetst een ander beeld. Het is een soms wat banaal beeld vol toevalligheden dat wordt geïllustreerd met talloze voorbeelden. 

Soms denk je het perfecte recept voor goede marketing in de popmuziek te lezen, maar zo eenvoudig is dat ook weer niet. Wat wel en niet werkt kan per muzikant of band verschillen. "Sex sells" gaat soms op, kijk naar een deel van de grote popzangeressen van het moment, maar soms is ver weg blijven van sex ook weer een recept voor succes, denk aan de outfits van Billie Eilish.

En deze tegenstelling gaat vaker op. Een eindeloze tour (Taylor Swift) trekt de aandacht en brengt geld in het laatje, maar juist helemaal niet touren was in het verleden ook een garantie op succes (Kate Bush). Ruzie binnen een band is meestal een garantie op succes, tot het de ondergang van een band betekent. Maar dat doet Taylor Swift ook bevat talloze voorbeelden van goed geslaagde en minder geslaagde marketing trucs.

Het leuke van het boek van Gideon Karting is dat je 167 pagina's wordt vermaakt met leuke weetjes en anekdotes, maar vervolgens ook met andere ogen kijkt naar de marketing praktijken van het moment, want de muziekindustrie was en is een bijzondere industrie, waarin alles net wat anders werkt dan elders.

Toevallig plaatste de Ziggo Dome deze week per ongeluk een aankondiging van een concert van de Spaanse superster ROSALÍA op de website. Het stond er maar even op, maar lang genoeg om viraal te gaan. Was het een foutje van de webmaster van de Ziggo Dome of een slimme truc om heel veel aandacht te genereren voor het concert van ROSALÍA? Ik denk, zeker na het lezen van dit boek, het laatste. Als de marketing truc goed heeft gewerkt staat de Spaanse superster vast meer dagen in de Ziggo Dome dan de ene dag die "jammerlijk" uitlekte. Een leuke truc voor de volgende druk van dit heerlijke boek van Gideon Karting. Erwin Zijleman

Review: Tulpa - Monster Of The Week

Het deze week verschenen debuutalbum van de Britse band Tulpa krijgt nog niet heel veel aandacht, maar de frisse indiepop songs met een beetje postpunk op Monster Of The Week verdienen deze aandacht absoluut
Tulpa is een band uit het Britse Leeds die het wel eens ver kan gaan schoppen, als gerechtigheid bestaat tenminste. De band vermengt een aantal bekend klinkende invloeden uit met name de postpunk en de indierock, maar maakt er, mede door de zang van frontvrouw Josie Kirk, frisse indiepop songs van. Het klinkt allemaal bijzonder lekker, maar de Britse band durft ook buiten de lijntjes te kleuren met gevarieerd gitaarwerk en hier en daar het nodige experiment. Monster Of The Week is zeker geen perfect debuutalbum, maar de beste songs op het album zijn echt heel goed en smaken naar veel meer. Het debuutalbum van Tulpa verschijnt misschien niet op het handigste moment, maar dit leuke album mag echt niet ondersneeuwen.

Monster Of The Week is het debuutalbum van de Britse band Tulpa. Het is een band die wordt aangeprezen met het feit dat drie leden van de band een verleden hebben in de Britse postpunk bands Mush en Drahla. Dat zijn namen die mij eerlijk gezegd helemaal niets zeggen, maar ik ben over het algemeen ook niet zo gek op postpunk en zeker niet op postpunk uit het heden. 

De band uit Leeds heeft voor haar debuutalbum een beroep gedaan op producer Jamie Lockhart, die ook vooral postpunk albums heeft geproduceerd. Met twee gitaristen, een drummer en een producer met flink wat ervaring in de postpunk, kan het debuutalbum van Tulpa eigenlijk ook alleen maar een postpunk album zijn, maar de Britse band beschikt over een geheim wapen dat het album toch een net wat andere kant op duwt. 

Dat geheime wapen is zangeres en bassiste Josie Kirk, die het geluid van Tulpa een frisse popinjectie geeft. Het betekent niet dat Monster Of The Week zich niet heeft laten beïnvloeden door postpunk. Zeker het gitaarwerk op het album duwt de muziek van de band uit Leeds de kant van de postpunk op en ook het drumwerk is beïnvloed door de muziek die de drummer van de band in het verleden maakte. 

Josie Kirk is zelf ook niet vies van een postpunk achtig basloopje met een vleugje New Order hier en daar, maar ze voorziet het geluid van Tulpa vooral van zonnestralen. Monster Of The Week staat vol met frisse popsongs met naast invloeden uit de postpunk ook invloeden uit de indiepop en de indierock. Het zijn heerlijke melodieuze popsongs die profiteren van de enigszins onderkoelde maar ook fris klinkende zang van Josie Kirk. 

Het doet wel wat denken aan de indierock bands met een vrouwelijk boegbeeld uit de jaren 90 als Throwing Muses en Belly, maar ik hoor af en toe ook zeker wat van een band als The Sundays, zeker als de gitaristen van de band tekenen voor bijzonder lekkere en melodieuze gitaarlijnen. Tulpa komt uit Leeds, maar het debuutalbum van de band doet me ook denken aan een aantal bandjes die in de jaren 90 Glasgow als thuisbasis hadden. 

Monster Of The Week klonk eigenlijk direct bij eerste beluistering vertrouwd, maar de combinatie van invloeden op het debuutalbum van Tulpa is best bijzonder, waardoor de Britse band een album heeft gemaakt dat er voor mij uit springt deze week. Het is vooral de verdienste van Josie Kirk, want op het moment dat ze de leadzang in twee tracks aan een van de mannelijke leden van de band laat, is de magie in ieder geval voor mij direct helemaal weg. 

Verstandig dus als de mannelijke leden van de band zich beperken tot strakke drums en afwisselend jengelend en gruizig gitaarwerk en de frontvrouw van de band laten schitteren met een stem die de soms wat ruwe songs van de band voorziet van zonnestralen en plezier. 

Zeker in de eerste tracks van het album vermaakt Tulpa bijzonder makkelijk, maar ook als de band wat later op het album kiest voor net wat minder licht verteerbare songs en invloeden uit de psychedelica toevoegt aan haar muziek, overtuigt de band uit Leeds me bijzonder makkelijk. 

Het debuutalbum van Tulpa is het soort album dat Pitchfork wekelijks oppakt, maar de Amerikaanse muzieksite doet deze week een weinig aansprekende greep uit het aanbod. En ook Paste geeft niet thuis helaas. Ik pik zelf Monster Of The Week van Tulpa er wel uit, want wat is dit een leuk album. Erwin Zijleman

De muziek van Tulpa is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse band: https://tulparockband.bandcamp.com/album/monster-of-the-week.

Monster Of The Week van Tulpa is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 34,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: David Keenan - Modern Mythologies

David Keenan leek aan het begin van 2020 razendsnel uit te groeien tot een ster, maar maakte andere keuzes, die samenkomen op het uitstekende Modern Mythologies, dat laat horen dat zijn droomdebuut geen toevalstreffer was
De eerste twee albums van de Ierse muzikant David Keenan vond ik echt geweldig, maar zijn derde album deed me helemaal niets. Het was vervolgens afwachten of de muzikant uit Dublin weer zou opduiken, maar dat doet hij gelukkig deze week met zijn vierde album Modern Mythologies. Het is een album dat deels herinnert aan zijn eerste twee albums, maar de muziek van David Keenan is op Modern Mythologies wel eigenzinniger en gevarieerder. De Ierse muzikant schrijft nog altijd prachtige teksten en vertolkt ze met veel passie. In muzikaal opzicht is het wat spannender dan op de eerste twee albums, maar uiteindelijk valt alles op zijn plek op de glorieuze terugkeer van David Keenan.

De Ierse muzikant David Keenan debuteerde helemaal aan het begin van 2020 met het geweldige A Beginner's Guide To Bravery. Het is een album dat echt alles heeft dat een sensationeel goed debuutalbum moet hebben. De Ierse muzikant vertelde op zijn debuutalbum indringende verhalen, kleurde deze prachtig in en vertolkte zijn songs ook nog eens met hart en ziel. 

Ik schreef er bijna zes jaar geleden het volgende over, maar er zijn veel meer superlatieven te vinden in mijn recensie van het debuutalbum van David Keenan: “A Beginner's Guide To Bravery is een album dat aanzet tot associëren. Ik hoor wat van Van Morrison, David Gray, Tim Buckley, The Waterboys en de briljante Gavin Friday, maar zo kan ik nog wel even doorgaan, zonder dat ik een naam kan noemen die het hele album relevant is. Laten we het er maar op houden dat David Keenan zijn klassiekers kent en alle invloeden verwerkt in een persoonlijk geluid”. 

A Beginner's Guide To Bravery werd terecht de hemel in geprezen en een glorieuze carrière van de Ierse muzikant leek slechts een kwestie van tijd. David Keenan gooide vervolgens zijn eigen glazen in met zijn tweede album "WHAT THEN?", dat een wat lastiger album was dan zijn debuutalbum, maar persoonlijk vond ik "WHAT THEN?" nog wat beter dan het al zo goede debuutalbum. 

David Keenan kreeg na het matige succes van zijn tweede album mot met zijn platenmaatschappij, die de grootste plannen die het met hem had niet zag uitkomen. De muzikant uit Dublin maakte vervolgens in zijn uppie zijn derde album Crude, maar dat album mistte de magie van zijn twee voorgangers en kreeg terecht veel minder positieve recensies. 

Na een filmsoundtrack keert David Keenan deze week terug met Modern Mythologies en met dit album revancheert hij zich wat mij betreft voor het wat mindere Crude. Met Modern Mythologies keert David Keenan deels terug naar het geluid van zijn eerste twee albums, maar gedurende het album wordt snel duidelijk dat de Ierse muzikant nu precies doet waar hij zelf zin in heeft en zich niet meer laat leiden door commerciële motieven. 

Modern Mythologies opent toegankelijk met een soulvolle track met blazers, die laat horen dat de erfenis van Van Morrison bij David Keenan in goede handen is. Vervolgens kan het echter alle kanten op en dat hoor je nog wat beter op de luxe editie van het album, die nog wat extra andere wegen verkent. 

Grootste kracht van David Keenan blijft zijn stem, die zijn poëtische teksten met heel veel gevoel, passie en expressie vertolkt. Ik hoor er wat in van alle namen die ik hierboven al heb genoemd, maar bij beluistering van Modern Mythologies komen ook David Gray en vooral Rufus Wainwright hier en daar op als vergelijkingsmateriaal en zo kan ik nog wel wat namen noemen. 

In muzikaal opzicht kan het bij David Keenan dit keer alle kanten op, van soul en blues tot pop en rock en folk en jazz. De muziek van de Ierse muzikant was in het verleden al zeer intens, maar de intensiteit is op zijn nieuwe album nog wat opgevoerd en doet wel wat denken aan Jeff Buckley. Het zijn nogal wat grote namen die in deze recensie voorbij komen, maar David Keenan is op Modern Mythologies vooral zichzelf en dat is knap. Iedereen die hem na het tegenvallende Crude had afgeschreven moet maar eens snel naar dit nieuwe album gaan luisteren. Erwin Zijleman

Modern Mythologies van David Keenan is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

Review: Courtney Hartman - With You

De Amerikaanse muzikante Courtney Hartman heeft met With You een wonderschoon album gemaakt, dat helaas wat tussen wal en schip is gevallen, maar de donkere maanden van het jaar echt prachtig kan verlichten
Zelden heb ik een album gehoord waaraan door zoveel muzikanten is meegewerkt maar dat desondanks zo sober en subtiel klinkt. De stem van Courtney Hartman is op With You vooral zacht, maar wordt fraai gecombineerd met flink wat andere vrouwenstemmen. Ook de muziek op het album is behoorlijk sober, maar het is ook wonderschone muziek vol subtiele details. De songs van Courtney Hartman vragen absoluut om gewenning, maar als je eenmaal gewend bent aan haar stem en de bijzondere muzikale setting, worden de songs op het derde album van de muzikante uit Eau Claire, Wisconsin, heel snel mooier en indrukwekkender. Echt een bijzonder album.

With You van Courtney Hartman verscheen twee weken geleden, maar kwam met enige vertraging op de streaming media platforms terecht. Dat lijkt een klein dingetje, maar het heeft er ongetwijfeld aan bijgedragen dat er tot dusver weinig aandacht was voor het album van de Amerikaanse muzikante. Zelf had ik het album eerlijk gezegd ook alweer doorgestreept toen ik niet aantrof op de streaming media platforms in de week van de release, maar bij toeval kwam ik het album toch nog tegen op Spotify. 

De naam Courtney Hartman kwam als eens voor op de krenten uit de pop, want in 2023 was haar stem prominent aanwezig op het album Stranger To The Feeling van Taylor Ashton (nog steeds een aanrader overigens). Courtney Hartman maakte ook een album met deze Taylor Ashton en bracht voor With You ook al twee soloalbums uit. With You is mijn eerste kennismaking met de solomuzikante Courtney Hartman en het is wat mij betreft een bijzonder album. 

Het is ook een ambitieus album, want de muzikante uit Eau Claire, Wisconsin, heeft flink wat muzikanten en studiotechnici uitgenodigd voor haar derde album. Zo wist ze een aantal aansprekende gastvocalisten te strikken, onder wie Tift Merritt, Michaela Anne, Emily Frantz , Phoebe Hunt, Watchhouse en Rachel Sermanni. Het zijn zangeressen van naam en faam, die de stem van Courtney Hartman prachtig ondersteunen, wat met grotere regelmaat fraaie harmonieën oplevert. 

De gastzangeressen doen dit ondersteunen overigens op zeer subtiele wijze, want de stem van Courtney Hartman, die zelf in alle songs het voortouw neemt, is zacht en gevoelig. Ik was niet direct gecharmeerd van de zang op With You, maar naarmate ik het album vaker hoor komt de zachte zang van de Amerikaanse muzikante makkelijker binnen. 

With You is in vocaal opzicht een subtiel album en dat is het ook in muzikaal opzicht. De songs op het derde album van Courtney Hartman zijn voorzien van een voornamelijk ingetogen en zeer subtiel geluid. Dat betekent zeker niet dat With You een Spartaans klinkend album is, want de muziek op het album is zeer smaakvol en rijk in detail. Net als de stem van Courtney Hartman dringt de instrumentatie op With You zich niet nadrukkelijk op, maar de sfeervolle en wat stemmige klanken op het album komen beter tot zijn recht wanneer je de songs van Courtney Hartman vaker hoort. 

With You is een album dat gemaakt is voor de vroege ochtend en de late avond en het is bovendien een album dat het goed doet in het huidige seizoen, maar het is ook een album dat het verdient om met aandacht te worden beluisterd. Bij aandachtige beluistering komt de muziek op With You makkelijker tot leven en hoor je goed hoe mooi de stem van Courtney Hartman is. 

With You kwam er naar verluidt niet zonder slag of stoot, maar het resultaat mag er zijn. Naast de zang en de muziek zijn ook de songs op het album van hoog niveau. Courtney Hartman deed hiervoor onder andere een beroep als geweldige songwriters als Saran Siskind, Tift Merritt, Ana Egge, Emily Frantz en Dawn Landes, maar ook bij het schrijven van de songs had ze zelf de meeste touwtjes in handen. 

Het levert een album op dat past in het hokje Amerikaanse rootsmuziek, maar dat anders klinkt dan de meeste andere albums in dit genre. Het zou echt doodzonde zijn als dit mooie en bijzondere album zou ondersneeuwen. Erwin Zijleman

De muziek van Courtney Hartman is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://courtneyhartman.bandcamp.com/album/with-you.

Review: Few Bits - Brick Houses

De Belgische band Few Bits keert na een stilte van negen jaar terug met haar derde album Brick Houses en het is een album dat in alle opzichten indruk maakt en ook nog eens opvalt door een bijzonder eigen geluid
De muziek van de Belgische band Few Bits is me een jaar of tien geleden niet opgevallen, maar ik ben echt zeer aangenaam verrast door het deze week verschenen Brick Houses. De band was door het moederschap van frontvrouw Karolien Van Ransbeeck een tijdje uit de running, maar keert terug met een album dat anders klinkt dan zijn twee voorgangers. Brick Houses is bij vlagen een melancholisch album, maar de songs van de band klinken ook warm en zonnig. In muzikaal opzicht staat het als een huis, de songs zijn gevarieerd en aansprekend en dan is er ook nog de prachtige stem van Karolien Van Ransbeeck, die de songs van haar band nog wat verder optilt. Prachtig album.

Een week geleden kwam ik een hele positieve recensie tegen van Brick Houses van de Belgische band Few Bits. Niet alleen het album werd zeer positief besproken, maar ook het verleden van de band werd geroemd. Volgens de recensie werd Few Bits in het verleden ‘de Belgische Mazzy Star’ genoemd en waren ook de eerste twee albums van de band van hoge kwaliteit. 

De recensie maakte me, alleen vanwege de Mazzy Star verwijzing, heel nieuwsgierig naar het nieuwe en de twee oude albums van Few Bits. Omdat het nieuwe album vorige week nog niet was verschenen, ben ik begonnen bij het titelloze debuutalbum van Few Bits uit 2013. Het is een album dat zowel door de zang als door de muziek inderdaad wel wat doet denken aan Mazzy Star, al klinkt de muziek van Few Bits wel wat zonniger. 

Ik begrijp er geen snars van dat ik het album twaalf jaar geleden niet heb ontdekt, want het is een album dat perfect in mijn straatje past. Dat geldt overigens ook en misschien nog wel in sterkere mate voor het in 2016 uitgebrachte Big Sparks, dat wat minder aan Mazzy Star doet denken, maar dat ik desondanks nog een stuk beter vind dan het debuutalbum van de band uit Antwerpen. 

Op haar tweede album combineert Few Bits de fluisterzachte zang van frontvrouw Karolien Van Ransbeeck en een vleugje psychedelica met een meer pop georiënteerd geluid met een randje Fleetwood Mac en dat klinkt echt bijzonder aangenaam. Ik heb er door de recensie van het nieuwe album van Few Bits opeens drie geweldige albums bij, want ook het na een stilte van negen jaar verschenen Brick Houses is een album naar mijn hart. 

Karolien Van Ransbeeck koos na de doorbraak van de band met Big Sparks voor het moederschap, maar begon twee jaar geleden weer met het schrijven van songs. De band had er voor kunnen kiezen om verder te gaan waar Few Bits negen jaar geleden was gestopt, maar dat is niet gebeurd. Brick Houses klinkt anders dan de twee vorige albums van de band en wat mij betreft heeft de band definitief afscheid genomen van de bijnaam ‘de Belgische Mazzy Star’. 

Op het vorige album van Few Bits hoorde ik al een randje Fleetwood Mac en dat is nog veel duidelijker te horen op Brick Houses. De band uit Antwerpen schuift op haar derde album wat verder op richting pop, maar heeft ook gewerkt aan een fraai nieuw eigen geluid, waarin ook ruimte is voor melancholie. 

Ik hoor er van alles in, want Brick Houses heeft zich niet alleen laten beïnvloeden door de perfecte pop van onder andere Fleetwood Mac. Door de combinatie van het rijke en veelkleurige gitaarspel op het album en de zang van Karolien Van Ransbeeck hoor ik ook wel wat invloeden uit de dreampop, variërend van de muziek van Lush tot The Sundays om maar eens twee namen te noemen, maar ik hoor soms ook een duidelijke jaren 80 vibe. 

Ik was na een paar tracks al verslaafd aan de stem van Karolien Van Ransbeeck, maar ook in muzikaal opzicht is Brick Houses een mooi en interessant album. In de muziek op het album trekt het soms zelfs wat proggy gitaarspel direct de aandacht, maar ook de baslijnen vind ik mooi en hetzelfde geldt voor de bijzonder klinkende synths. 

Few Bits heeft een album gemaakt dat soms wat ouderwets klinkt, maar minstens net zo vaak fris en het is een album vol met songs die ik steeds leuker en interessanter ga vinden. Echt een zeer aangename ontdekking dit album van Few Bits. Goed dat de band terug is. Erwin Zijleman

Brick Houses van Few Bits is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 29,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Juana Molina - DOGA

Juana Molina maakt inmiddels al zo’n 30 jaar hele bijzondere muziek, wat een stapel unieke albums heeft opgeleverd, waar deze week, na een stilte van acht jaar, het bijzonder mooie DOGA aan wordt toegevoegd
Het is knap hoe de Argentijnse muzikante Juana Molina de afgelopen 30 jaar albums met een volstrekt uniek eigen geluid uitbrengt. Het zijn albums die zich in theorie flink ver buiten mijn muzikale comfort zone bewegen en die het experiment stevig omarmen, maar op een of andere manier is de muziek van Juana Molina niet ontoegankelijk. Ze heeft de tijd genomen voor haar nieuwe album DOGA en dat hoor je, want het nieuwe album van Juana Molina loopt over van de goede ideeën. Al die goede ideeën moet je even laten landen, maar vervolgens is DOGA een album waarnaar je wilt blijven luisteren. Het was veel te lang stil rond de Argentijnse muzikante, maar gelukkig is ze terug.

DOGA, het nieuwe album van de Argentijnse muzikante Juana Molina, verscheen in dezelfde week als LUX, het inmiddels in opvallend brede kring erkende meesterwerk van ROSALÍA. Beide albums zijn voor een belangrijk deel Spaanstalig en bijzonder eigenzinnig, maar waar LUX met een ongekende hoeveelheid 5-sterren recensies de hemel in is geprezen, bleef het relatief stil rond DOGA, al merkte een deel van de Britse muziekpers het album gelukkig wel op, met de eretitel ‘album van de maand’ in het Britse muziektijdschrift Uncut als hoogtepunt. 

Nu heeft Juana Molina natuurlijk niet dezelfde status al wereldster ROSALÍA, maar de muziek van de Argentijnse muzikante schreeuwt al wel een aantal jaren om aandacht. Ik vond de muziek van Juana Molina bij de eerste kennismaking bijzonder, maar niet echt mijn ding, maar al snel raakte ik in de ban van Segundo (2000), Tres Cosas (2002), Son (2006) en Un Día (2008). De afgelopen twaalf jaar was ik misschien nog wel meer onder de indruk van haar vorige twee albums, Wed 21 uit 2013 en Halo uit 2017. Op het eerstgenoemde album schuurt de Argentijnse muzikante hier en daar tegen de folkpop aan, terwijl het tweede album wat experimenteler van aard is en meer invloeden uit de Latin muziek bevat. 

Het laatste album van de muzikante uit Buenos Aires was inmiddels acht jaar oud, maar met DOGA is eindelijk weer een nieuw album verschenen. Ook DOGA is een eigenzinnig album dat niet past in bestaande hokjes, maar net als Wed 21 en Halo is het ook een album dat een groot deel van de tijd best toegankelijk mag worden genoemd, al is toegankelijk in het muzikale universum van Juana Molina een relatief begrip. 

Op DOGA heeft de Argentijnse zich vooral omringd met elektronica, die in verschillende gedaanten uit de speakers komt. De ingezette elektronica is soms tegendraads en schurend, maar tekent op hetzelfde moment voor zwoele ritmes, die de Latin invloeden in de muziek van Juana Molina aan de oppervlakte brengen. Het doet af en toe wat psychedelisch aan, maar Juana Molina is ook niet vies van dromerige klankentapijten. 

DOGA krijgt hier en daar ook het album folktronica opgeplakt en daar is wel wat voor te zeggen, al maakt Juana Molina, mede door de Spaanstalige teksten, folktronica die geen aanknopingspunten biedt met andere albums in het genre. DOGA is vanaf de eerste noten een spannend album dat de fantasie heel stevig prikkelt. Veel tracks op het album zijn lang tot zeer lang, waardoor de tien songs in 55 minuten muziek, maar zelden aansluiten bij de toegankelijke popsongs met een kop en een staart. 

En toch is DOGA een album dat lekker in het gehoor ligt en goed is voor een spannende maar ook aangename luistertrip. Het is een luistertrip waarin heel veel valt te ontdekken, want achter de lagen elektronica zitten ook nog fraaie gitaar- en strijkerspartijen verstopt. De arrangementen op DOGA zijn zeker niet alledaags, maar wat zijn ze mooi en bijzonder. Het is misschien even wennen aan de bijzondere klanken, maar wanneer je eenmaal in de flow van het album komt, laat de muziek van Juana Molina je niet makkelijk meer los. 

In muzikaal opzicht is DOGA een fascinerend album en het is een album dat aan kracht wint door de bijzondere zang van Juana Molina en haar Spaanstalige teksten. DOGA wordt hier en daar net als LUX van ROSALÍA een meesterwerk genoemd en daar is wat voor te zeggen. Nu maar hopen dat Juana Molina met haar nieuwe album de aandacht trekt, al is het maar een fractie van de aandacht die haar Spaanse collega de afgelopen weken krijgt. Erwin Zijleman

De muziek van Juana Molina is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Argentijnse muzikante: https://juanamolina.bandcamp.com/album/doga.

Review: Wreckless Eric - England Screaming

Wreckless Eric leverde de afgelopen tien jaar uitstekende albums af en ook met de nieuwe versies van songs die hij halverwege de jaren 80 maakte met een inmiddels vergeten band maakt de Britse muzikant weer makkelijk indruk
England Screaming van Wreckless Eric ontbrak de afgelopen week in nogal wat releaselijsten, maar het is een album dat absoluut de aandacht verdient. Bij de naam Wreckless Eric denkt menigeen nog altijd aan de cultheld uit de hoogtijdagen van de punk en de new wave, maar wat mij betreft maakte de van oorsprong Britse muzikant de afgelopen tien jaar zijn beste albums. Ook het deze week verschenen England Screaming bevalt me weer uitstekend. Het is een album dat naadloos aansluit op de vorige Wreckless Eric albums en dat is bijzonder, want de songs op England Screaming zijn veertig jaar oud. Destijds wilde niemand er naar luisteren, maar het is tijd voor eerherstel.

Wreckless Eric was lange tijd vooral een vergeten cultheld uit de late jaren 70 en de vroege jaren 80. Met The Wonderful World Of Wreckless Eric en Wreckless Eric uit 1978 en Big Smash! uit 1980 bracht hij drie albums uit op het fameuze label Stiff Records. Het zijn drie albums die werden omarmd door de opkomende new wave beweging en door de critici. Achteraf bezien kun je je afvragen wat er nu precies new wave was aan de albums van de Britse muzikant en persoonlijk vraag ik me ook wel af waar de albums nu precies de cultstatus aan verdienden, want echt onder de indruk ben ik niet. 

Ik kwam Wreckless Eric zelf pas weer tegen toen hij tien jaar geleden het album AmERICa uitbracht en dat vond en vind ik echt een fantastisch album. Het is een album waarop de op dat moment al lange tijd in de Verenigde Staten woonachtige muzikant zijn liefde voor de Britse gitaarbands uit de late jaren 60 en vroege jaren 70 etaleerde en dat deed hij met geweldige songs. 

De tweede jeugd van Wreckless Eric hield de afgelopen tien jaar aan met de eveneens uitstekende albums Construction Time And Demolition (2018) en Leisureland (2023), die niet onder deden voor AmERICa. Deze week keert de van oorsprong Britse muzikant terug met een nieuw album, England Screaming. 

Helemaal nieuw is het album overigens niet, want iedereen die Wreckless Eric is blijven volgen na zijn eerste drie albums, en dat waren er niet veel, kent mogelijk de songs op het deze week verschenen album. Toen Wreckless Eric na het uitblijven van succes van zijn eerste drie albums aan de kant werd gezet door Stiff Records, formeerde hij samen met twee leden van The Blockheads, de band van Ian Dury, onder zijn eigen naam, Eric Goulden, de band Captains Of Industry. 

Het debuutalbum van de band, het in 1985 verschenen A Roomful Of Monkeys, deed niet veel, mede omdat twee bandleden terugkeerden naar Ian Dury voordat het album goed en wel verschenen was, maar ook de critici en het publiek moesten er niets van hebben. De songs hebben Wreckless Eric zelf nooit los gelaten en naar verluidt vindt hij zelf dat hij de kunst van het schrijven van songs pas onder de knie kreeg na zijn eerste drie albums. 

Op England Screaming staan nieuwe versies van bijna alle songs op A Roomful Of Monkeys van Captains Of Industry. Ik ken het originele album niet en dit is ook niet te vinden op de streaming media platforms, maar als ik luister naar England Screaming luister, begrijp ik wel waarom het album in 1985 niets deed. 

De songs van de Britse muzikant staan immers mijlenver af van de muziek die halverwege de jaren 80 populair was en nemen je mee naar de hoogtijdagen van de Britse gitaarmuziek uit de late jaren 60 en vroege jaren 70. Denk aan The Beatles, The Stones, The Who en The Kinks, waarmee England Screaming naadloos aansluit op de vorige albums van Wreckless Eric. 

Ik denk dat ik er in 1985 niet veel aan zou hebben gevonden, maar in 2025 klinken de songs van veertig jaar geleden heerlijk. Wreckless Eric heeft de vergeten songs fraai opgepoetst en vertolkt ze met veel energie. Als ik naar de eerste drie albums van de Britse muzikant luister hoor ik eerlijk gezegd niet zoveel bijzonders, maar in 1985 had Wreckless Eric het schrijven van memorabele popsongs absoluut onder de knie. Erwin Zijleman

De muziek van Wreckless Eric is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikant: https://wrecklesseric.bandcamp.com/album/england-screaming.

Engeland Screaming van Wreckless Eric is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: Keaton Henson - Parader

De Britse muzikant Keaton Henson zit vaak dicht tegen mijn allergiezone aan, maar hij weet me af en toe ook te overtuigen met bijzonder mooie albums en ook het deze week verschenen Parader is er wat mij betreft weer een
Het was alweer vijf jaar geleden dat ik voor het laatst iets had met de muziek van de toch behoorlijk productieve Keaton Henson. Ik kon tot 2016 niet heel goed overweg met de albums van de Britse muzikante, maar vervolgens maakte hij twee prachtalbums op rij. Vervolgens overtuigde Keaton Henson me helaas een tijd lang niet, maar ik ben zeer gecharmeerd van zijn nieuwe album Parader. Keaton Henson grijpt dit keer naar de elektrische gitaar, maar desondanks is Parader ook deels een behoorlijk ingetogen album. Het is een wat donker album, maar de songs zijn echt prachtig en ook met de zang kan ik dit keer uitstekend uit de voeten.

Ik heb tot dusver een wat moeizame relatie met de muziek van de Britse muzikant Keaton Henson, die al sinds zijn debuutalbum uit 2010 kan rekenen op zeer lovende woorden van de critici. Zijn debuutalbum Dear uit 2010 vond ik in muzikaal opzicht mooi, maar ik was minder enthousiast over de zang, die ik wat overdreven en wat pieperig vond. Die stem zat me ook in de weg bij beluistering van het verstilde Birthdays uit 2013, dat me op een of andere manier echter ook wel intrigeerde. 

De Britse muzikant experimenteerde vervolgens onder de naam Behaving met elektronica en was mij helemaal kwijt, maar het in 2016 verschenen Kindly Now vond ik een prachtig album. Op dit album combineerde Keaton Henson op bijzondere wijze elektronica met rijk georkestreerde klanken en maakte hij ook in vocaal opzicht makkelijk indruk. 

Ook het in 2020 uitgebrachte Monument wist me eenvoudig te overtuigen, maar dat lukte Keaton Henson weer niet met House Party uit 2023, waarop hij experimenteerde met een lichtvoetiger en wat mij betreft weinig onderscheidend geluid. Het instrumentale Somnambulant Cycles wist mijn aandacht vervolgens ook niet vast te houden, waardoor het deze week verschenen Parader het eerste Keaton Henson album is dat ik bespreek sinds het vijf jaar oude Momument. 

Op Parader keert de Britse muzikant weer wat terug naar het geluid van de twee albums die ik wel hoog heb zitten, al klinkt Parader wel flink anders dan Kindly Now en Monument. Op deze twee albums was de muziek van de Britse muzikant vooral ingegoten en bij vlagen zelfs verstild. Ook Parader heeft zijn ingetogen momenten, maar de muziek van Keaton Henson bevat dit keer ook flink wat ruwere uitbarstingen. 

De muzikant uit Londen zweerde in het verleden bij de akoestische gitaar, de piano en flink wat strijkers, maar op zijn nieuwe album heeft hij de elektrische gitaar omarmd. Dat levert af en toe lekker gruizig gitaarwerk op, maar ook op een elektrische gitaar kun je fraaie ingetogen gitaarakkoorden spelen. 

Zeker als Keaton Henson het tempo laag houdt en de inkleuring van songs betrekkelijk sober is, is Parader niet eens zo heel ver verwijderd van mijn twee favoriete albums van de Britse muzikant uit het verleden, maar dat is anders wanneer het gitaarspel voller en steviger wordt. 

Ik had in het verleden wel eens moeite met de stem van Keaton Henson, maar ik vind zijn stem nu veel mooier dan op zijn vroege albums. Het is een stem die zich dit keer met grote regelmaat laat ondersteunen door zachte vrouwenstemmen en dat is wat mij betreft een combinatie die echt geweldig uitpakt. 

Parader klinkt weer wat anders dan de vorige albums van Keaton Henson en dat is ook precies wat je verwacht van de Britse muzikant, maar wat is gebleven is de hoge kwaliteit van de songs. Ook op Parader overtuigt Keaton Henson immers weer met wonderschone songs. Het zijn nog altijd persoonlijke en wat donkere of zelfs weemoedige songs, maar het zijn ook songs die de ruimte verwarmen op een koude winteravond. 

Ik vind de switch naar de elektrische gitaar het mooist wanneer de Britse muzikant zijn songs redelijk ingetogen houdt en hier en daar raakt aan Elliott Smith, maar ook de wat gruizigere passages hebben wel wat. Keaton Henson weet me vaker niet dan wel te raken met zijn muziek, maar Parader vind ik voor de afwisseling weer eens een bijzonder mooi album. Erwin Zijleman

De muziek van Keaton Henson is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikant: https://keatonhenson.bandcamp.com/album/parader.

Parader van Keaton Henson is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: Lorde, AFAS Live, Amsterdam, 24 november 2025

De Nieuw-Zeelandse muzikante Lorde begon twee weken geleden aan haar Ultrasound World Tour, die bijna een jaar gaat duren. Gisterenavond streek ze neer in de AFAS Live voor het eerste van twee razendsnel uitverkochte concerten.

De tour volgt op het geweldige album Virgin, waarop Lorde afstand neemt van het akoestische geluid van voorganger Solar Power en de elektronica vol omarmt. De songs van Virgin staan centraal in de setlist tijdens de Ultrasound tour, maar ook een aantal songs van de eerste drie albums van Lorde hebben een Virgin makeover gekregen.

Op het eerste gezicht lijkt Lorde te kiezen voor een vrij sobere of zelfs Spartaanse setting met een vrijwel leeg podium en een verdekt opgestelde band, maar de Ultrasound Tour is een tour vol visueel spektakel, waarbij de Nieuw-Zeelandse muzikante opschuift richting totaaltheater. Dat lijkt een kansloze missie in de grote zalen waarin ze optreedt, maar Lorde laat zien dat het wel degelijk kan.

Het geluid van haar band doet op het eerste gehoor wat kil en elektronisch aan, maar het past perfect bij de songs van Virgin en bij de stem van Lorde. Het is een geluid dat hier en daar schatplichtig is aan de pioniers van de elektronische popmuziek, maar dan wel voorzien van een 2025 sausje. Uptempo songs domineren in de setlist, maar er zijn ook een aantal rustpunten ingebouwd. Lorde is pas 29, maar gaat inmiddels dertien jaar en vier albums mee, waardoor er wat te kiezen valt in haar setlist.

Lorde vertrouwt voor de lagen achtergrondvocalen in met name de songs van Virgin op de opnamen van haar album, maar ze laat direct vanaf de eerste noten horen dat ze kan zingen. De zang van Lorde heeft iets ruws, maar dat maakt haar geluid juist bijzonder. De zang van de Nieuw-Zeelandse muzikante heeft bovendien iets intiems, wat de zeggingskracht van de zang vergroot.

Lorde heeft de setlist van haar tour fraai opgebouwd. Royals, waarmee ze als 16-jarige muzikante doorbrak zit aan het begin van de set, terwijl banger Green Light zorgt voor de ultieme climax. In muzikaal en vocaal opzicht klinkt het allemaal geweldig, maar het is knap hoe Lorde ook in visueel opzicht steeds weer weet te verrassen. De belichting is bijzonder mooi en er wordt knap gespeeld met de schermen en extra attributen op het podium. Het levert een afwisselende show op met een groot aantal bijzondere momenten.

Lorde laat veel van zichzelf zien in haar songs, maar doet dat ook met haar kleding op het podium. Het ziet er soms wat exhibitionistisch uit, maar het is ook een illustratie van de puurheid en ruwe emotie die Lorde op het podium wil laten zien. Het zorgt ervoor dat de zaal aan haar voeten ligt en dat blijft zo tot de lichten weer aan gaan, na een toegift op de mixtafel achterin de zaal.

Het is behoorlijk druk in het land van de grote popzangeressen van het moment. Lorde laat tijdens haar Ultrasound Tour niet alleen zien dat ze met de allerbesten mee kan, maar ze laat bovendien zien dat ze behoort tot de meest eigenzinnige popsterren van het moment. Haar show in de AFAS Live kan mee op het lijstje met de meest indrukwekkende concerten van 2025. Erwin Zijleman

Review: Glitterpaard - Thursday

De Belgische band Glitterpaard bracht in 2022 een indrukwekkend mooi debuutalbum uit en overtrof dat album een maand of drie geleden met het wat mij betreft nog veel betere en echt betoverend mooie Thursday
Ik kan niet meer achterhalen waardoor Thursday van Glitterpaard drie maanden geleden uit mijn selectie viel. Met de kwaliteit van het album had het in ieder geval niets te maken, want ik vind het tweede album van de Belgische band al drie maanden prachtig. Thursday is nog wat beter dan het debuutalbum van de band en schuift qua niveau nog wat dichter tegen de albums van voorbeelden als dEUS en natuurlijk Sparklehorse aan. De band uit Antwerpen kiest dit keer voor songs die in muzikaal opzicht behoorlijk zijn volgestopt en dat doen ze ook in vocaal opzicht, zeker wanneer Sarah Pepels nog een laagje toevoegt . Het levert elf songs op die je eindeloos wilt koesteren.

Van de week vroeg iemand me waarom ik in het september verschenen tweede album van de Belgische band Glitterpaard niet heb besproken op de krenten uit de pop. Ik was er eerlijk gezegd van overtuigd dat ik dat wel had gedaan, want ik vind Thursday al sinds de week van de release echt een fantastisch album. Het tweede album van Glitterpaard is op een of andere manier helaas tussen wal en schip gevallen in september en dat is zeer spijtig. 

Ik maak het nu goed, want een album dat wat mij betreft jaarlijstjeswaardig is mag natuurlijk niet ontbreken op deze site. De Belgische band Glitterpaard begon meer dan tien jaar geleden als een Sparklehorse tribute band, waardoor de geweldige naam Glitterpaard voor de hand lag. De band uit Antwerpen is al lang geen Sparklehorse tribute band meer en debuteerde in het voorjaar van 2022 prachtig met een titelloos album. Het is een album dat bij mij associaties opriep met een aantal grote Belgische bands, waaronder in ieder geval dEUS. 

Het debuutalbum van Glitterpaard haalde in 2022 mijn jaarlijstje en dat kunstje gaat de band drie jaar later absoluut herhalen met Thursday. Glitterpaard bestaat uit muzikanten die hun sporen ruimschoots hebben verdiend in de rijke Belgische muziekscene en dat hoor je. Thursday klinkt nog wat veelzijdiger dan het debuutalbum van de band en staat vol met geweldige songs. Het zijn songs die soms wat meer naar binnen zijn gekeerd, maar het album bevat ook een aantal wat ruwere songs. 

De band heeft Thursday zelf geproduceerd en heeft knap werk geleverd. Thursday is een album met een bijzondere sfeer en het is een sfeer die iets toevoegt aan de songs van Glitterpaard. Ik heb nog steeds associaties met de muziek van dEUS en hoor ook zeker nog echo’s van Sparklehorse, maar na twee albums bestaat er ook zoiets als een Glitterpaard sound en het is een zeer aansprekende sound. 

De band beschikt in de personen van Philip Bosschaerts en Johan Verckist over twee uitstekende zangers, maar sinds Sarah Pepels de band Portland achter zich heeft gelaten is ook haar rol gegroeid. Met name in de wat meer laidback songs op het album is de zang echt bijzonder mooi. Dat geldt overigens niet alleen voor de zang, want ook in muzikaal opzicht maakt Glitterpaard veel indruk als het wat meer ingetogen speelt. 

De wat ruwere songs op het album zijn wat meer rechttoe rechtaan, maar zorgen wel voor dynamiek. Nog veel meer dan op haar debuutalbum heeft de band uit Antwerpen haar muziek volgestopt met bijzondere geluiden en onverwachte wendingen, wat de songs op Thursday voorziet van een bijzondere spanning. Net als Sparklehorse schakelt Glitterpaard hierbij makkelijk tussen wonderschone en juist behoorlijk ruwe passages. 

Er gebeurt echt ongelooflijk veel op Thursday, maar het tweede album van Glitterpaard is ook een album met songs die je een voor een dierbaar worden en vervolgens ook blijven. De beste songs op het album zijn echt weergaloos mooi, luister alleen maar eens naar de openingstrack, maar de rest doet er nauwelijks voor onder. 

De Belgische band had de lat best hoog gelegd met haar drieënhalf jaar geleden verschenen debuutalbum, maar ik vind Thursday nog mooier en indrukwekkender. De eregalerij van de Belgische popmuziek is goed gevuld geraakt de afgelopen decennia, maar op basis van haar eerste twee albums verdient Glitterpaard absoluut een plekje op deze galerij. Ik ben veel te laat met mijn recensie van Thursday, maar gelukkig ben ik nog wel ruim op tijd voor mijn jaarlijstje. Erwin Zijleman

Thursday van Glitterpaard is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: U2 - Boy (1980)

U2 zou in de jaren 80 razendsnel uitgroeien tot een band die stadions kon vullen, maar het begon in 1980 klein met Boy, waarop de blauwdruk is te vinden van het uit duizenden herkenbare geluid van de band
Ik had echt al heel lang niet meer naar Boy van U2 geluisterd. Enerzijds omdat ik niet zoveel meer heb met de muziek van de Ierse band en anderzijds omdat ik andere favorieten heb of dacht te hebben in het oeuvre van de band. Boy verscheen aan het begin van de jaren 80 en klonk anders dan de meeste andere albums van dat moment. U2 gebruikte geen synths in haar muziek en had een bijzonder spelende ritmesectie. Het meest in het oor sprong het ruimtelijke en heldere gitaarwerk van The Edge, dat U2 haar unieke geluid gaf. De band beschikte ook nog eens over een charismatische zanger, waardoor het succes niet uit kon blijven en dat deed het dan ook niet, maar het begon allemaal met Boy.

Ik ben al heel lang niet meer geïnteresseerd in de muziek van U2. Het laatste album van de Ierse band dat ik echt van begin tot eind goed vond is Achtung Baby en dat album is volgend jaar alweer 35 jaar oud. Als ik naar U2 luister koos ik tot voor kort uitsluitend voor The Joshua Tree, dat ik met afstand het beste album van de band vond en vind. Een tijdje geleden pakte ik echter ook Boy, het debuutalbum van de band uit 1980, er weer eens bij en sindsdien is ook de liefde voor dat album weer flink opgebloeid. 

Boy verscheen in de herfst van 1980 en deed in eerste instantie buiten Ierland niet zo heel veel. Dat veranderde toen de band op 8 juni 1981 op het toen nog eendaagse Pinkpop festival stond. De Ierse band stond in de ochtend geprogrammeerd en maakte een onuitwisbare indruk met een flinke dosis jonge honden energie en een bijzonder eigen geluid. Het zou vervolgens snel gaan voor U2, dat in een paar jaar tijd zou uitgroeien tot een wereldberoemde band. 

Ik weet niet meer precies wanneer ik Boy ontdekte, maar het was volgens mij voor dat legendarische optreden op Pinkpop. Aan het begin van de jaren 80 waren vooral de synths hip, maar daar deed U2 niet aan. De band uit Dublin vertrouwde op de beproefde combinatie van gitaar, bas en drums, maar klonk anders dan de andere gitaarbands van die tijd en de gitaarbands uit de decennia die er aan vooraf gingen. 

Als ik nu luister naar Boy vind ik het geluid van U2 op haar debuutalbum nog steeds bijzonder. Het is een geluid dat langzaam maar zeker evolueerde in een nogal mainstream pop en rock geluid, maar op Boy hoor ik een unieke eigen stijl. Het is een stijl die deels wordt bepaald door het stuwende baswerk van Adam Clayton, door de opvallend roffelende drums van Larry Mullen Jr. en hier en daar een xylofoon, maar het is vooral het gitaarwerk van The Edge dat Boy zo’n uniek eigen geluid geeft. 

U2 laat zich op haar debuutalbum zeker beïnvloeden door andere gitaarmuziek van dat moment, maar de ruimtelijke en wat galmende gitaarakkoorden van The Edge zorgen voor een unieke sfeer. The Edge zou zijn gitaarwerk in de jaren die volgden verder perfectioneren, maar persoonlijk vind ik zijn gitaarspel op Boy het mooist en bijzonderst, zeker wanneer hij ingetogen en ruimtelijke akkoorden speelt. De zang van Bono ging me naarmate U2 beroemder werd steeds meer irriteren, maar op Boy hoor ik wel de nodige bravoure, maar klinkt de zanger van U2 nog niet zo pathetisch. als in later dagen. 

Boy is niet over de hele linie even sterk, maar bevat een aantal geweldige songs. Ik ben nooit zo gek geweest op I Will Follow en het album bevat nog een aantal van dit soort rechttoe rechtaan rocksongs, maar alleen al de serie Twilight, An Cat Dubh, Into The Heart en Out Of Control is geweldig en laat horen dat de muziek van U2 niet alleen energiek is, maar ook durft te experimenteren en durft te spelen met dynamiek. 

U2 zou de lijn van Boy nog even doortrekken op October en War en zou vervolgens andere wegen verkennen met The Unforgettable Fire en The Joshua Tree. October staat lager aangeschreven dan Boy, maar War wordt over het algemeen hoger ingeschat dan het debuutalbum van de Ierse band. Ik heb er nog eens met de oren van nu naar geluisterd en kies zonder enige twijfel voor Boy, waarop de band een voor een debuutalbum ongekend grootse vorm liet horen. De rest kwam vanzelf. Erwin Zijleman

Boy van U2 is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 19,99 euro

CD, 14,99 euro