The Decemberists - The King Is Dead
Toen The Decemberists in het voorjaar van 2005 doorbraken met hun derde plaat Picaresque leek de vanuit Portland, Oregon, opererende band verzekerd van een gouden toekomst. Op de platen die volgden (het in de herfst van 2006 uitgebrachte The Crane Wife en het begin 2009 verschenen Hazards Of Love) werden de folkinvloeden die de band zo populair hadden gemaakt echter op een zijspoor geplaatst en kwamen The Decemberists op de proppen met een mix van art-rock, progrock en hardrock, die lang niet bij iedereen in de smaak viel. Persoonlijk was ik nog zeer te spreken over The Crane Wife en kon ik best uit de voeten met de nogal zwaar op de maag liggende rockopera op Hazards Of Love, maar het grote publiek dat de band na Picaresque omarmde haakte grotendeels af, waardoor ook het grote label dat de band na Picaresque tekende er geen brood meer in zag. Mede daarom is de release van de band’s vijfde plaat een bijna geruisloze release. Dat is jammer, want The Decemberists hebben nog altijd veel te bieden, zeker nu de band het pad dat werd ingeslagen op The Crane Wife en Hazards Of Love al weer lijkt te hebben verlaten. Een blik op de gastenlijst is illustratief voor de nieuwe weg die The Decemberists op The King Is Dead zijn ingeslagen. Met R.E.M. gitarist Peter Buck en het duo Gillian Welch/David Rawlings maak je geen rockopera of progrock, maar Amerikaanse rootsmuziek. Op The King Is Dead keren The Decemberists dan ook deels terug naar het geluid van hun eerste drie platen, al is het roots-palet dat de band gebruikt ditmaal veelkleuriger en klinken de meeste songs op The King Is Dead conventioneler dan we van de band gewend zijn. Met name de songs waarop Peter Buck is te horen doen sterk aan het vroege werk van R.E.M. denken, maar de meeste andere songs lijken de mosterd in een nog wat verder verleden te halen. Invloeden uit de folk, country en West Coast pop staan centraal op The King Is Dead, maar gelukkig is de band haar voorliefde voor eigenzinnige indie-pop ook niet helemaal vergeten. Hoewel ik op zich best te spreken was over de twee voorgangers, is luisteren naar The King is Dead een verademing, Waar The Crane Wife en Hazards Of Love een zoekende en gespannen klinkende band lieten horen, valt op de nieuwe plaat alles weer op zijn plaats en wordt er ontspannen en met plezier gemusiceerd. Dit heeft ook wel zijn keerzijde. The King Is Dead luistert zo makkelijk weg en klinkt zo bekend in de oren, dat je je na een aantal luisterbeurten begint af te vragen of het allemaal niet wat te gewoontjes is. Gewoon nog een paar keer proberen is mijn advies. Op een gegeven moment begint deze plaat te groeien en kan ik niet anders dan concluderen dat The Decemberists een plaat hebben gemaakt die veel beter is dan zijn twee voorgangers en een stuk consistenter dan de platen waarmee de band doorbrak. Kortom, de beste van The Decemberists tot dusver. Tijd voor eerherstel. Erwin Zijleman
Toen The Decemberists in het voorjaar van 2005 doorbraken met hun derde plaat Picaresque leek de vanuit Portland, Oregon, opererende band verzekerd van een gouden toekomst. Op de platen die volgden (het in de herfst van 2006 uitgebrachte The Crane Wife en het begin 2009 verschenen Hazards Of Love) werden de folkinvloeden die de band zo populair hadden gemaakt echter op een zijspoor geplaatst en kwamen The Decemberists op de proppen met een mix van art-rock, progrock en hardrock, die lang niet bij iedereen in de smaak viel. Persoonlijk was ik nog zeer te spreken over The Crane Wife en kon ik best uit de voeten met de nogal zwaar op de maag liggende rockopera op Hazards Of Love, maar het grote publiek dat de band na Picaresque omarmde haakte grotendeels af, waardoor ook het grote label dat de band na Picaresque tekende er geen brood meer in zag. Mede daarom is de release van de band’s vijfde plaat een bijna geruisloze release. Dat is jammer, want The Decemberists hebben nog altijd veel te bieden, zeker nu de band het pad dat werd ingeslagen op The Crane Wife en Hazards Of Love al weer lijkt te hebben verlaten. Een blik op de gastenlijst is illustratief voor de nieuwe weg die The Decemberists op The King Is Dead zijn ingeslagen. Met R.E.M. gitarist Peter Buck en het duo Gillian Welch/David Rawlings maak je geen rockopera of progrock, maar Amerikaanse rootsmuziek. Op The King Is Dead keren The Decemberists dan ook deels terug naar het geluid van hun eerste drie platen, al is het roots-palet dat de band gebruikt ditmaal veelkleuriger en klinken de meeste songs op The King Is Dead conventioneler dan we van de band gewend zijn. Met name de songs waarop Peter Buck is te horen doen sterk aan het vroege werk van R.E.M. denken, maar de meeste andere songs lijken de mosterd in een nog wat verder verleden te halen. Invloeden uit de folk, country en West Coast pop staan centraal op The King Is Dead, maar gelukkig is de band haar voorliefde voor eigenzinnige indie-pop ook niet helemaal vergeten. Hoewel ik op zich best te spreken was over de twee voorgangers, is luisteren naar The King is Dead een verademing, Waar The Crane Wife en Hazards Of Love een zoekende en gespannen klinkende band lieten horen, valt op de nieuwe plaat alles weer op zijn plaats en wordt er ontspannen en met plezier gemusiceerd. Dit heeft ook wel zijn keerzijde. The King Is Dead luistert zo makkelijk weg en klinkt zo bekend in de oren, dat je je na een aantal luisterbeurten begint af te vragen of het allemaal niet wat te gewoontjes is. Gewoon nog een paar keer proberen is mijn advies. Op een gegeven moment begint deze plaat te groeien en kan ik niet anders dan concluderen dat The Decemberists een plaat hebben gemaakt die veel beter is dan zijn twee voorgangers en een stuk consistenter dan de platen waarmee de band doorbrak. Kortom, de beste van The Decemberists tot dusver. Tijd voor eerherstel. Erwin Zijleman