De bijna drie uur muziek op The Epic heb ik uiteindelijk pas vorig jaar ontdekt en het was een openbaring, die de liefde voor jazz dan eindelijk lijkt te hebben aangewakkerd.
Nu hielp het in mijn geval wel dat de muziek van Kamasi Washington zich met geen mogelijkheid in een hokje laat duwen en zich zeker niet alleen beperkt tot de jazz. De muziek van de Amerikaanse saxofonist heeft lak aan genres en vermengt een flinke dosis jazz met zeer uiteenlopende invloeden. Dat deed Kamasi Washington op zeer indrukwekkende wijze op het bijna drie uur durende The Epic, maar op zijn nieuwe plaat doet de muzikant uit Los Angeles er nog een schepje bovenop.
Ook op Heaven And Earth neemt Kamasi Washington de tijd voor zijn muziek. De 4 LP’s of 3 cd’s bevatten al bijna tweeënhalf uur muziek, maar in de hoes zit ook nog een extra schijf verstopt (voorzichtig sloopwerk is helaas noodzakelijk), waarmee Heaven And Earth de grens van drie uur muziek toch nog overschrijdt. Dat is een hele lange zit en misschien wel een te lange zit, maar de muziek van de Amerikaanse muzikant laat zich ook uitstekend in delen beluisteren, waarbij opvalt dat ieder deel van de plaat weer anders klinkt.
In muzikaal opzicht pakt Kamasi Washington nog wat steviger uit dan op het terecht zo bewierookte The Epic. De saxofonist uit Los Angeles laat zich bijstaan door een aantal zeer gelouterde jazzmuzikanten, maar heeft ook nog een orkest en een koor uitgenodigd.
De plaat opent met zwoele klanken, die een filmisch karakter hebben en je mee terug lijken te nemen naar de jaren 70, maar wanneer de strijkers inhouden en Kamasi Washington zijn saxofoon er bij pakt, slaat het onmiddellijk om in een experimentele jam vol jazzy invloeden. Het levert een bijzonder geluid op dat nog verder wordt verrijkt met invloeden uit de Latin.
Alleen op de eerste plaatkant van Heaven And Earth gebeurt al veel te veel om in één keer te kunnen bevatten, maar naarmate Heaven And Earth vordert, komt daar nog van alles bij. Het bijzondere van de muziek van Kamasi Washington is dat de plaat zich prima laat beluisteren op de achtergrond, maar dat je je ook volledig kunt verliezen in de kleinste details die zijn toegevoegd aan de bijzondere klanken op de plaat.
De sfeer op de plaat slaat hierbij makkelijk om. Van groots en sprookjesachtig tot gejaagd en experimenteel tot loom en sfeervol. Jazz speelt uiteraard een belangrijke rol op de nieuwe plaat van de jazzmuzikant uit Los Angeles, maar ook muziekliefhebbers die normaal niet veel hebben met jazz of er zelfs rode vlekken van in de nek krijgen, kunnen mogelijk best uit de voeten met de veelkleurige muziek van Kamasi Washington.
Ik heb de drie uur muziek net een week in huis en heb daarom nog geen afgewogen mening over de nieuwe plaat van de Amerikaan, maar vooralsnog hoor ik iedere keer nieuwe dingen en fascineert Heaven And Earth me mateloos en nog net wat meer dan The Epic. Zeker wanneer jazz de boventoon voert is de muziek van Kamasi Washington zo nu en dan onnavolgbaar, maar de plaat biedt ook ruimte aan betoverend mooie en beeldende klanken met een koor dat steeds net niet over the top is, aan broeierige funk en Latin en aan meer ingetogen jazzrock.
Gedoseerd beluisteren is mijn advies, maar ik merk zelf dat ik steeds langer van Heaven And Earth kan genieten. Jazz neemt in mijn platenkast zeker geen prominente plek in, maar de platen van Kamasi Washington dwingen op indrukwekkende wijze een ereplek af. Hoe ver de nieuwe van Kamasi Washington nog gaat groeien durf ik nu niet te voorspellen, maar dat Heaven And Earth zomaar kan uitgroeien tot een van de muzikale hoogtepunten van 2018 is zeker. Erwin Zijleman