Florence + The Machine - Lungs
Florence + The Machine werden ruim voor het jaar was begonnen al uitgeroepen tot één van de Britse sensaties van 2009 en sindsdien overladen met aandacht van met name de Britse media. We hebben vervolgens lang moeten wachten op het debuut van Florence Welch en haar band, maar deze week ligt Lungs dan eindelijk in de winkel. Is het een hype of is dit inderdaad een band om in de gaten te houden? Lungs is een plaat die wat mij betreft de belofte meer dan waar maakt. Florence + The Machine maken op hun debuut opvallende popliedjes die een breed palet aan stijlen bestrijken. Lungs bevat broeierige soulpop, sprookjesachtige indiepop, aanstekelijke grungerock en een aantal wat rauwere tracks die voorzichtig tegen de punk aanschurken. Het zijn popliedjes die stuk voor stuk opvallen door een originele en doeltreffende instrumentatie en door de bijzonder aansprekende vocalen van Florence Welch. Het echt bijzondere van Lungs is wat mij betreft echter het feit dat Florence + The Machine niet kiezen tussen lekker in het gehoor liggende popmuziek en popmuziek die het avontuur verkiest boven hitpotentie. Lungs bevat buitengewoon avontuurlijke popsongs die je keer op keer zullen verbazen, maar de cd bevat tegelijkertijd een serie hits die deze zomer maar moeilijk uit de cd-speler zal zijn te krijgen. Florence + The Machine is op het Internet al omschreven als de ontbrekende schakel tussen Avril Lavigne en PJ Harvey. Op zich wel een aardige omschrijving, al is de ontbrekende schakel tussen Beth Orton en Patti Smith, Adele en Kate Bush of Amy Winehouse en Björk minstens even treffend. Lungs is een plaat met popmuziek van hoog niveau. De ondertoon is vaak wat donker, maar Lungs is uiteindelijk toch vooral een plaat om heel vrolijk van te worden. Een plaat die strooit met bijzondere geluiden, pretentieloos rockt en zich op overtuigende wijze vergrijpt aan een soulkraker van Candi Staton, maar desondanks klinkt als een eenheid. Een eenheid die vermaakt, verbaast en overtuigt. Florence + The Machine scoorden eind 2008 hoog op de lijstje met de grote beloften voor het komende jaar. Eind 2009 zullen we de band absoluut terug zien in de lijstjes met de beste platen van het jaar. Het is niet meer dan terecht. Erwin Zijleman
Florence + The Machine werden ruim voor het jaar was begonnen al uitgeroepen tot één van de Britse sensaties van 2009 en sindsdien overladen met aandacht van met name de Britse media. We hebben vervolgens lang moeten wachten op het debuut van Florence Welch en haar band, maar deze week ligt Lungs dan eindelijk in de winkel. Is het een hype of is dit inderdaad een band om in de gaten te houden? Lungs is een plaat die wat mij betreft de belofte meer dan waar maakt. Florence + The Machine maken op hun debuut opvallende popliedjes die een breed palet aan stijlen bestrijken. Lungs bevat broeierige soulpop, sprookjesachtige indiepop, aanstekelijke grungerock en een aantal wat rauwere tracks die voorzichtig tegen de punk aanschurken. Het zijn popliedjes die stuk voor stuk opvallen door een originele en doeltreffende instrumentatie en door de bijzonder aansprekende vocalen van Florence Welch. Het echt bijzondere van Lungs is wat mij betreft echter het feit dat Florence + The Machine niet kiezen tussen lekker in het gehoor liggende popmuziek en popmuziek die het avontuur verkiest boven hitpotentie. Lungs bevat buitengewoon avontuurlijke popsongs die je keer op keer zullen verbazen, maar de cd bevat tegelijkertijd een serie hits die deze zomer maar moeilijk uit de cd-speler zal zijn te krijgen. Florence + The Machine is op het Internet al omschreven als de ontbrekende schakel tussen Avril Lavigne en PJ Harvey. Op zich wel een aardige omschrijving, al is de ontbrekende schakel tussen Beth Orton en Patti Smith, Adele en Kate Bush of Amy Winehouse en Björk minstens even treffend. Lungs is een plaat met popmuziek van hoog niveau. De ondertoon is vaak wat donker, maar Lungs is uiteindelijk toch vooral een plaat om heel vrolijk van te worden. Een plaat die strooit met bijzondere geluiden, pretentieloos rockt en zich op overtuigende wijze vergrijpt aan een soulkraker van Candi Staton, maar desondanks klinkt als een eenheid. Een eenheid die vermaakt, verbaast en overtuigt. Florence + The Machine scoorden eind 2008 hoog op de lijstje met de grote beloften voor het komende jaar. Eind 2009 zullen we de band absoluut terug zien in de lijstjes met de beste platen van het jaar. Het is niet meer dan terecht. Erwin Zijleman