Son Volt - American Central Dust
Onlangs verscheen de nieuwe cd van Wilco; de band die voortkwam uit het legendarische Uncle Tupelo. Waar Wilco de band is van voormalig Uncle Tupelo voorman Jeff Tweedy, timmert de andere voorman van deze alt-country pioniers, Jay Farrar, al sinds jaar en dag aan de weg met zijn band Son Volt. Dit overigens met wisselend succes, want waar Wilco inmiddels is uitgegroeid tot een grote band en tot één van de lievelingen van de critici, verloopt de carrière van Son Volt tot dusver behoorlijk grillig en gaf de band er zelfs een aantal jaren compleet de brui aan. Waar Son Volt nog altijd voornamelijk wordt geroemd vanwege haar in 1995 uitgebrachte debuut Trace, maakte de band wat mij betreft haar beste platen sinds de wederopstanding in 2005. Okemah And The Melody Of Riot uit 2005 en The Search uit 2007 lieten een geïnspireerd klinkende band horen die haar oude geluid trouw bleef, maar ook voorzichtig nieuwe wegen verkende in wat grootser en steviger klinkende songs. Het leverde de band prima recensies op, maar de verkoop viel zo tegen dat Son Volt werd gedumpt door haar platenmaatschappij. Inmiddels heeft de band onderdak gevonden bij een ander label en is de band’s zesde plaat, American Central Dust, verschenen. American Central Dust laat zich beluisteren als een back to basics plaat. Op haar nieuwe cd keert Son Volt terug naar de eenvoud van haar debuut, zonder hierbij overigens te vervallen in herhaling. De wat stevigere accenten van de twee voorgangers zijn weer grotendeels verdwenen en hebben plaats gemaakt voor ingetogen en meeslepende songs met invloeden uit de folk en country. American Central Dust laat horen dat Jay Farrar nog altijd songs schrijft van wereldklasse en dat Son Volt nog steeds moet worden gerekend tot de smaakmakers van het alt-country genre. Son Volt maakt op American Central Dust muziek die nadrukkelijk teruggrijpt op muziek uit een ver verleden. Bands als The Byrds en The Flying Burrito Brothers en het werk van Neil Young zijn een belangrijke inspiratiebron voor Jay Farrar, maar ook het uit de vroege jaren 70 stammende werk van de Rolling Stones en de vernieuwingsdrang van Uncle Tupelo hebben hun sporen nagelaten in de muziek van de band. American Central Dust is een uitstekende plaat van een band die al vaak is afgeschreven, maar er nog altijd zeer toe doet. Erwin Zijleman
Onlangs verscheen de nieuwe cd van Wilco; de band die voortkwam uit het legendarische Uncle Tupelo. Waar Wilco de band is van voormalig Uncle Tupelo voorman Jeff Tweedy, timmert de andere voorman van deze alt-country pioniers, Jay Farrar, al sinds jaar en dag aan de weg met zijn band Son Volt. Dit overigens met wisselend succes, want waar Wilco inmiddels is uitgegroeid tot een grote band en tot één van de lievelingen van de critici, verloopt de carrière van Son Volt tot dusver behoorlijk grillig en gaf de band er zelfs een aantal jaren compleet de brui aan. Waar Son Volt nog altijd voornamelijk wordt geroemd vanwege haar in 1995 uitgebrachte debuut Trace, maakte de band wat mij betreft haar beste platen sinds de wederopstanding in 2005. Okemah And The Melody Of Riot uit 2005 en The Search uit 2007 lieten een geïnspireerd klinkende band horen die haar oude geluid trouw bleef, maar ook voorzichtig nieuwe wegen verkende in wat grootser en steviger klinkende songs. Het leverde de band prima recensies op, maar de verkoop viel zo tegen dat Son Volt werd gedumpt door haar platenmaatschappij. Inmiddels heeft de band onderdak gevonden bij een ander label en is de band’s zesde plaat, American Central Dust, verschenen. American Central Dust laat zich beluisteren als een back to basics plaat. Op haar nieuwe cd keert Son Volt terug naar de eenvoud van haar debuut, zonder hierbij overigens te vervallen in herhaling. De wat stevigere accenten van de twee voorgangers zijn weer grotendeels verdwenen en hebben plaats gemaakt voor ingetogen en meeslepende songs met invloeden uit de folk en country. American Central Dust laat horen dat Jay Farrar nog altijd songs schrijft van wereldklasse en dat Son Volt nog steeds moet worden gerekend tot de smaakmakers van het alt-country genre. Son Volt maakt op American Central Dust muziek die nadrukkelijk teruggrijpt op muziek uit een ver verleden. Bands als The Byrds en The Flying Burrito Brothers en het werk van Neil Young zijn een belangrijke inspiratiebron voor Jay Farrar, maar ook het uit de vroege jaren 70 stammende werk van de Rolling Stones en de vernieuwingsdrang van Uncle Tupelo hebben hun sporen nagelaten in de muziek van de band. American Central Dust is een uitstekende plaat van een band die al vaak is afgeschreven, maar er nog altijd zeer toe doet. Erwin Zijleman