Ron Sexsmith - Long Player Late Bloomer
De Canadese singer-songwriter Ron Sexsmith debuteerde precies 20 jaar geleden met het in eigen beheer uitgebrachte en eerlijk gezegd weinig opzienbarende Grand Opera Lane. Na deze valse start keerde hij in 1995 terug met een wel ijzersterke titelloze tweede plaat en sindsdien heeft Ron Sexsmith eigenlijk geen slechte plaat meer gemaakt. De negen uitstekende platen die de Canadees sinds 1995 heeft gemaakt, zijn me weliswaar niet allemaal even dierbaar (Cobblestone Runway uit 2002 is mijn onbetwiste favoriet), maar het zijn wel allemaal platen die me reikhalzend doen uitkijken naar iedere volgende plaat van Ron Sexsmith. Long Player Late Bloomer is de opvolger van het al weer bijna drie jaar oude Exit Strategy Of The Soul, waarop Sexsmith voorzichtig wat Cubaanse invloeden in zijn muziek verwerkte, overigens zonder dat dit ten koste ging van zijn inmiddels zo herkenbare geluid. Deze Cubaanse invloeden zijn op Long Player Late Bloomer weer verdwenen en hebben plaats gemaakt voor een producer van naam en faam, Bob Rock. Bob Rock kennen we vooral als producer van hardrockbands (hoe kan het ook anders met zo’n achternaam?) als Metallica, Mötley Crüe en Bon Jovi, maar hij is ook de man achter de knoppen op de zo succesvolle platen van Michael Bublé. Voor beluistering van Long Player Late Bloomer vroeg ik me dan ook af of Ron Sexsmith zou zijn gezwicht voor stevige rock, toch nog een poging doet om de sprong naar het grote publiek te maken of gewoon zichzelf is gebleven. Na beluistering heb ik nog geen eenduidig antwoord, al moet ik een ieder die stiekem hoopte op de eerste hardrockplaat van Ron Sexsmith teleurstellen. Iedereen die nu denkt dat Ron Sexsmith als ultieme gladjanus gaat proberen om de muzikale harten van heel wat vrouwen te stelen kan ik gerust stellen. Ron Sexsmith beschikt niet over de looks om de nieuwe Michael Bublé te worden en is ook als songwriter te eigenzinnig om een heel groot publiek te verleiden. Dat neemt niet weg dat Long Player Late Bloomer met afstand de meest gepolijste plaat is die Ron Sexsmith tot dusver heeft gemaakt. De ervaren rotten die Ron Sexsmith bijstaan op deze plaat kunnen in vele genres uit de voeten en spelen foutloos, waarna Bob Rock alles nog eens wat verder heeft gladgestreken in zijn bijzonder radiovriendelijke productie. In de vooral met voorzichtige countryinvloeden opgepoetste songs zingt Ron Sexsmith zoals altijd prachtig en verrast hij keer op keer met mooie melodieën en sterke refreinen. Toch is Long Player Late Bloomer een sterke plaat en bovendien een echte Ron Sexsmith plaat. Het is een plaat die weliswaar anders klinkt dan zijn voorgangers, maar deze klonken gelukkig ook niet allemaal identiek. Voor Ron Sexsmith begrippen klinkt het allemaal wat gepolijst of zelfs gladjes, maar wat mij betreft blijft Sexsmith continu aan de goede kant van de streep. Eenmaal bekomen van de eerste teleurstelling (want ik moet toegeven dat die in eerste instantie overheerste) begin ik Long Player Late Bloomer zelfs steeds beter te vinden. De plaat luistert makkelijk weg, maar onder het duidelijk aanwezige suikerlaagje bevatten de songs toch onmiskenbaar het eigenzinnige stempel van Ron Sexsmith. Long Player Late Bloomer is zeker niet de beste plaat van Ron Sexsmith, maar het gaat te ver om te beweren dat de Canadees is gevallen voor de verleidingen van de commercie en een misbaksel heeft afgeleverd (zoals ik hier en daar al lees). Long Player Late Bloomer is een typische Ron Sexsmith plaat die weer net iets anders klinkt, precies zoals je dat van een muzikant van zijn kaliber verwacht. Net als een goede kok prikkelt Ron Sexsmith alle smaakpapillen. Zoet staat daarbij dit keer centraal en dat is op zijn tijd eigenlijk best lekker, al mag er de volgende keer best wel weer wat meer bitter bij. Erwin Zijleman
De Canadese singer-songwriter Ron Sexsmith debuteerde precies 20 jaar geleden met het in eigen beheer uitgebrachte en eerlijk gezegd weinig opzienbarende Grand Opera Lane. Na deze valse start keerde hij in 1995 terug met een wel ijzersterke titelloze tweede plaat en sindsdien heeft Ron Sexsmith eigenlijk geen slechte plaat meer gemaakt. De negen uitstekende platen die de Canadees sinds 1995 heeft gemaakt, zijn me weliswaar niet allemaal even dierbaar (Cobblestone Runway uit 2002 is mijn onbetwiste favoriet), maar het zijn wel allemaal platen die me reikhalzend doen uitkijken naar iedere volgende plaat van Ron Sexsmith. Long Player Late Bloomer is de opvolger van het al weer bijna drie jaar oude Exit Strategy Of The Soul, waarop Sexsmith voorzichtig wat Cubaanse invloeden in zijn muziek verwerkte, overigens zonder dat dit ten koste ging van zijn inmiddels zo herkenbare geluid. Deze Cubaanse invloeden zijn op Long Player Late Bloomer weer verdwenen en hebben plaats gemaakt voor een producer van naam en faam, Bob Rock. Bob Rock kennen we vooral als producer van hardrockbands (hoe kan het ook anders met zo’n achternaam?) als Metallica, Mötley Crüe en Bon Jovi, maar hij is ook de man achter de knoppen op de zo succesvolle platen van Michael Bublé. Voor beluistering van Long Player Late Bloomer vroeg ik me dan ook af of Ron Sexsmith zou zijn gezwicht voor stevige rock, toch nog een poging doet om de sprong naar het grote publiek te maken of gewoon zichzelf is gebleven. Na beluistering heb ik nog geen eenduidig antwoord, al moet ik een ieder die stiekem hoopte op de eerste hardrockplaat van Ron Sexsmith teleurstellen. Iedereen die nu denkt dat Ron Sexsmith als ultieme gladjanus gaat proberen om de muzikale harten van heel wat vrouwen te stelen kan ik gerust stellen. Ron Sexsmith beschikt niet over de looks om de nieuwe Michael Bublé te worden en is ook als songwriter te eigenzinnig om een heel groot publiek te verleiden. Dat neemt niet weg dat Long Player Late Bloomer met afstand de meest gepolijste plaat is die Ron Sexsmith tot dusver heeft gemaakt. De ervaren rotten die Ron Sexsmith bijstaan op deze plaat kunnen in vele genres uit de voeten en spelen foutloos, waarna Bob Rock alles nog eens wat verder heeft gladgestreken in zijn bijzonder radiovriendelijke productie. In de vooral met voorzichtige countryinvloeden opgepoetste songs zingt Ron Sexsmith zoals altijd prachtig en verrast hij keer op keer met mooie melodieën en sterke refreinen. Toch is Long Player Late Bloomer een sterke plaat en bovendien een echte Ron Sexsmith plaat. Het is een plaat die weliswaar anders klinkt dan zijn voorgangers, maar deze klonken gelukkig ook niet allemaal identiek. Voor Ron Sexsmith begrippen klinkt het allemaal wat gepolijst of zelfs gladjes, maar wat mij betreft blijft Sexsmith continu aan de goede kant van de streep. Eenmaal bekomen van de eerste teleurstelling (want ik moet toegeven dat die in eerste instantie overheerste) begin ik Long Player Late Bloomer zelfs steeds beter te vinden. De plaat luistert makkelijk weg, maar onder het duidelijk aanwezige suikerlaagje bevatten de songs toch onmiskenbaar het eigenzinnige stempel van Ron Sexsmith. Long Player Late Bloomer is zeker niet de beste plaat van Ron Sexsmith, maar het gaat te ver om te beweren dat de Canadees is gevallen voor de verleidingen van de commercie en een misbaksel heeft afgeleverd (zoals ik hier en daar al lees). Long Player Late Bloomer is een typische Ron Sexsmith plaat die weer net iets anders klinkt, precies zoals je dat van een muzikant van zijn kaliber verwacht. Net als een goede kok prikkelt Ron Sexsmith alle smaakpapillen. Zoet staat daarbij dit keer centraal en dat is op zijn tijd eigenlijk best lekker, al mag er de volgende keer best wel weer wat meer bitter bij. Erwin Zijleman