Nick Lowe - The Old Magic

Nick Lowe is de 60 gepasseerd en draait inmiddels ruim vier decennia mee als gerespecteerd muzikant. Lowe begon in het begin van de jaren 70 als lid van de pub-rock band Brinsley Schwarz, maar maakt al sinds het eind van de jaren 70 soloplaten. Het duurde even voor ik kennis maakte met de muziek van Nick Lowe en kende hem lange tijd alleen als producer (van onder andere Elvis Costello, The Pretenders, Graham Parker en zelfs The Damned). Van Brinsley Schwarz heb ik nog altijd geen noot gehoord en Lowe’s debuut en volgens velen beste plaat, Jesus Of Cool uit 1978, hoorde ik vorig jaar pas voor het eerst. De eerste plaat van Nick Lowe die ik bewust hoorde is The Impossible Bird uit 1994, het eerste deel van de Bentford Trilogy, die met Dig My Mood (1998) en The Convincer (2001) bijzonder fraai werd voltooid. De platen die Nick Lowe sinds de Bentford Trilogy heeft gemaakt sluiten hier allemaal op aan, maar zijn zeker geen kopieën. Nick Lowe’s nieuwste plaat, The Old Magic, werd gemaakt met zijn liveband en flink wat muzikale gasten van naam en faam, onder wie Paul Carrack, Ron Sexsmith, Kate St. John en Jimmy Vaughan. The Old Magic is de opvolger van het al weer vier jaar oude At My Age en is de tweede plaat die Nick Lowe heeft gemaakt sinds hij onverwacht vader werd van een zoon. In huize Lowe is het momenteel vast hectisch en onrustig, maar op The Old Magic zoekt Nick Lowe nadrukkelijk de rust. Op zijn nieuwe plaat neemt Nick Lowe wat meer afstand van de platen die hij sinds The Impossible Bird heeft gemaakt en manifesteert hij zich nadrukkelijk als crooner. In muzikaal opzicht keert The Old Magic meer dan eens terug naar de jaren 50 en spelen invloeden uit de vroege rock ’n roll en de doo wop een voorname rol. Net als op zijn vorige platen heeft Nick Lowe gekozen voor een mix van vooral eigen songs en een beperkt aantal covers en zoals we inmiddels van Lowe gewend zijn, zijn de covers bijzonder fraai. The Old Magic bevat prachtige vertolkingen van Elvis Costello’s Poisoned Rose en Tom T. Hall’s Shame On The Rain, maar ook zijn eigen songs mogen er weer zijn. Ik geef eerlijk toe dat ik in eerste instantie behoorlijk moest wennen aan The Old Magic. Op zijn vorige platen was Nick Lowe wat mij betreft toch vooral een rootsmuzikant, maar op The Old Magic laat hij dit genre achter zich. Toen ik eenmaal gewend was aan Nick Lowe als 50s crooner begon de plaat echter snel aan kracht te winnen. Nick Lowe zingt op The Old Magic geweldig en heeft een aantal fantastische muzikanten om zich heen verzameld (let vooral op het gitaarwerk en het orgel). Ook in tekstueel opzicht is de plaat zeker de moeite waard en wanneer de songs op de plaat na enige gewenning ook nog eens heerlijk blijven hangen, was me wel duidelijk dat Nick Lowe wederom een prima plaat heeft gemaakt. Nick Lowe draait inmiddels ruim 40 jaar mee, maar laat op The Old Magic horen dat hij voorlopig nog wel even mee kan, als het moet in de casino’s van Las Vegas als de Sinatra van deze tijd. Voor het zover is verwacht ik echter nog wel een aantal geweldige platen van deze gerespecteerde Brit. Erwin Zijleman