Ry Cooder - Pull Up Some Dust And Sit Down

Ry Cooder wordt volgend jaar 65 en kan nu al terug kijken op een imposante loopbaan als muzikant. Cooder is als gitarist te horen op talloze legendarische platen (waaronder klassiekers van The Rolling Stones en Captain Beefheart), stond aan de wieg van de Buena Vista Social Club en de doorbraak van Ali Farka Touré en heeft inmiddels een omvangrijk oeuvre opgebouwd. Het rijtje Ry Cooder in mijn platenkast is desondanks maar een paar centimeter breed, wat niet los kan worden gezien van de wisselvalligheid van de platen die Ry Cooder de afgelopen 40 jaar heeft uitgebracht. Ry Cooder maakte zijn beste platen aan het begin van de jaren 70 (waaronder de klassiekers Into The Purple Valley uit 1971 en Paradise And Lunch uit 1974), ging hierna wat meer de jazz-kant op om zich vervolgens lange tijd te beperken tot het maken van filmsoundtracks waarvan, een enkele uitzondering daargelaten (denk maar eens aan het prachtige Paris, Texas), weinig overbleef wanneer de muziek het zonder de bijbehorende beelden moest doen. De laatste jaren is Ry Cooder echter weer in zeer goede doen. Het in 2005 verschenen Chavez Ravine moet worden gerekend tot zijn beste platen en ook My Name Is Buddy uit 2007 en iets mindere mate I, Flathead uit 2008 waren absoluut de moeite waard. Ook het deze week verschenen Pull Up Some Dust And Sit Down is weer een plaat waarvoor Ry Cooder zich niet hoeft te schamen. In tegenstelling tot zijn als een trilogie gepresenteerde vorige drie platen, is Pull Up Some Dust And Sit Down geen conceptalbum, al schuwt Ry Cooder ook dit keer het doen van maatschappijkritische of politieke uitspraken niet en krijgen vooral bankiers en de Amerikaanse legertop de volle laag. Vergeleken met Chavez Ravine is Pull Up Some Dust And Sit Down een minder urgente plaat die af en toe een wat hap snap indruk maakt. Ook op zijn nieuwe plaat bestrijkt Ry Cooder een zo breed mogelijk palet van de Amerikaanse rootsmuziek en maakt hij zowel modern klinkende als stokoude muziek. Urgent of niet, Pull Up Some Dust And Sit Down klinkt erg lekker. In eerste instantie zijn het vooral de up-tempo Tex Mex songs die je weten te verleiden, al is het maar vanwege de geweldige teksten, maar vervolgens palmt de ene na de andere song je in. Het gitaarwerk is zoals altijd subliem en ook in vocaal opzicht maakt Ry Cooder op zijn nieuwe plaat veel indruk. Pull Up Some Dust And Sit Down is misschien niet zijn beste werk en zeker ook niet zijn meest constante plaat, maar is wel van een niveau dat voor flink wat muzikanten in het genre onbereikbaar is en ook onbereikbaar zal blijven. Een Ry Cooder plaat is nog altijd als een hele goede fles rode wijn. Even vraag je je af wat er zo bijzonder aan is en geef je zelfs de voorkeur aan een doorsnee flesje, maar na enige gewenning komen de smaak en de kracht aan de oppervlakte. Prima plaat weer van deze oude meester. Erwin Zijleman