De afgelopen week heb ik intensief stil gestaan bij de release van Discovery, de box-set met alle studioplaten van Pink Floyd in een fraaie geremasterde versie. In aparte artikelen stond ik stil bij de psychedelische jaren van de band (1967-1972) en bij de grote successen van Pink Floyd (1973-1979), wat in totaal maar liefst zeven meesterwerken opleverde. Er is nog één periode over en dat is de periode van 1980 tot 1994; een periode die ik alleen maar kan omschrijven als de nadagen van Pink Floyd. Deze periode leverde geen meesterwerken meer op en als je het mij vraagt ook geen echte Pink Floyd platen, maar toch is deze periode het bespreken waard. Dat ligt niet aan het in 1994 verschenen The Division Bell en ook niet aan de in deze periode verschenen live-platen (die niet zijn opgenomen in Discovery box). Op deze platen maakte Pink Floyd een uitgebluste indruk en was het geen schim meer van de grote band uit de twee eerder besproken perioden.
Het in 1983 verschenen The Final Cut doet er wat mij betreft wel toe. Het is een plaat die eigenlijk nauwelijks een Pink Floyd plaat genoemd mag worden, want meer dan een veredelde Roger Waters soloplaat is het niet. The Final Cut is misschien nog het best te omschrijven als een mix van Animals, The Wall en The Pros And Cons Of Hitch Hiking, de soloplaat die Roger Waters een jaar na The Final Cut met onder andere Eric Clapton zou maken. The Final Cut is een sombere en donker klinkende plaat waar je niet vrolijk van wordt, maar de plaat heeft zeker zijn momenten. De atmosferische en melodieuze kant van Pink Floyd wordt op The Final Cut zeer gemist, maar hier staat eigenzinnige en uniek klinkende popmuziek tegenover. The Final Cut is een plaat waarmee je de kat in het behang jaagt, maar het is ook een plaat die zo af en toe onder je huid meet te kruipen. Geniet ervan, maar met mate.
Ook het in 1987 uitgebrachte A Momentary Lapse Of Reason is meer een soloplaat dan een echte Pink Floyd plaat. Dit keer is het niet Roger Waters, maar David Gilmour die aan het roer van de band staat. A Momentary Lapse Of Reason neemt afstand van de laatste paar Pink Floyd platen met Roger Waters en grijpt vooral terug op Wish You Were Here. Het is een melodieuze plaat met atmosferisch klinkende songs vol dromerige vocalen en breed uitwaaiend gitaarwerk. De plaat werd gekraakt door de critici, maar ik vind hem persoonlijk helemaal niet zo slecht, al wordt het eigenzinnige randje van Roger Waters zeker gemist. A Momentary Lapse Of Reason behoort zeker niet tot de meesterwerken van de band, maar heeft zeker zijn momenten en is alleen vanwege het geweldige gitaarwerk van David Gilmour al de moeite waard.
Na A Momentary Reason zou Pink Floyd nog een keer bij elkaar komen (overigens zonder Roger Waters). Het resulteerde in 1994 in The Division Bell; een plaat die men maar beter achterwege had kunnen laten. Het is het enige echte smetje op de prachtige box-set Discovery, die ik iedereen aan kan bevelen. Erwin Zijleman
Na A Momentary Reason zou Pink Floyd nog een keer bij elkaar komen (overigens zonder Roger Waters). Het resulteerde in 1994 in The Division Bell; een plaat die men maar beter achterwege had kunnen laten. Het is het enige echte smetje op de prachtige box-set Discovery, die ik iedereen aan kan bevelen. Erwin Zijleman
