Chris Smither is ook de toekomstige pensioengerechtigde leeftijd in Nederlands inmiddels gepasseerd, maar dat hoor je niet af aan het onlangs verschenen Hundred Dollar Valentine. Smither debuteerde in 1970 en maakte door zijn liefde voor de drank in de afgelopen 42 jaar niet heel erg veel platen (ik kom niet verder dan een stuk of 15), maar de meeste platen die hij uitbracht waren wel erg goed. Dat geldt ook weer voor Hundred Dollar Valentine. De nieuwe van Chris Smither is een typische Chris Smither plaat, wat betekent dat de luisteraar wordt getrakteerd op stemmige en doorleefde songs met vooral invloeden uit de folk, country en blues. Naast akoestische gitaar en de verrassend goede stem van Chris Smither, zijn op Hundred Dollar Valentine sfeervolle bijdragen van mondharmonica, viool en cello te horen en duikt hier en daar een vrouwenstem op. Het geeft de ontspannen muziek op Hundred Dollar Valentine net wat extra glans. Op zich doet Chris Smither op zijn nieuwe plaat geen schokkende dingen. In grote lijnen doet hij wat hij al ruim 40 jaar doet, maar het klinkt allemaal zo overtuigend en inspirerend dat Hundred Dollar Valentine maar nauwelijks uit de cd speler is te krijgen. Hundred Dollar is zoals gezegd een ontspannen klinkende plaat met vooral traditioneel klinkende muziek, maar de belangrijkste kracht van de plaat schuilt in de puurheid en oprechtheid van de muziek van Chris Smither. De 11 songs op de plaat zijn stuk voor stuk songs zonder opsmuk, maar raken je keer op keer feilloos in het hart. Ik was de afgelopen jaren wel vaker onder de indruk van de muziek van Chris Smither, maar Hundred Dollar Valentine is net wat beter. De songs blijven beter hangen, de instrumentatie is stemmiger en verzorgder en Chris Smither vertolkt zijn songs dit keer met zoveel gevoel dat je alleen maar diep geraakt kunt worden door de muziek op Hundred Dollar Valentine. Persoonlijk vind ik vooral de bluesy songs op de plaat indrukwekkend, maar na de plaat flink wat keren gehoord te hebben kan ik eigenlijk geen zwakke song meer aanwijzen. Muzikanten als Chris Smither verdienen alleen vanwege hun staat van dienst en uithoudingsvermogen al alle respect, maar als ze op hoge leeftijd ook nog eens op de proppen komen met een plaat van het kaliber van Hundred Dollar Valentine, ga je toch langzaam denken aan een standbeeld. Ik denk niet dat deze bescheiden Amerikaanse muzikant daar op zit te wachten, dus laten we Chris Smither maar eren door zijn plaat te kopen. Het zou zo maar eens de beste traditionele singer-songwriter plaat kunnen zijn die je dit jaar koopt.Erwin Zijleman
