De uit Los Angeles afkomstige Eleni Mandell bracht 13 jaar geleden haar eerste plaat uit en heeft sindsdien een prachtig oeuvre opgebouwd. Acht platen heb ik inmiddels van haar in de kast staan en ze zijn allemaal even mooi en bijzonder. Heel bekend is Eleni Mandell er helaas niet mee geworden, maar dat heeft misschien ook wel te maken met de grilligheid van haar werk. Eleni Mandell debuteerde 13 jaar geleden met een plaat waarop ze klonk als een nakomeling van Tom Waits en PJ Harvey. Deze lijn trok ze door op het prachtige Thrill uit 2000, als je het mij vraagt de beste plaat die de Amerikaanse singer-songwriter tot dusver heeft uitgebracht. In de jaren die volgden schoot de muziek van Eleni Mandell alle kanten op. Na het rauwe Snakebite volgde een plaat met traditionele country (Country For True Lovers), een plaat met jazzy nachtclub muziek (Afternoon), een uiterst veelzijdige singer-songwriter plaat (Miracle Of Five) en een traditioneel klinkende plaat met invloeden uit de folk, blues en jazz (Artifical Fire). Het is een bont rijtje platen, maar ik koester ze stuk voor stuk als miskende meesterwerken. De afgelopen drie jaar was het veel te stil rond Eleni Mandell, maar nu is ze gelukkig terug met I Can See The Future. Het leven van Eleni Mandell stond de afgelopen jaren behoorlijk op zijn kop. Haar relatie liep op de klippen, maar haar kinderwens werd via een donor toch vervuld. Als moeder van een tweeling dook Eleni Mandell na een break de studio in en nam ze waarschijnlijk haar meest ambitieuze en haar meest zonnige plaat op. I Can See The Future klinkt weer totaal anders dan al haar vorige platen, al verloochent Eleni Mandell haar rijke muzikale verleden zeker niet. I Can See The Future is een stemmige, emotievolle en boven alles wonderschone singer-songwriter plaat die doet denken aan de klassieke singer-songwriter platen uit de jaren 70. Waar Eleni Mandell op haar vorige platen vaak koos voor een rauw, donker en rokerig geluid, is I Can See The Future een helder klinkende plaat met hier en daar bijna zoete accenten. Eleni Mandell’s stem lijkt te zweven op haar nieuwe plaat en er om heen zweven fraaie strijkers, onweerstaanbare gitaarloopjes en zwoele achtergrondvocalen. Op I Can See The Future klinkt Eleni Mandell meer als k.d. lang dan als P.J. Harvey, maar het resultaat mag er wederom zijn. Bij eerste beluistering van I Can See The Future kon ik me nauwelijks voorstellen dat de altijd wat melancholische en stekelige Eleni Mandell deze plaat had gemaakt, maar inmiddels ben ik helemaal gewend aan het achtste meesterwerk van deze unieke singer-songwriter uit Los Angeles. Eleni Mandell heeft inmiddels acht veelkleurige platen van een bijzonder hoog niveau op haar naam staan. Er zijn er maar heel weinig die dat haar na doen. Erwin Zijleman
