Vlak na de fraaie tweede soloplaat van Julia Stone, komt ook broerlief Angus met zijn eerste soloplaat op de proppen. Het is overigens niet de eerste keer dat Angus muziek maakt zonder zus Julia, want met zijn hobbyband Lady Of The Sunshine bracht hij een paar jaar geleden al eens een prima plaat uit. Ook met zijn eerste soloplaat Broken Brights maakt Angus Stone indruk. Broken Brights is een betrekkelijk sobere plaat met voornamelijk akoestische bluesy folksongs met hier en daar een vleugje country. Het zijn over het algemeen lekkere lome en dromerige songs die een licht bedwelmende uitwerking hebben. Gelukkig kleurt Angus niet uitsluitend tussen de lijntjes. Een enkele keer wordt stevig van leer getrokken op een scheurende elektrische gitaar of een aangenaam zeurend orgel, maar ook voor verleidelijke accenten met blazers of zelfs voorzichtige beats is Angus Stone niet bang. Broken Brights is hierdoor een plaat die je afwisselend lekker weg laat dromen en ruw wakker schudt; van verveling is geen moment sprake, van betovering des te meer. De muziek van Angus Stone is stevig geïnspireerd door de psychedelische folkrock uit de late jaren 60 en vroege jaren 70, maar Angus Stone maakt op Broken Brights zeker geen retro folkrock en doet hier en daar ook wel wat aan Elliott Smith denken en sluit bovendien aan bij de betere alt-country uit de jaren 90. Ook de vergelijking met Neil Young dringt zich een enkele maal op, maar op het overgrote deel van de plaat is Angus Stone toch vooral zichzelf. Vergeleken met de donkere soloplaten van zijn zus klinkt Broken Brights van Angus Stone behoorlijk puur en down to earth, maar na een aantal keer horen weet ook deze plaat je absoluut te verleiden, waarbij steeds meer van de betrekkelijk sobere en eenvoudige songs over een dubbele bodem blijken te beschikken of gewoonweg diep ontroeren. Net als bijvoorbeeld The Tallest Man On Earth slaagt Angus Stone er in om met beperkte middelen een maximaal effect te bereiken, waardoor Broken Brights nog wat verder meer kleur krijgt en verder groeit. Broer en zus Stone zijn met zijn tweeën misschien op zijn best, maar ook de soloplaten van het tweetal had ik niet willen missen. In plaats van één geweldige Angus & Julia Stone plaat krijgen we er nu in een jaar tijd vier. Ik kan er echt niet over klagen. Erwin Zijleman
