In december verschijnen er over het algemeen weinig interessante nieuwe platen, waardoor de internationale muziekpers zich volledig kan focussen op het samenstellen van de jaarlijstjes en het vooruit blikken op het nieuwe jaar. De glazen bol van de diverse muziekjournalisten gaven in december zeker geen eenduidig toekomstbeeld, maar één naam kwam met zeer grote regelmaat terug: Natalie Prass.
Op basis van de uitstekende single Why Don’t You Believe In Me werd Natalie Prass eind vorig jaar alvast vergeleken met Joni Mitchell en haar betere volgelingen en dat is een vergelijking waar je als jonge en debuterende singer-songwriter zeker mee thuis kunt komen.
Na beluistering van het volledige album van Natalie Prass moet ik concluderen dat de vergelijking met Joni Mitchell uiteindelijk geen hout snijdt. Natalie Prass begeeft zich op haar debuut immers slechts incidenteel op het terrein van de melancholische folk, maar kiest vooral voor een opvallend soulvol geluid.
Het is ook nog eens een heel bijzonder geluid dat steeds wisselt tussen uiterst ingetogen klanken en een zeer rijk georkestreerd geluid vol strijkers en blazers. Het laatste is de verdienste van de eigenzinnige Matthew E. White die de plaat produceerde.
Het titelloze debuut van Natalie Prass doet me misschien niet heel vaak denken aan Joni Mitchell, maar het heeft wel volop raakvlakken met de singer-songwriter muziek uit de jaren 70, waarbij dan vooral moet worden gedacht aan net wat soulvollere iconen als Laura Nyro en Carole King.
Het debuut van Natalie Prass klinkt echter ook verrassend modern. Zeker in de songs waarin invloeden uit de soul domineren en Natalie Prass op een bedje van strijkers en blazers zwoel mag verleiden met ingetogen maar absoluut soulvolle vocalen, blijft de Amerikaanse singer-songwriter haar jonge collega’s in het neo-soul en R&B segment mijlenver voor met betere vocalen, mooiere muziek en veel betere songs.
Wat me bij de meeste soulzangeressen van het moment zo enorm tegen staat is het constant op vol volume uithalen en het maken van meer bochtjes dan een slalom skiër, maar Natalie Prass doet beiden gelukkig niet en wat is dat een verademing.
Soulvolle muziek met invloeden uit de afgelopen decennia domineren op het debuut van de singer-songwriter uit Cleveland, Ohio, maar Natalie Prass is zeker geen one-trick-pony. Incidenteel verlaat Natalie Prass de soul en kiest ze voor meer folky songs, al zijn het soms folky songs die dankzij de rijk ingezette strijkers en de hoge vocalen ook terug gaan naar filmmuziek uit vervlogen tijden (denk aan The Wizard of Oz uit 1939).
Heel af en toe zou je willen dat Natalie Prass Matthew E. White met al zijn strijkers en blazers een flinke schop onder zijn kont geeft om vervolgens te kiezen voor een wat meer roots-georiënteerd instrumentarium, maar aan de andere kant klinkt het nu allemaal wel heel zwoel en verleidelijk en druipt het talent er werkelijk van af.
Er valt aan het eind van het jaar ongetwijfeld flink wat af te dingen op de voorspellingen van de verschillende muziekjournalisten in december 2014, maar met Natalie Prass had men het volledig bij het juiste eind. Erwin Zijleman
cd 
LP