De Zwitserse singer-songwriter Sophie Hunger maakte aan het eind van 2012 een onuitwisbare indruk met het prachtige The Danger Of Light. Ik vergeleek de plaat destijds met het werk van Fiona Apple en dat is nog steeds een van mijn persoonlijke favorieten, zodat deze vergelijking als het groots mogelijk compliment moet worden beschouwd.Na een mooie, maar in Nederland nauwelijks opgemerkte live-plaat (The Rules Of Fire), is Sophie Hunger nu dan eindelijk terug met een nieuwe studioplaat, Supermoon.
Ik begon met onrealistisch hoge verwachtingen aan de beluistering van Supermoon, maar de plaat heeft mijn verwachtingen ruimschoots overtroffen. Supermoon is een intieme, donkere en avontuurlijke plaat vol geheimen. Wanneer je al deze geheimen ontrafeld hebt is Supermoon een plaat die je geen dag meer wilt missen.
Vergeleken met The Danger Of Light is Supermoon een stuk veelzijdiger, elektronischer en eclectischer. Op haar nieuwe plaat zoekt Sophie Hunger bovendien wat nadrukkelijker het experiment, maar de nieuwe plaat van de Zwitserse muzikanten bevat ook een aantal juist wat toegankelijkere songs. Het zijn toegankelijkere songs met een bite, want de muziek van Sophie Hunger ontspoort vrij makkelijk. Dit zorgt net zo makkelijk voor gitaarmuren als voor vervreemdende vocalen of elektronica, want Supermoon is een vat vol tegenstrijdigheden.
Op haar nieuwe, samen met de Amerikaanse producer John Vanderslice opgenomen, plaat laat Sophie Hunger zich beïnvloeden door een aantal decennia popmuziek, maar de Zwitserse singer-songwriter breidt al deze invloeden op geheel eigen wijze aan elkaar. In een aantal songs balanceert Sophie Hunger op het randje van kunst en kitsch, maar ook in een aantal buitengewoon lichtvoetige popdeuntjes vol goedkope elektronica en blazers uit blik blijft ze met gemak overeind, al is het maar omdat er altijd wel wat verrassingen zijn verstopt in de avontuurlijke songs van Sophie Hunger.
In eerste instantie vond ik de wat lichtvoetigere songs wat uit de toon vallen en ook wat minder van kwaliteit, maar na herhaalde beluistering valt ook in deze songs alles op zijn plaats.
Sophie Hunger gaat op haar nieuwe plaat niet alleen aan de haal met een veelzijdiger instrumentarium en een keur aan genres, maar schuwt ook een stemmige Duitstalige song en een nog opvallender Franstalig duet met voormalig stervoetballer en enfant terrible Eric Cantona niet.
Het draagt allemaal bij aan een plaat die vanaf de eerste tot en met de laatste noot intrigeert en die je vanaf de eerste noot het idee geeft dat je naar iets bijzonders aan het luisteren bent. Dat idee heb ik vele luisterbeurten later nog steeds, net zoals dat het geval was bij The Danger Of Light.
Supermoon laat zich overigens lastig vergelijken met zijn voorganger, want Sophie Hunger heeft op haar nieuwe plaat een enorme stap in een andere richting gezet. Het onderstreept alleen maar dat we hier te maken hebben met een groot talent. Hoogste tijd dus dat Sophie Hunger ook in Nederland wordt omarmd. Supermoon is er absoluut goed en bijzonder genoeg voor. Erwin Zijleman
Koop bij BOL.com
