De uit Athens, Georgia, afkomstige band The Whigs bestaat al sinds 2002 en maakt sinds 2005 platen. De band is al sinds haar begindagen een veelgevraagde support-act, maar weet met haar platen tot dusver nog geen potten te breken. Dat de band het goed doet als support-act begrijp ik wel. De stevige, op de muziek van The Replacements geënte, gitaarrock van de band ligt bijzonder lekker in het gehoor en strijkt nergens tegen de haren in.
Over de vorige platen van de band kan ik nog niet zoveel zeggen omdat ik ze slechts vluchtig beluisterd heb, maar het onlangs verschenen Modern Creation vind ik een hele lekkere plaat, die het bestaansrecht van The Whigs absoluut onderstreept.
Ook op Modern Creation maakt The Whigs geen geheim van haar voorliefde voor de muziek van The Replacements, maar ook de wat rauwere muziek uit de beginjaren van stadgenoten R.E.M. heeft zijn sporen nagelaten op Modern Creation. Hiernaast flirt de band, zoals het een band uit Georgia betaamt, met invloeden uit de Southern Rock en hoor ik af en toe ook een vleugje grunge.
The Whigs maakt op Modern Creation muziek zonder poespas. Gitaar, zang, bas en drums; meer heb je niet nodig om een goede rockplaat te maken. De rockplaat van The Whigs valt overigens opvallend donker uit. De zwaar aangezette drums en bas leggen een aardedonkere basis, waarop de gitaren alle kanten op mogen schieten, waarna de aangename vocalen en de lekker in het gehoor liggende songs voor het toegankelijke laagje mogen zorgen.
Dat levert soms rechttoe rechtaan rocksongs op, maar The Whigs flirt zoals gezegd ook met andere genres, waaraan ik het vleugje stoner-rock nog toe wil voegen, en neemt af en toe ook flink gas terug.
Is Modern Creation een plaat om heel druk over te doen? Nee, er zijn in de geschiedenis van de rockmuziek talloze bands die al gedaan hebben wat The Whigs op haar nieuwe plaat doet.
Aan de andere kant is Modern Creation wel een plaat waarop bijna alles goed wordt gedaan. De muziek van The Whigs rockt lekker, biedt voldoende variatie, zit in muzikaal opzicht goed in elkaar, valt op door bijzonder lekker gitaarwerk en is vanwege de aanstekelijke songs vrijwel continu goed voor een goed gevoel.
Dat is misschien niet genoeg om de wereld mee te veroveren, maar het is absoluut goed genoeg om gehoord te worden en in brede kring gewaardeerd te worden. Het verbaast me dan ook niet dat zelfs de alternatieve Amerikaanse muzieksites redelijk positief zijn over de nieuwe plaat van The Whigs. In Nederland verdient de band wat mij betreft net zoveel respect en aandacht.
De band uit Athens, Georgia, doet zoals gezegd geen hele spannende dingen, maar heeft wel een plaat gemaakt die veertig minuten lang boeit en meedogenloos vermaakt. Wees eens eerlijk, hoeveel platen verschijnen er momenteel nog waarover hetzelfde gezegd kan worden? Niet heel veel als je het mij vraagt. Omarmen dus dit sympathieke bandje en deze bijzonder lekkere portie gitaarrock. Erwin Zijleman
cd 
LP