De uit Athens, Alabama, afkomstige band Alabama Shakes maakte precies drie jaar geleden een onuitwisbare indruk met haar debuut Boys & Girls. Sindsdien wordt reikhalzend uitgekeken naar de tweede plaat van de band rond zangeres en boegbeeld Brittany Howard en nu ligt deze dan eindelijk in de winkel.
Sound & Color blijkt een minstens even indrukwekkende plaat als het debuut van Alabama Shakes en het is bovendien een plaat die voor een groot deel totaal anders klinkt dan de zo bewierookte voorganger.
Gebleven is het vocaal machtsvertoon van Brittany Howard, die sinds het debuut van Alabama Shakes echter alleen maar beter en soulvoller is gaan zingen.
De grootste sprong laat Alabama Shakes echter in muzikaal opzicht horen. Sound & Color is een stuk subtieler en ook een stuk psychedelischer dan zijn voorganger, die het voor een belangrijk deel moest hebben van vrij stevig aangezette songs. Vooral het eerste deel van Sound & Color is bijzonder ingetogen. Brittany Howard laat horen dat ze niet alleen geweldig soulvol kan schreeuwen, maar ook verleidelijk kan fluisteren en bovendien het hele spectrum tussen beiden beheerst. De instrumentatie past zich vervolgens feilloos aan.
Zeker de wat meer ingetogen songs op Sound & Color ademen de sfeer van 70s soul, waarbij associaties vooral in de richting van de allergrootsten gaan (met een hoofdrol voor de muziek van Curtis Mayfield en uit de 80s af en toe een flinke dosis Prince). Het is een gedurfde stap om de dampende en opzwepende garage soul van Boys & Girls op een groot deel van de plaat te verruilen voor bijna intieme en vaak ook behoorlijk ongrijpbare en breed uitwaaiende psychedelische soul, maar het pakt geweldig uit.
De meer ingetogen en vaak wat psychedelisch getinte en zeker ook funky songs op Sound & Color hebben een bezwerende uitwerking en vormen een prachtige soundtrack voor de late avond.
De plaat klinkt in deze meer ingetogen songs overigens fantastisch, wat waarschijnlijk voor een belangrijk deel de verdienste is van co-producer Blake Mills (die vorig jaar met Heigh Ho zelf één van de mooiste platen van het jaar maakte), die op fraaie wijze keyboards heeft geïntegreerd in het geluid van de band.
Net als je denkt dat Alabama Shakes het rocken is verleerd komt de band op de tweede helft van Sound & Color alsnog op de proppen met een aantal songs die gelijke delen soul en garagerock vermengen, maar ook deze songs zijn subtieler en veelkleuriger dan die op het debuut van de band en het zijn er bovendien niet heel veel.
Ook als Brittany Howard wat subtieler zingt, zingt ze keer op keer de veters uit haar schoenen, wat stil zitten vrijwel onmogelijk maakt en Sound & Color een bijzondere lading geeft. Het is een lading die maar moeilijk is te weerstaan, zeker wanneer je merkt dat Sound & Color bij herhaalde beluistering alleen maar beter wordt.
Alabama Shakes was op basis van haar debuut vooral een grote belofte voor de toekomst, maar op basis van het volwassen en bezwerende geluid op Sound & Color durf ik wel te beweren dat Alabama Shakes de belofte inmiddels ver voorbij is. Ik ben nu al benieuwd met wat voor muziek de band rond Brittany Howard op haar derde plaat op de proppen gaat komen, maar voorlopig kan ik nog wel even vooruit met het verrassende en weergaloze Sound & Color. Erwin Zijleman
cd 
2 LP's