Love Your Dum And Mad van de Britse singer-songwriter Nadine Shah riep ik in de zomer van 2013 zonder enig spoor van twijfel uit tot droomdebuut en jaarlijstjesplaat. Desondanks ontbrak de plaat uiteindelijk in mijn jaarlijstje over 2013. Het zegt iets over de zin en onzin van jaarlijstjes, maar het zegt ook zeker iets over de muziek van Nadine Shah. Nadine Shah maakte op haar debuut muziek waarvoor je in de stemming moet zijn en dat doet ze nog steeds.
Fast Food, de onlangs verschenen tweede plaat van de singer-songwriter met Noorse en Pakistaanse roots, is een plaat waarvan ik zielsveel kan houden als ik er voor in de stemming ben, maar wanneer dat niet zo is weet ik al na een paar noten dat het deze keer niets gaat worden met Nadine Shah en mijzelf.
Het debuut van Nadine Shah vergeleek ik bijna twee jaar geleden met de muziek van onder andere PJ Harvey, Patti Smith, Siouxsie & The Banshees en Nick Cave. Het is nog altijd zinvol vergelijkingsmateriaal al hoor ik dit keer meer van Anna Calvi en hoor ik af en toe ook een vleugje Nico.
Net als het debuut van Nadine Shah is Fast Food een plaat met een donker tot zelfs aardedonker geluid. Waar op Love Your Dum And Mad gitaren en piano het muzikale landschap bepaalden, ligt dit keer de nadruk op de gitaren, wat mede de vergelijking met de muziek van Anna Calvi verklaart.
Het gitaarwerk op Fast Food is van hoog niveau, zowel wanneer de gitaren voor een rol op de achtergrond kiezen als wanneer ze nadrukkelijk op de voorgrond treden. De diepe bassen, de naar de voorgrond gemixte drums, de subtiel ingezette elektronica en de zeker niet lichtvoetige vocalen van Nadine Shah maken het kleurenpalet compleet.
Op dagen waarop je het leven door een roze bril wilt bekijken, komt de tweede plaat van Nadine Shah (in ieder geval bij mij) minder goed tot zijn recht. Wanneer de muziek die uit de speakers komt best wat somberder mag zijn, is Fast Food echter een prachtplaat.
Fast Food ligt in het verlengde van zijn twee jaar geleden helaas slechts in kleine kring bejubelde voorganger, maar is wat mij betreft nog wat donkerder, ook al klinkt de plaat wat minder onderkoeld dan deze voorganger. Fast Food is hiernaast subtieler en intenser dan zijn voorganger.
Het is razend knap hoe Nadine Shah er in slaagt om met bescheiden middelen een geheel eigen geluid neer te zetten. In de meeste tracks op Fast Food is het gitaarwerk bepalend binnen dit geluid, deels door de beklemmende sfeer die dit gitaarwerk weet te genereren en deels door de bijzondere wijze waarop dit gitaarwerk tegen de haren in strijkt, maar ook de rol van de ritmesectie moet zeker niet onderschat worden.
Fast Food is een subtiele, avontuurlijke en trefzekere plaat, maar het is ook een plaat die opvalt door een enorme intensiteit. Deze komt deels uit de donkere instrumentatie, maar het zijn vooral de bijzondere vocalen van Nadine Shah die van Fast Food een bijzonder intense plaat maken. De stem van Nadine Shah ligt lang niet altijd makkelijk in het gehoor (wat ook wel blijkt uit aangedragen vergelijkingsmateriaal als Siouxsie Sioux en Nico), maar het is ook zeker geen stem die je makkelijk tegen staat. De vocalen van Nadine Shah beschikken over het vermogen om je stevig bij de strot te grijpen en dat is een kostbaar goed. Dat de muziek van Nadine Shah en haar vocalen niet altijd even melodieus zijn draagt alleen maar in positieve zin bij aan het effect dat de plaat sorteert.
Fast Food (zelden dekte een vlag de lading minder goed dan in dit geval) is een plaat die niet altijd tot zijn recht komt (al spreek ik hier natuurlijk voor mezelf), maar als hij tot zijn recht komt, komt hij ook aan als de spreekwoordelijke mokerslag. Ik ben, net als ruim twee jaar gelden, diep onder de indruk en ben er vrijwel zeker van dat Fast Food mijn jaarlijstje wel gaat halen. Erwin Zijleman
cd 
LP