Franse zangeressen konden zich een aantal jaren verheugen over flink wat belangstelling vanuit de omringende landen, maar het afgelopen jaar is de aandacht voor het betere dat de Franse popmuziek heeft te bieden flink afgenomen, waardoor zelfs het in Frankrijk luidkeels bejubelde debuut van Christine And The Queens in Nederland nog steeds wacht op een officiële release (inmiddels gelukkig aangekondigd voor medio april). Ik had me inmiddels dan ook verzoend met een minimale dosering Franse kwaliteitspop dit voorjaar, maar bijna uit het niets dook vorige week Les Beaux Jours van Stéphanie Blanchoud op.
Nu zingt Stéphanie Blanchoud voornamelijk in het Frans, maar ze komt oorspronkelijk uit Zwitserland en opereert tegenwoordig vanuit België (Brussel om precies te zijn). Het doet niets af aan de hoge kwaliteit van Les Beaux Jours, dat overigens niet het debuut van de Zwitserse zangeres is. Stéphanie Blanchoud timmert inmiddels een aantal jaren aan de weg als actrice en zangeres en actrice, maar slaat met Les Beaux Jours haar grote slag.
Op Les Beaux Jours verrast Stéphanie Blanchoud met prachtig geïnstrumenteerde folksongs. De plaat klinkt meerdere keren als de plaat die Natalie Merchant zou maken wanneer deze een Franstalige plaat uit zou brengen en dat is wat mij betreft een groot compliment. Dat de productie van de plaat van T-Bone Burnett had kunnen zijn is een nog groter compliment.
In muzikaal opzicht domineren klanken die zijn te omschrijven als stemmige folk, maar het is wel stemmige folk vol bijzondere en vaak wat onverwachte accenten. Het is muziek die prachtig past bij het bijzondere stemgeluid van Stéphanie Blanchoud. Het is deze stem die van Les Beaux Jours een bijzondere plaat maakt, maar ook de Franstalige songs op de plaat dragen voor een belangrijk deel bij aan het bijzondere geluid van de plaat.
Stéphanie Blanchoud heeft een voorkeur voor betrekkelijk ingetogen songs en brengt in deze meer ingetogen songs ook flink wat invloeden uit de Franse chansons in. Deze wat meer ingetogen songs klinken authentiek, maar zijn ook altijd voorzien van speelse accenten, waardoor Les Beaux Jours binnen het Franse aanbod een toch wat vreemde eend in de bijt is.
Die speelse accenten zitten niet alleen in de muziek, maar ook in de teksten. Blanchoud gooit er in een aantal songs wat Engelse woorden doorheen en zingt een beperkt aantal tracks volledig in het Engels, maar verrast ook met een tweetalig duet met de Belgische muzikant Daan.
Hiernaast is Stéphanie Blanchoud op Les Beaux Jours ook zeker niet vies van een aantal meer up-tempo songs die weer meer richting de folkpop kruipen. Stéphanie Blanchoud blijkt op Les Beaux Jours van vele markten thuis. Van zwoele folk en jazz, tot muziek vol Franse accenten, muziek met een bijna klassiek tintje of zelfs redelijk lichtvoetige pop.
De grote verscheidenheid aan invloeden en de mix van Franstalige en Engelstalige songs kan een doorbraak naar een breed publiek nog wel eens in de weg staan, maar persoonlijk ben ik van mening dat Les Beaux Jours het grootste deel van zijn kracht ontleent aan de neiging van Stéphanie Blanchoud om constant buiten de lijntjes te kleuren.
Les Beaux Jours deed bij mij in eerste instantie vooral goede zaken door het Franse tintje, maar inmiddels waardeer ik de plaat in veel bredere zin. Stéphanie Blanchoud heeft een plaat gemaakt die laat horen dat de Europese muzikale grenzen er zijn om overschreden te worden. Het levert tien popliedjes van een bijzondere schoonheid en eigenzinnigheid op. Ik lees er tot dusver in Nederland maar bar weinig over, maar dit is echt een plaat die heel veel aandacht verdient. Van liefhebbers van Franstalige muziek, van liefhebbers van mooi verzorgde folkpop, maar bovenal van een ieder die open staat voor een plaat die net wat anders doet dan je verwacht. Erwin Zijleman
cd 
LP