De muziek van Kay Kasparhauser en Lulu Landolfi wordt meer dan eens vergeleken met die van de legendarische New Yorkse band The Moldy Peaches, maar rammelt over het algemeen toch een stuk minder en bevat bovendien beter uitgewerkte popliedjes (die af en toe wel wat hebben van Lily Allen in haar muzikaal beste en in tekstueel opzicht meest valse dagen).
The Prettiots moeten het zeker niet hebben van muzikale hoogstandjes of van een blinkende productie, maar op een of andere manier doen de charmante popliedjes van het tweetal iets met mij.
Het zijn popliedjes met honingzoete melodieën, vaak een knipoog naar de girl pop uit de jaren 60 en gitzwarte teksten waarin de liefde centraal staat en geen enkel precair onderwerp uit de weg wordt gegaan. Dat laatste doen The Prettiots overigens met bijzonder veel humor, wat beluistering van Funs Cool nog net iets leuker maakt.
Funs Cool is een plaat die continu goed is voor een brede glimlach, maar The Prettiots moeten het zeker niet alleen hebben van hun charme. Meer dan eens hoor je geniale gitaarloopjes, heerlijke basloopjes of wordt het geluid van het tweetal verrassend verrijkt met een ukelele, maar ook in vocaal opzicht kan het duo uit Brooklyn af en toe flink verrassen met verleidelijke zang of bijzonder fraaie harmonieën.
Het zijn in eerste instantie vooral momenten die Funs Cool naar een hoger plan tillen, maar de rest van de plaat trekt zich hier verrassend snel aan op. Wanneer je Funs Cool eenmaal een paar keer hebt gehoord is aan complete verslaving niet meer te ontkomen.
De popliedjes van The Prettiots worden bij herhaalde beluistering leuker en leuker en als ze eenmaal voorgoed in het geheugen zijn opgeslagen is Funs Cool een plaat die je niet meer wilt missen. Het is misschien nog een maand of wat winter, maar met Funs Cool van The Prettiots is de lente al lang begonnen. Erwin Zijleman
