Love & Hate van Michael Kiwanuka werd een maand of twee geleden al bejubeld in de Britse muziektijdschriften, maar om onduidelijke redenen heeft de plaat nu pas een Nederlandse release gekregen. Geen handig moment zo midden in de komkommertijd, maar het betekent wel dat de plaat geen enkele last heeft van concurrenten.
Love & Hate heb ik mede daarom onmiddellijk opgepikt, waar het debuut van de Britse muzikant met Ugandese wortels mij vier jaar geleden eerlijk gezegd echt volledig ontgaan is.
Naar dat debuut moet ik maar eens snel gaan luisteren, want Love & Hate vind ik het meesterwerk dat de Britse muziektijdschriften er twee maanden geleden al van maakten.
Michael Kiwanuka slaagt er op zijn tweede plaat in om een geluid neer te zetten dat zo lijkt weggelopen uit de jaren 70, maar veel urgenter klinkt dan de meeste andere platen die het etiket retro opgeplakt krijgen.
Producers Paul Butler en Danger Mouse hebben Love & Hate voorzien van een bijzonder geluid vol invloeden. Het is een geluid vol strijkers en blazers, vol prachtige koortjes, maar ook vol prachtig gitaarwerk, dat intiem kan verleiden maar ook stevig uit kan pakken.
Het past allemaal prachtig bij de stem van Michael Kiwanuka, die over veel soul beschikt en klinkt als de grote soulzangers uit de jaren 70. Als iemand mij had verteld dat Love & Hate een vergeten meesterwerk uit de vroege jaren 70 is, had ik het direct geloofd, al hoor je bij net wat aandachtigere beluistering ook wel wat accenten uit het heden.
Waar veel hedendaagse soulzangers zich focussen op een bepaald geluid heeft het verleden, slaagt Michael Kiwanuka er op Love & Hate in om het brede spectrum van grote 70s soulzangers als Marvin Gaye en Curtis Mayfield te benaderen.
Het is een spectrum dat in eerste instantie wat rommelig overkomt en dat rommelige karakter wordt versterkt door de productie die aanhaakt bij de psychedelica uit de jaren 60 en zorgt voor een nogal zompig geluid. Het is ver verwijderd van glasheldere geluid dat tegenwoordig al met zeer bescheiden middelen kan worden verkregen, maar persoonlijk vind ik dat Love & Hate een belangrijk deel van zijn kracht ontleent aan het bijzondere geluid.
Natuurlijk kan Love & Hate niet zomaar tippen aan een klassieker als What’s Going On, maar de competitie met al die andere jonge soulzangers van het moment kan Michael Kiwanuka met speels gemak aan. Bijzondere plaat van een groot talent. Erwin Zijleman
