Direct toen de eerste noten van de plaat uit de speakers kwamen had ik allerlei associaties met platen uit de jaren 90 en vooral met de platen van bands als The Pixies, Hole en The Breeders en iets mindere mate Throwing Muses en Belly en met vrijwel alle platen die Steve Albini in dit decennium produceerde.
Het zou normaal gesproken genoeg moeten zijn om de plaat van Bully opzij te leggen en in de enorme stapel releases van deze week te zoeken naar iets urgenters, maar Losing van Belly heeft iets dat ik maar heel moeilijk kan weerstaan of eerlijk gezegd helemaal niet kan weerstaan.
De associatie met de platen die Steve Albini produceerde blijkt overigens te kloppen, want Bully frontvrouw Alicia Bognanno liep ooit stage in de roemruchte Electric Audio studio van Steve Albini en mocht Losing ook in deze studio opnemen (overigens zonder de hulp van de topproducer). Alicia Bognanno heeft tijdens haar stage goed opgelet, want Losing klinkt precies zoals de platen die Steve Albini in de jaren 90 produceerde.
Het is niet het enige talent van Alicia Bognanno, want ze schreef alle songs op de plaat, zorgt voor heerlijk gitaarwerk en neemt ook nog eens alle vocalen voor haar rekening. Het zijn die vocalen die in zeer sterke mate bijdragen aan de kwaliteit van de plaat van Bully. Alicia Bognanno kan prachtig lieflijk en meisjesachtig zingen, maar kan ook krijsen als een wilde kat of net zo aangenaam onderkoeld zingen als PJ Harvey.
De vocalen waren voor mij in eerste instantie de belangrijkste reden om te blijven luisteren naar Losing van Bully, maar de plaat heeft nog veel meer moois te bieden. Het gitaarwerk op de plaat roept herinneringen op aan dat van Dinosaur Jr. en kan zowel prachtig melodieus als rauw en gruizig klinken, wat Losing voorziet van de in de jaren 90 zo uitgebuite hard-zacht dynamiek.
Alicia Bognanno verstaat tenslotte ook nog eens de kunst van het schrijven van aanstekelijke rocksongs. Het zijn rocksongs die continu schakelen tussen aan de ene kant meedogenloze riffs en een flinke bak gruis en aan de andere kant de zwoele verleiding van Alicia Bognanno, die net als Juliana Hatfield genadeloos kan verleiden of beangstigend kan krijsen.
Eenmaal verlost van alle associaties uit het verleden, ervaar ik Losing van Bully inmiddels als een heerlijke en zwaar verslavende rockplaat. Het is een rockplaat waarin de gitaren alle kanten op kunnen, de ritmesectie onverstoorbaar een solide basis legt en Alicia Bognanno steeds vaker laat horen hoe goed ze is.
De originaliteitsprijs gaat de band uit Nashville (wat dan wel weer een originele thuisbasis is) er zoals gezegd niet mee winnen, maar zeker nu ik Losing van Bully wat vaker heb gehoord vraag ik me steeds nadrukkelijker af of de genoemde bands uit het verleden zo vroeg in hun carrière al een plaat als Losing konden maken. Ik denk het eerlijk gezegd niet.
Inmiddels staat Losing van Bully voor de zoveelste keer op en is mijn liefde voor de muziek van Alicia Bognanno tot grote hoogten gegroeid. De gitaren, de ritmesectie, de songs en die heerlijkste stem; alles is raak. Wat een heerlijke plaat. Erwin Zijleman
De muziek van Bully is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de band: https://bullythemusic.bandcamp.com/album/losing.