Heartbreaker Of The Year was lang niet zo succesvol als de platen van tijdgenoten als Lydia Loveless, Nikki Lane en Kacey Musgraves, maar dat Whitney Rose kon worden opgeschreven als belofte voor de toekomst was zeker.
Whitney Rose verruilde na haar debuut het Canadese Toronto voor Austin in Texas en bracht aan het begin van het jaar al een prima EP (South Texas Suite) uit als eerbetoon aan haar nieuwe thuisbasis.
Op haar tweede plaat Rule 62 laat Whitney Rose horen dat ze nog veel meer in huis heeft. Rule 62 citeert, net als zijn voorganger, nadrukkelijk uit de archieven van de country uit de jaren 50, 60 en 70 en de rock ’n roll uit de jaren 50 en eert misschien nog wel wat nadrukkelijker dan deze voorganger de klassiekers uit het verleden en de muziek die Whitney Rose in haar jeugd op het Canadese Prince Edward Island met de paplepel kreeg ingegoten.
Rule 62 is geproduceerd door Raul Malo en Niko Bolas en zij hebben de tweede plaat van Whitney Rose voorzien van een tijdloos geluid vol invloeden uit het verleden. Het is een geluid dat wat minder blinkt en wat minder flirt met pop dan de producties uit Nashville, maar dat komt de kwaliteit van Rule 62 alleen maar ten goede.
Whitney Rose voelt zich hoorbaar als een vis in het water in het tijdloze Americana geluid dat de muzikanten op haar plaat hebben neergelegd en zingt de sterren van de hemel. De Canadese singer-songwriter beschikt over een stem die gemaakt lijkt voor dit soort muziek en combineert op gloedvolle wijze heldere vocalen met emotie en natuurlijk de in de countrymuziek zo gewenste snik. De stem van Whitney Rose maakte op Heartbreaker Of The Year al indruk, maar heeft op haar tweede plaat aan kracht, emotie en diepte gewonnen.
Ook in muzikaal opzicht is Rule 62 een interessantere plaat dan zijn voorganger met een geluid dat de sfeer van het diepe Zuiden van de Verenigde Staten ademt en opvalt door geweldig galmend en af en toe spetterend gitaarwerk, een vlammende accordeon en hier en daar een vleugje Southern soul, blues of rock ‘n roll.
Het is genoeg om Rule 62 flink boven het debuut van Whitney Rose uit te laten stijgen, maar de tweede plaat van de Canadese singer-songwriter heeft nog meer sterke wapens. Whitney Rose is op haar tweede plaat niet alleen gegroeid als zangeres, maar heeft ook een serie solide songs geschreven, die niet onder doen door die van haar beste soort- en tijdgenoten.
In de Verenigde Staten is de tweede plaat van Whitney Rose enthousiast ontvangen en dat begrijp ik volledig. In Nederland is het nog betrekkelijk stil rond de plaat, maar dat gaat absoluut veranderen, want de tijdloze Americana van Whitney Rose moet het ook hier goed kunnen doen. Zelf ben ik inmiddels volledig overtuigd van haar kwaliteiten en geniet ik steeds meer van deze gloedvolle rootsplaat. Erwin Zijleman