De in Parijs opgegroeide zussen combineerden op deze plaat op hele bijzondere wijze invloeden uit de hedendaagse popmuziek met invloeden uit de traditionele West-Afrikaanse Yorùbá cultuur, die ze via hun Cubaanse vader (die ooit in de legendarische bezetting van Buena Vista Social Club speelde) met de paplepel kregen ingegoten tijdens hun jeugd.
Het debuut van Ibeyi stond hierdoor met één been in de hedendaagse elektronische popmuziek en R&B, maar klonk door alle exotische invloeden en het gebruik van meerdere talen totaal anders.
Het is een omschrijving die ook op gaat voor de muziek op de tweede plaat van Ibeyi, maar Naomi en Lisa-Kainde Díaz hebben zich er zeker niet makkelijk van af gemaakt. Ash is vergeleken met zijn voorganger misschien net wat toegankelijker, maar schijn bedriegt. De plaat bevat een serie lekker in het gehoor liggende popliedjes, maar het zijn nog altijd popliedjes vol verrassing en avontuur.
Door het succes van de eerste plaat van Ibeyi hadden de Parijse zussen dit keer de beschikking over een wat rianter budget en was het bovendien haalbaar om wat gasten van naam en faam uit te nodigen. Topmuzikanten als Meshell Ndegeocello en Kamasi Washington zorgen voor mooie momenten, terwijl producer Richard Russell Ash heeft voorzien van een warm en vol klinkend geluid. De onbetwiste sterren op de plaat zijn echter ook dit keer Naomi en Lisa-Kainde Díaz.
De zussen voorzien alle songs op de plaat van soulvolle en prachtig bij elkaar kleurende stemmen, die niet bang zijn om buiten de lijntjes te kleuren maar zich nergens te buiten gaan aan overdaad. Samples van Le Mystère des Voix Bulgares en Michelle Obama, wiens legendarische speech over vrouwenrechten wordt ingezet als basis van een song, voorzien de plaat van nog wat extra vocaal vuurwerk.
Ook in muzikaal opzicht gebeurt er van alles op de tweede plaat van Ibeyi. Waar de vorige plaat op knappe wijze bijna tegenstrijdige invloeden wist te combineren, zijn deze invloeden op Ash volledig samengesmolten tot een uniek eigen geluid. Het zijn deels dezelfde invloeden als op het debuut van Ibeyi, maar Naomi en Lisa-Kainde Díaz hebben hun blik ook verruimd.
Ash bevat vergeleken met het debuut van Ibeyi veel meer invloeden uit de hiphop, maar biedt ook ruimte aan invloeden uit de jazz en de ambient en ook deze kleuren mooi bij de invloeden uit de wereldmuziek die ook dit keer een belangrijke rol spelen.
Een aantal songs wordt gedomineerd door diepe en stevig aangezette hiphop beats, maar Ash bevat ook een aantal songs waarin het tempo uiterst laag ligt en de prachtige stemmen van de Frans-Cubaanse zussen alleen maar worden gecombineerd met ambient achtige klanken.
Met al dit moois zijn we er nog niet, want Naomi en Lisa-Kainde Díaz hebben ook nog eens wat te zeggen. De twee komen op hun tweede plaat strijdlustig op voor gelijke rechten voor iedereen en stellen discriminatie vanwege ras of geslacht stevig aan de kaak. Het geeft de toch al zo overtuigende plaat nog wat extra zeggingskracht.
Omdat Ash ook nog eens bij iedere luisterbeurt mooier en bijzonderder wordt, sluit ik niet uit dat Ash zich, net als zijn voorganger gaat scharen onder de beste platen van het jaar. Ga dat horen dus. Erwin Zijleman