Sorry Is Gone volgt op de liefdesbreuk met collega muzikant Jesse Newport, die nog zo’n belangrijke rol speelde op het in 2014 verschenen Make My Head Swing.
De nieuwe plaat van Jessica Lea Mayfield mag daarom zeker een breakup-plaat worden genoemd, maar waar de nare periode vol geweld die achter haar ligt in de expliciete teksten nog wel met enige regelmaat opduikt, straalt Sorry Is Gone in muzikaal opzicht vooral kracht uit.
Net als op haar eerste twee platen kiest Jessica Lea Mayfield voor een producer van naam en faam. De keuze viel dit keer niet op Dan Auerbach, die haar eerste twee platen produceerde, maar op de onder andere van Sonic Youth, The Hold Steady, Buffalo Tom en Waxahatchee bekende John Agnello. Aan de hand van John Agnello kiest Jessica Lea Mayfield weer nadrukkelijk voor de rock, maar het is zeker geen 13 in een dozijn rockplaat geworden.
De plaat opent met een redelijk rechttoe rechtaan rocksong vol dynamiek, maar vervolgens kiest Jessica Lea Mayfield gelukkig weer snel voor de diepgang en de bezwering die we van haar gewend zijn. Dit gaat overigens niet ten koste van de toegankelijkheid van de songs, want de meeste songs op Sorry Is Gone liggen lekker in het gehoor en blijven al even lekker hangen.
Het zijn songs waarmee Jessica Lea Mayfield zich minder makkelijk kan onderscheiden van de concurrentie, maar de muzikante uit Ohio heeft een aantal sterke wapens achter de hand. Het sterkste wapen is nog steeds haar stem, die alle kanten op kan en alle songs op Sorry Is Gone dat beetje extra geeft dat nodig is om op te vallen.
Dat doet de nieuwe plaat van Jessica Lea Mayfield ook met de productie en instrumentatie. John Agnello is de meester van de dynamiek, terwijl de muzikanten op de plaat de stem van Jessica Lea Mayfield omgeven met een solide basis, maar ook met een geluid waarin ruimte is voor avontuur. Dat avontuur komt vooral van de gitaristen op de plaat, die prachtig melodieus kunnen spelen, kunnen verrassen met ingenieuze gitaarloopjes, maar ook het stevige en gruizige werk niet schuwen.
Sorry Is Gone is zoals gezegd een rockplaat, maar het is een rockplaat die alle kanten op schiet. Een aantal songs is rechttoe rechtaan, een aantal songs experimenteert met invloeden uit de dreampop en shoegaze en gelukkig zijn er ook dit keer de songs die kiezen voor een laag tempo, flink wat invloeden uit de psychedelica en klanken die herinneren aan het beste van Mazzy Star. Het klinkt allemaal strak en solide, maar de muziek van Jessica Lea Mayfield mag op Sorry Is Gone ook af en toe rammelen met een randje lo-fi, wat verder bijdraagt aan het eigen gezicht van de plaat.
Wat ook dit keer opvalt is dat de stem van Jessica Lea Mayfield mooier en mooier wordt, zeker wanneer ze zweverigheid toelaat in haar muziek, en uiteindelijk zo onweerstaanbaar is dat niet meer luisteren geen optie meer is. Mijn liefde voor de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter is hierdoor na vier platen (en een prachtig tussendoortje met Elliott Smith covers) nog steeds onvoorwaardelijk. Erwin Zijleman