Dat zag er in de tweede helft van de jaren 70 heel anders uit. Zijn band Led Zeppelin had vanaf 1969 de hardrock op de kaart gezet en vervolgens verrijkt met allerlei invloeden, maar na de revolutie van de punk in 1977 werd de band opeens geschaard onder de rockdinosaurussen die bij voorkeur een kopje kleiner moesten worden gemaakt.
Led Zeppelin hield het nog vol tot de dood van drummer John Bonham, in 1979 maar was op dat moment al geen schim meer van zichzelf.
Robert Plant begon aan het begin van de jaren 80, toen de punk storm weer was gaan liggen, voortvarend aan zijn solocarrière, maar na twee sterke platen (Pictures at Eleven uit 1982 en The Principle Of Moments uit 1983) zakte het flink in en maakte Robert Plant pas weer een echt goede plaat toen hij halverwege de jaren 90 werd herenigd met Led Zeppelin gitarist Jimmy Page.
Sinds het begin van het nieuwe millennium maakt Robert Plant weer soloplaten en verkeert hij wat mij betreft in topvorm. Het heeft een stapeltje hele goede platen opgeleverd met Band Of Joy uit 2010 als mijn persoonlijke favoriet en het samen met Alison Krauss gemaakte Raising Sand uit 2007 als de kers op de taart.
Het deze week verschenen Carry Fire is de opvolger van het uit 2014 stammende lullaby and... The Ceaseless Roar en werd voor een belangrijk deel gemaakt met dezelfde muzikanten, die ook dit keer zijn verenigd onder de naam The Sensational Space Shifters. Ook in muzikaal opzicht ligt Carry Fire in het verlengde van zijn voorganger, maar ik vind het persoonlijk een betere plaat.
Op Carry Fire eert Robert Plant nadrukkelijk zijn eigen muzikale erfenis. De plaat heeft flink wat raakvlakken met het meer folk georiënteerde werk van Led Zeppelin en sluit ook meer dan eens aan op de flirts met wereldmuziek op de platen die hij samen met Jimmy Page maakte en op zijn recente soloplaten.
Robert Plant eert zijn verleden op geheel eigen wijze en weet dat hij niet meer de jonge god uit de jaren 70 is. In vocaal opzicht is Carry Fire daarom meer ingetogen dan we van het grootste deel van het oeuvre van Robert Plant gewend zijn, maar de Brit beschikt nog steeds over een bijzonder en uit duizenden herkenbaar stemgeluid, ook al zit er inmiddels een flinke laag gruis en kwetsbaarheid op de stembanden.
Carry Fire is een plaat vol haakjes naar een rijk muzikaal verleden, maar Robert Plant blijft ook nieuwe stappen zetten, waardoor hij nog altijd muziek maakt die intrigeert en inspireert en er daarom zeer toe doet.
Bij beluistering van de nieuwe plaat van de Britse grootheid hoor ik zoals gezegd flink wat raakvlakken met de folky kant van Led Zeppelin, maar de roemruchte band klonk nooit zo als op Carry Fire. Robert Plant en zijn band maken op Carry Fire vrij makkelijk indruk met lekker in het gehoor liggende en vaak tijdloze folk- en rocksongs, maar wanneer je de plaat vaker beluistert, hoor je pas goed hoe knap het allemaal in elkaar steekt en hoe Robert Plant en zijn band meerdere invloeden aan elkaar weten te smeden tot een bijzonder geluid.
Dan pas hoor je alle bijzondere muzikale accenten, de bezwerende ritmes en de bijzondere sfeer op de plaat en hoor je bovendien hoe mooi en gevoelig Robert Plant zingt op zijn nieuwe plaat. Carry Fire bevat een aantal heerlijke rocksongs met een hoofdrol voor de gitaren, maar ook flink wat meer breekbare songs vol bezwering en mysterie. Het zorgt voor een plaat die behoort tot het betere werk van Robert Plant en dat mag best een prestatie van formaat worden genoemd, als is het maar vanwege zijn leeftijd en zijn enorme staat van dienst. Erwin Zijleman