No Deal klonk als een organische en jazzy versie van Portishead, als een moderne versie van Nina Simone of Billie Holiday, of als alles hier tussenin.
De plaat groeide uiteindelijk uit tot de mooiste platen van 2014 en behoort wat mij betreft ook tot de mooiste platen van het decennium.
Op het vorig jaar verschenen Blackened Cities moesten we het doen met een 25 minuten durende, grotendeels instrumentale track vol jazzy vuurwerk, maar wederom wist de zangeres uit Charleroi te imponeren.
Lilies is de echte opvolger van No Deal en het is een andere plaat geworden dan Blackened Cities vorig jaar deed vermoeden. Melanie de Biasio heeft voor Lilies geen beroep gedaan op de topmuzikanten die Blackened Cities vorig jaar vulden met zoveel muzikaal vuurwerk, maar kiest voor een relatief sober geluid. Noem het back to basics, al doe je het bij vlagen bijzonder imposante geluid op Lilies daarmee wel wat te kort.
Melanie de Biasio sloot zich voor haar tweede plaat op in een kleine kamer zonder daglicht en kwam er uit met een serie bijzondere songs. De plaat opent met een filmische track die herinnert aan Portishead, de eerste plaat van Goldfrapp en de filmmuziek van Shirley Bassey, maar natuurlijk is er ook weer de fascinerende stem die No Deal naar zulke grote hoogten tilde ruim drieënhalf jaar geleden. Het is een stem die onmiddellijk onder de huid kruipt en zowel aangenaam kietelt als ruw schuurt.
Een beperkt aantal tracks op Lilies is voorzien van een relatief vol klinkend elektronisch geluid, maar de plaat bevat ook tracks die genoeg hebben aan piano, een klein beetje elektronica en vooral de stem van Melanie de Biasio.
Het is zang die ook dit keer garant staat voor kippenvel, want wat zingt Melanie de Biasio mooi en wat heeft haar stem een impact. Dat hoor je misschien nog wel het beste in de sober ingekleurde songs op de plaat, maar ook de wat steviger aangezette en vaak wat beeldende songs ontlenen het grootste deel van hun kracht aan de fascinerende zang van de zangeres uit Charleroi.
No Deal was een plaat die je zeer nadrukkelijk bij de strot greep en vervolgens niet van los laten wilde weten. Het is een omschrijving die nog veel nadrukkelijker op gaat voor het vaak bezwerend klinkende Lilies.
Melanie de Biasio heeft een plaat gemaakt die in muzikaal opzicht betovert, verbaast en intrigeert en die in vocaal opzicht een mokerslag uitdeelt. Het is een plaat die is geworteld in de jazz, maar nog meer dan No Deal slaat Lilies bruggen naar omliggende genres. Het levert een plaat op die bol staat van de spanning, die goed is voor broeierige warmte en koude rillingen en die eigenlijk van de eerste tot de laatste noot een onuitwisbare indruk maakt.
Na het briljante No Deal lag de lat wel erg hoog voor Melanie de Biasio, maar omdat de zangeres uit Wallonië niet heeft gekozen voor hetzelfde recept, gaat Lilies er uiteindelijk redelijk makkelijk overheen. Lilies is een intense plaat die van alles met je doet en die uiteindelijk van een bijzondere of zelfs unieke schoonheid blijkt. Het was misschien een gok om voor Lilies te kiezen voor een betrekkelijk sober geluid (zeker na de EP van vorig jaar), maar wat pakt het prachtig uit Erwin Zijleman