Daar heeft Elton John het natuurlijk deels zelf naar gemaakt met zijn brillenverzameling, extravagante levenswandel en een heleboel slechte muziek in de nadagen van zijn carrière, maar met name in de eerste helft van de jaren 70 (ik geef toe, het is even geleden) verkeerde de Brit in absolute topvorm.
Iedere muziekliefhebber die wat cynisch reageert op de naam Elton John adviseer ik met klem om te luisteren naar onbetwiste meesterwerken als Elton John (1970), Tumbleweed Connection (1970), Madman Across The Water (1971), Honky Château (1972), Goodbye Yellow Brick Road (1973) en Captain Fantastic And The Brown Dirt Cowboy (1975), allemaal te beluisteren op de streaming diensten en ook allemaal verkrijgbaar in fraaie reissues, maar ook een verzamelaar met de hits van Elton John laat al verschrikkelijk veel moois horen.
Vorige week verscheen de verzamelaar Diamonds, die in een compacte en net wat minder compacte versie verkrijgbaar is. De verpakking zal een ieder die niet veel op heeft met de extravagante Elton John direct de gordijnen in jagen, maar in muzikaal opzicht valt er toch weinig in te brengen tegen een indrukwekkende serie hits, maar ook een indrukwekkende serie prachtsongs. Het zijn prachtsongs die vooral afkomstig zijn van de bovengenoemde platen uit de jaren 70, maar ook op latere leeftijd was Elton John nog wel eens trefzeker.
Veel van de songs schreef Elton John samen met songwriter Bernie Taupin die absoluut krediet verdient voor veel van de songs op Diamonds, maar het pianospel en de stem van Elton John zijn nog net wat belangrijker.
Elton John heeft inmiddels al enkele decennia een wat gezapig imago, maar wat zijn de songs uit zijn beginjaren goed. Your Song, Tiny Dancer, Rocket Man, Daniel, Goodbye Yellow Brick Road, Sorry Seems To Be The Hardest Word, Little Jeannie, Song For Guy, Blue Eyes, I Guess That's Why They Call It The Blues; het zijn allemaal volstrekt tijdloze popliedjes die een regenachtige avond als die van vanavond nog altijd prachtig inkleuren.
Ook in de jaren 80 en later schreef Elton John nog wel eens een perfect popliedje (Sacrifice bijvoorbeeld), maar de glans van de jaren 70 was er meestal wel af. Het niveau van Diamonds zakt hierdoor wel wat in naarmate de plaat vordert, maar zeker de tracks uit de beginjaren van Elton John zijn stuk voor stuk van een niveau dat maar weinigen gegeven is.
Diamonds is hierdoor een mooie en prachtig klinkende start voor een ieder die maar wat lacherig blijft doen over de capaciteiten van Elton John, maar iedereen die zich echt wil verdiepen in de beste en echt ongelooflijk goede jaren van Elton John grijpt naar het bovenstaande stapeltje klassiekers; overigens een stapeltje waarop flink wat grootheden uit de geschiedenis van de popmuziek alleen maar heel jaloers kunnen zijn. Erwin Zijleman