Het is een oeuvre dat door verkeerde keuzes en een heleboel pech helaas wat tussen wal en schip is gevallen, maar het is nooit te laat voor eerherstel.
Michael Head formeerde in 1981 de band Pale Fountains en maakte met deze band twee platen. Het zijn platen die destijds niet heel breed werden opgepikt, maar zeker achteraf bezien moeten worden beschouwd als invloedrijk.
Na het uiteenvallen van de Pale Fountains gaf Michael Head zich, mede door het overlijden van zijn beste vriend, over aan zijn heroïneverslaving, tot hij aan het eind van de jaren 80, samen met zijn broer John, de band Shack formeerde en de studio in dook voor het debuut van de band.
Dat debuut maakte de hooggespannen verwachtingen misschien niet helemaal waar, maar smaakte wel naar meer. Dat meer verscheen helaas pas jaren later, omdat de opnamen van de tweede plaat kwijt raakten na een brand in de studio en pas een jaar later werden teruggevonden op een moment dat het doek voor Shack eigenlijk al was gevallen.
Het uiteindelijk in 1995 verschenen Waterfront blijft een vergeten klassieker. Michael Head maakte op dat moment al muziek met zijn nieuwe band The Strands en nam een geweldige plaat op (The Magical World Of The Strands) die ook pas jaren later zou verschijnen. Aan het eind van de jaren 90 keerde Shack terug met het geweldige H.M.S. Fable, dat in 2003 en 2006 gevolgd zou worden door nog twee uitstekende, maar helaas nauwelijks opgemerkte platen van Shack.
Nadat het doek voor Shack definitief was gevallen voegde Michael Head nog een alcoholverslaving toe aan zijn heroïneverslaving, maar een paar jaar geleden dook de Brit gelukkig weer op met een nieuwe band, The Red Elastic Band. Van Michael Head & The Red Elastic Band verscheen een aantal weken geleden Adiós Señor Pussycat en wat is het een heerlijke plaat.
Michael Head heeft met de platen die hij de afgelopen decennia heeft gemaakt al lang bewezen dat hij een geweldig songwriter is, maar Adiós Señor Pussycat doet er nog een schepje bovenop. Michael Head en zijn nieuwe band serveren in een kleine drie kwartier dertien volstrekt tijdloze popliedjes en het zijn popliedjes zoals alleen de allerbesten ze kunnen schrijven.
Ondanks een leven lang vol (inmiddels afgezworen) verslavingen is Michael Head nog verrassend goed bij stem en voorziet hij zijn zo mooie songs van wat extra melancholie en doorleving. Adiós Señor Pussycat klinkt als de plaat die zowel Paul Weller als Morrissey graag nog eens zouden willen maken, maar het is Michael Head die hem heeft gemaakt.
Adiós Señor Pussycat is een heerlijke gitaarplaat vol met songs die je al decennia lijkt te kennen, maar het zijn ook songs die je bij iedere luisterbeurt weer net wat vrolijker maken en niet alleen herinneren aan de grote Britse singer-songwriters uit de jaren 70 en 80, maar ook aan de hoogtijdagen van de Australische band The Go-Betweens, om nog maar eens een naam te noemen.
Als fan van Shack en de eerdere soloplaat van Michael Head werd ik onmiddellijk gegrepen door de heerlijke songs op Adiós Señor Pussycat, maar de plaat groeit en groeit maar door. In een tijd waarin songwriters van het kaliber van Michael Head zeldzaam zijn, vult de Brit niet alleen een enorme leegte, maar voegt hij bovendien een zeer memorabele plaat toe aan zijn prachtige maar helaas bij velen onbekende oeuvre. Dat Adiós Señor Pussycat een veel beter lot verdient zal duidelijk zijn. Indrukwekkende plaat van een vergeten grootheid. Erwin Zijleman