Afgelopen vrijdag verscheen het dertiende deel in de inmiddels zeer imposante serie en dit deel trok wel direct mijn aandacht. Trouble No More: The Bootleg Series, Vol. 13 1979-1981 beperkt zich tot een betrekkelijk korte periode uit de carrière van Bob Dylan en het is een periode die destijds zorgde voor flink wat woede en verdriet bij de fans van Bob Dylan.
Bob Dylan had tussen 1962 en 1978 een enorme stapel meesterwerken en slechts een zeer beperkt aantal missers afgeleverd. Veel van zijn platen deden flink wat stof opwaaien, maar het was nooit zoveel als bij Slow Train Coming uit 1979, waarop overtuigd atheïst Bob Dylan opeens in de Here was.
Er doen meerdere verhalen de ronde over de plotselinge bekering van Bob Dylan. Dylan zou het licht hebben gezien nadat iemand tijdens een optreden een kruis op het podium had gegooid, zou sterk zijn geïnspireerd door een aantal gelovige muzikanten in zijn band (onder wie T-Bone Burnett) of zou zich hebben verdiept in religieuze teksten nadat hij door een bekeerde vriendin aan de kant was gezet (wat Dylan kennende de meest aannemelijke reden is).
Wat de reden ook was, op Slow Train Coming was Bob Dylan opeens een overtuigd christen. De fans moesten er niet veel van hebben, maar de plaat verkocht uiteindelijk uitstekend. Na Slow Train Coming werden ook Saved uit 1980 en Shot Of Love uit 1981 voor een belangrijk deel bepaald door de door Bob Dylan omarmde religie, maar toen in 1983 Infidels verscheen leek het geloof van Bob Dylan weer als sneeuw voor de zon verdwenen.
Trouble No More: The Bootleg Series, Vol. 13 1979-1981 focust zich derhalve op de religieuze jaren van Bob Dylan en het zijn jaren waarin hij niet alleen drie platen maakte, maar ook flink wat dagen op het podium stond.
In mijn platenkast ontbraken de drie religieuze platen van Bob Dylan lange tijd, maar inmiddels staan ze er toch en vind ik met name Slow Train Coming een heel behoorlijke plaat. Saved en met name Shot Of Love zijn voor mij minder overtuigend, maar hebben zeker hun momenten.
Met name op het podium maakte Bob Dylan in de jaren van zijn christelijke platen echter een herboren indruk. Het is goed te horen op Trouble No More: The Bootleg Series, Vol. 13 1979-1981 dat Bob Dylan in een uitstekende vorm laat horen.
De band speelt vol vuur met een hoofdrol voor gitaren, orgels en een solide spelende ritmesectie en Dylan zingt beter dan op de live-platen uit eerdere jaren en krijgt bovendien gezelschap van een aantal krachtige vrouwenstemmen.
Waar op de vorige delen van The Bootleg Series bij mij de verveling regelmatig toe sloeg, houdt deel 13 de aandacht moeiteloos vast (al zou ik me beperkten tot de redelijk compacte uitvoering). Dylan was volgens velen de weg kwijt tussen 1979 en 1981, maar op het podium was daar niets van te werken en horen we een muzikant aan het werk die vol passie zijn songs vertolkt. Het geluid doet zeker voor jongere oren waarschijnlijk wat ouderwets aan, maar persoonlijk vind ik het smullen.
De door zijn bekering bepaalde trilogie behoort wat mij betreft nog steeds niet thuis tussen de beste platen van Bob Dylan (maar ook zeker niet tussen de slechtste), maar live staat het materiaal uit de periode 1979-1981 als een huis. Het maakt deel 13 van The Bootleg Series tot één van de interessantere delen uit deze omvangrijke serie. Erwin Zijleman