I, Gemini vond ik twee jaar geleden een buitengewoon fascinerende plaat, die absoluut liet horen dat Rosa Walton en Jenny Hollingworth over heel veel talent beschikken, maar het kwam er wat mij betreft nog niet helemaal uit. De songs van het tweetal sprongen wel erg van de hak op de tak, de stemmen van de twee Britse tieners klonken wel erg meisjesachtig en hier en daar vond ik het net wat te gekunsteld. De minpunten wogen voor mij uiteindelijk niet op tegen de eigenzinnigheid en het avontuur op het debuut van Let’s Eat Grandma, maar de belofte van het Britse tweetal was overduidelijk.
Rosa Walton en Jenny Hollingworth naderen inmiddels de twintig en hebben kunnen profiteren van alle lof die ze wisten te oogsten met hun debuut. Voor de tweede plaat van Let’s Eat Grandma konden de twee een beroep doen op meerdere aansprekende producers uit de electropop, onder wie de Schotse muzikante en producer SOPHIE en de van Frank Ocean, The Xx en Bat For Lashed bekende David Wrench. Van SOPHIE had ik eerlijk gezegd nog nooit gehoord, maar wat heeft de Schotse producer de tweede plaat van Let’s Eat Grandma voorzien van een groots klinkend elektronisch geluid.
Het debuut van Rosa Walton en Jenny Hollingworth kon afwisselend in het hokje dream pop en het hokje electropop worden geduwd, maar op I’m All Ears domineert wat mij betreft de electropop. Het is een imposant geluid dat de producers van de plaat hebben neergezet, maar ondanks het feit dat Rosa Walton en Jenny Hollingworth de twintig nog niet zijn gepasseerd, hebben ze de touwtjes gelukkig stevig in handen.
Het debuut van Let’s Eat Grandma ontleende een belangrijk deel van zijn kracht aan de eigenzinnigheid van het tweetal en ook I’m All Ears profiteert hier nadrukkelijk van. Op het debuut sloeg dit nog wel eens om in gekte of bakvissenhumor, maar Let’s Eat Grandma laat op haar tweede plaat geen steken vallen.
Zeker de songs waarin de zwaar aangezette elektronische geluidstapijten van SOPHIE domineren zullen zeer in de smaak vallen bij liefhebbers van de betere electropop van bijvoorbeeld Grimes, maar ook fans van leeftijdgenoot Lorde zullen zeker gecharmeerd zijn van de meer toegankelijke songs op de tweede plaat van Let’s Eat Grandma. De twee Britse meiden kleuren echter zeker niet alleen binnen de lijntjes en gaan ook een paar keer flink los in lange tracks die een stiekeme maar intense voorliefde voor progrock verraden of verruilen de hedendaagse electropop voor 80’s synthpop.
Hoe vaker je naar I’m All Ears luistert, hoe nadrukkelijker het avontuur op de nieuwe plaat van Let’s Eat Grandma aan de oppervlakte komt en hoe spannender de plaat wordt. Het is bijna niet te geloven dat twee meiden van 19 verantwoordelijk zijn voor een zo spannend en avontuurlijk geluid, waarin het toegankelijke electropop geluid ieder moment kan worden doorsneden door bijzondere accenten en waarin uitstapjes buiten de gebaande paden eerder regel dan uitzondering zijn, net als op de onlangs verschenen prachtplaat van Melody’s Echo Chamber, waarmee ik wel wat raakvlakken hoor. Razend knappe plaat van deze twee piepjonge meiden. Erwin Zijleman
De digitale versie van de tweede plaat van Let's Eat Grandma is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het duo: https://letseatgrandma.bandcamp.com.