Althans, dat is het verhaal volgens de Britse kwaliteitskrant The Guardian. In haar eigen biografie wordt Nirvana’s Nevermind genoemd als belangrijkste reden om gitaar te gaan spelen en kwam de oude Amerikaanse blues en folk via goedkope verzamel cd’s terecht in huize Raymond.
Ik vind het verhaal van The Guardian mooier, dus voorlopig hou ik daar maar aan vast. Ook het debuut van Gwenifer Raymond laat ik niet los, al ging dat zeker niet vanzelf. Het is een debuut waar ik nog niet al te veel over kan vinden en het is bovendien een debuut waar ik bij eerste beluistering niet veel mee kon en dat geldt waarschijnlijk voor meer muziekliefhebbers.
De jonge muzikante kan inmiddels op meerdere instrumenten uit de voeten en heeft haar debuut in haar eentje volgespeeld. You Never Were Much Of A Dancer opent met fluitende vogeltjes en een weemoedige en wat Oosters klinkende viool, maar na een minuut is Gwenifer Raymond zelf aan zet.
In de tweede track laat ze horen dat ze stevig is beïnvloed door het finkerpicking gitaarspel van John Fahey en imponeert de muzikante uit Wales met snel en onnavolgbaar akoestisch gitaarspel. Ik was er van overtuigd dat er op een gegeven moment een mooie folky stem zou invallen, maar dat gebeurt niet. In de derde track laat Gwenifer Raymond horen dat ze ook met de banjo geweldige dingen kan doen, maar vocalen blijven ook dit keer uit. Wanneer je het ook in de vierde track moet doen met bijzonder fraai gitaarspel, weet je dat de zang niet meer gaat komen.
Dat is in eerste instantie even slikken, want hoeveel instrumentale platen ken je die interessant genoeg zijn om meerdere keren te beluisteren? Ik ken er niet zo gek veel en was er van overtuigd dat ook het debuut van Gwenifer Raymond snel zou gaan vervelen, maar dat is zeker niet het geval.
De muzikante uit Wales, die tegenwoordig het Engelse Brighton als uitvalsbasis heeft, raakte ooit (al dan niet door Nirvana) verknocht aan de traditionele Amerikaanse folk en blues en het zijn deze invloeden die domineren op You Never Were Much Of A Dancer. Luister naar het debuut van Gwenifer Raymond en de beelden van onherbergzame dorpen in de Appalachen of de broeierige oevers van de Mississippi verschijnen op het netvlies.
Het snarenwerk op de plaat (naast akoestische gitaar en banjo speelt de jonge Britse ook nog slide gitaar) is soms razendsnel en onnavolgbaar, maar Gwenifer Raymond kan ook Ry Cooder naar de kroon steken met bijzonder loom slide spel dat niet had misstaan op de Paris, Texas, soundtrack en eert uiteraard haar held John Fahey veelvuldig, onder andere in het mooie Requiem For John Fahey.
In iedere track hoor je net weer andere klanken en na enige gewenning komen alle tracks tot leven. You Never Were Much Of A Dancer is zeker geen plaat voor alle momenten, maar zo op zijn tijd is het debuut van Gwenifer Raymond wonderschoon en buitengewoon fascinerend. Erwin Zijleman
Het debuut van Gwenifer Raymond is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://gweniferraymond.bandcamp.com/album/you-never-were-much-of-a-dancer.