Ik was tot voor kort geen groot Deerhunter fan, maar de platen van de band uit Athens, Georgia, kunnen wel altijd op mijn aandacht rekenen. Deerhunter schoof een paar jaar geleden al wat op richting toegankelijkere en meer elektronische popsongs en het trekt deze lijn op fascinerende wijze door. Why Hasn't Everything Already Disappeared? is een plaat vol popsongs die het oor genadeloos strelen, maar het is ook een vat vol tegenstrijdigheden, dat steeds net iets anders doet dan je had verwacht. Muziek van Deerhunter vond ik tot dusver aangenaam, maar het vervloog ook snel. Dat is dit keer anders, want wat blijft deze plaat lekker hangen.
Met name Halcyon Digest uit 2013 en Fading Frontier uit 2015 vond ik prima platen en ik heb ze dan ook geprezen op deze BLOG, maar het zijn ook platen waar ik sinds het schrijven van de recensies niet of nauwelijks meer naar heb geluisterd.
Op Fading Frontier bewoog de Amerikaanse band zich langzaam maar zeker richting toegankelijke en lekker in het gehoor liggende, maar ook in artistiek opzicht interessante popliedjes. Het is een lijn die op overtuigende wijze wordt doorgetrokken op het deze week verschenen Why Hasn't Everything Already Disappeared?, dat ik na een paar keer horen heb beluisterd als de beste Deerhunter plaat tot dusver.
Op Fading Frontier werd het geluid van Deerhunter al met meer elektronica ingekleurd dan ik van de band gewend was en deze lijn is nog een flink stuk doorgetrokken op de nieuwe plaat van de Amerikaanse band. Veel songs op Why Hasn't Everything Already Disappeared? Worden gedomineerd door synths en zelfs al ik blazers, strijkers en gitaren hoor vraag ik me af of ze niet uit een doosje komen. Het is me verder om het even, want het geluid op Why Hasn't Everything Already Disappeared? is ondanks alle elektronica warm en gloedvol.
De nieuwe plaat van Deerhunter werd opgenomen in Marfa, Texas, waar, toch wel wat verrassend, de Britse singer-songwriter Cate LeBon aanschoof als producer. Cate LeBon heeft stiekem wat Britse invloeden in de muziek van Deerhunter gefietst, want bij beluistering van de nieuwe plaat van de Amerikanen had ik onder andere associaties met de muziek van The Blue Nile, Prefab Sprout, China Crisis en The Lotus Eaters.
Wanneer deze associaties opduiken maakt Deerhunter muziek die zich heeft laten beïnvloeden door de zoete popmuziek uit de jaren 80, maar op Why Hasn't Everything Already Disappeared? hoor ik nog veel meer.
Het ene moment neemt Deerhunter je mee terug naar de tijdloze popmuziek uit de jaren 90, het volgende moment is de band vaandeldrager van de hedendaagse indie-pop. De ene keer hoor ik invloeden uit het vroege werk van Roxy Music of uit de avontuurlijke muziek van Peter Gabriel, het volgende moment zijn de songs van Deerhunter zo schaamteloos aanstekelijk dat ook bands als Snow Patrol en Coldplay er mee zouden scoren, maar ook invloeden uit de elektronische popmuziek van de late jaren 70 duiken met enige regelmaat op.
Het is knap hoe Deerhunter de balans weet te bewaren tussen bijna hitgevoelige popmuziek en popmuziek die de fantasie prikkelt. Het zorgt ervoor dat de band zich waarschijnlijk niet zal scharen onder de allergrootsten, maar het zorgt er ook voor dat Deerhunter ook voor de serieuzere en avontuurlijkere muziekliefhebber interessant blijft.
Why Hasn't Everything Already Disappeared? is een plaat die ook een paar jaar geleden gemaakt had kunnen worden door The Arcade Fire of een jaar of twintig geleden door Pulp, maar het is ook een plaat die het unieke stempel van Deerhunter draagt. Het is een stempel dat me tot dusver lang niet altijd weet te overtuigen, maar op de nieuwe plaat van de band zijn de songs onweerstaanbaarder en graven ze op hetzelfde moment dieper, bijvoorbeeld in de teksten, die met verbazing kijken naar de wereld waarin we leven. Ik ben voor het eerst echt helemaal om. Erwin Zijleman