Kishi Bashi maakte al een aantal albums, maar met Omoiyari trok hij voor het eerst mijn aandacht. De eerste indruk was direct een onuitwisbare indruk, want wat kleurt Kishi Bashi zijn songs mooi in. In eerste instantie is het bijna overdadig wat je hoort op Omoiyari, maar al snel valt alles op zijn plek en hoor je muziek die de zon laat schijnen en die je meeneemt naar de sprookjeswereld van de muzikant uit Athens, Georgia. Omoiyari sluit aan bij de alternatieve folkies van het moment, maar sleept je net zo makkelijk keer op keer de jaren 70 in. Het levert een volstrekt tijdloos album op dat maar aan schoonheid en kracht blijft winnen.
De laatste verscheen vorige week en is gestoken in een hoes vol kleurige houten vogeltjes. Ik geef direct toe dat ik in eerste instantie vooral door de vogeltjes met enige aandacht naar het album van Kishi Bashi keek, want de vorige albums van de momenteel in Athens, Georgia, woonachtige muzikant zijn me ontgaan en ook de naam van de muzikant was ik nog niet eerder tegen gekomen.
De informatie bij het album zoomt vooral in op de teksten, die stelling nemen tegen de Amerikaanse samenleving van het moment in het algemeen en de terugkeer en opkomst van de “white supremacy” in het bijzonder. Het zijn maatschappijkritische teksten die flink contrasteren met de muziek op Omoiyari. Het album staat vol met zonnige en vaak honingzoet klinkende luisterliedjes.
Kishi Bashi kan zelf op een heel arsenaal aan instrumenten uit de voeten, met een voorliefde voor de viool, maar heeft ook nog flink wat andere muzikanten uitgenodigd voor het inkleuren van zijn nieuwe albums, waaronder een strijkersensemble. De songs op Omoiyari zijn zo rijk ingekleurd dat het nieuwe album van Kishi Bashi niet alleen zonnig, maar ook sprookjesachtig aandoet.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik op het eerste gehoor net wat te veel van het goede vond, zeker wanneer de strijkers weldadig aanzwellen en Kishi Bashi zijn muziek ook nog eens verrijkt met Beach Boys achtige koortjes. Toen ik het album voor het eerst met de koptelefoon beluisterde was ik echter om.
De songs van de Amerikaanse muzikant zitten razend knap in elkaar en zijn voorzien van een prachtige instrumentatie. Gezien de veelheid aan instrumenten en muzikanten zou je een Phil Spector achtige wall of sound verwachten, maar alles op Omoiyari klinkt even mooi en subtiel. Omoiyari werd opgenomen in twee studio’s en bij Kishi Bashi thuis, waarna alles op zeer kundige wijze aan elkaar is gesmeed.
Het is knap hoe Kishi Bashi zijn veelkleurige geluid steeds weer andere richtingen op weet te slepen. Het ene moment doet de muziek op Omoiyari bijna klassiek aan, het volgende moment is het honingzoet, maar de Amerikaanse muzikant kan ook zomaar verrassen met een gitaarsolo die je mee terugneemt naar de jaren 70, waar het nieuwe album van Kishi Bashi wel vaker uit komt en hier en daar verrast met een vleugje McCartney genialiteit. Folk, pop, chamber pop, neo-klassiek en alt-folk zijn de andere invloeden die op Omoiyari een prominente rol spelen.
Kishi Bashi houdt de luisteraar in tekstueel opzicht een spiegel voor en focust op de misstanden in de Amerikaanse samenleving, maar in muzikaal opzicht slaat zijn album zich als een warme deken om je heen. Het levert een tijdloos album op dat bij iedere beluistering weer net wat mooier en betoverender is. Ik heb Kishi Bashi misschien bij toeval ontdekt, maar wat ben ik er blij mee, al is het maar omdat de vorige albums van de Amerikaanse muzikant net zo mooi en bijzonder zijn. Erwin Zijleman
De muziek van Kishi Bashi is ook verkrijgbaar via zijn bandcamp pagina: https://kishibashi.bandcamp.com.