Wire leverde aan het eind van de jaren 70 een perfecte trilogie af, verdween vervolgens even uit beeld en bleef vervolgens wat anoniem opereren. De band bleef echter al die jaren actief, wat resulteerde in een aantal prima albums. Met het titelloze album uit 2015 begon Wire wat mij betreft pas echt aan haar tweede jeugd en die tweede jeugd bereikt nu haar hoogtepunt met het bijzonder fraaie Mind Hive. Wire schakelt tussen aanstekelijke gitaarpop, psychedelische songs en wat zwaarder en donkerder werk, maar het blijft in alle gevallen Wire. Ruim 40 jaar na haar debuut klinkt de Britse band fris en urgent, wat maar heel weinig voormalige tijdgenoten kunnen zeggen.
Met Chairs Missing en 154 voltooide de band in 1978 en 1979 een bijzonder fraaie en zeer invloedrijke trilogie, maar vervolgens was het bijna acht jaar stil rond Wire. Aan het eind van de jaren 80 pakte de band de draad weer op, maar het hoge niveau van de eerste drie albums werd niet direct gehaald.
Persoonlijk verloor ik Wire na die fenomenale eerste drie albums uit het oog en was ik pas met het in 2015 verschenen titelloze album weer bij de les. Dit album markeerde wat mij betreft het begin van de tweede jeugd van Wire, die met het in 2017 verschenen Silver/Lead een passend vervolg kreeg (in de tussentijd verscheen nog het bijna volwaardige album Nocturnal Koreans, dat ik voor het gemak maar als EP bestempel). De trilogie van de wederopstanding van Wire wordt deze week voltooid met Mind Hive en het is, net als aan het eind van de jaren 70, het beste album van de drie.
Mind Hive opent verrassend lichtvoetig. De Britse band maakte nog niet eerder gitaarsongs die zo zonnig en aanstekelijk klinken als de eerste vier songs op het nieuwe album. Het is een verrassende, maar wat mij betreft ook uitstekende openingszet. Mind Hive opent voor Wire begrippen misschien toegankelijk, maar de songs houden iets eigenzinnigs, hoekigs en stekeligs. Het zijn bovendien songs die bij herhaalde beluistering beter en beter worden.
Na vier verrassend toegankelijke gitaarpopsongs trekt een mistwolk over het album. Het tempo gaat flink omlaag en Wire klinkt opeens dromerig of zelfs psychedelisch. Het is een mistwolk die twee tracks aanhoudt en die aangenaam benevelt. Ook in de wat psychedelisch aandoende tracks blijft Wire natuurlijk gewoon Wire, wat je onder andere hoort in het bijzondere gitaarspel.
Hierna gaat het roer weer om en horen we de meer experimentele kant van Wire, dat flarden van de muziek uit haar eigen beginjaren combineert met invloeden uit de Berlijnse jaren van Bowie. Wire klinkt twee tracks lang wat donkerder, broeieriger en experimenteler dan op de rest van het album en het zijn absoluut de spannendste momenten op het album. Toch vallen deze twee tracks wat mij betreft niet uit de toon. Wanneer Wire in de slottrack terugkeert naar melodieuze en zweverige klanken, vallen ook deze klanken weer op zijn plek.
Als het album er na zo’n 35 minuten op zit heb je een album met drie gezichten gehoord. Op zich niet gek voor een band als Wire die altijd al de grenzen opzocht, maar zo dromerig, melodieus en toegankelijk als op Mind Hive klonk de band nog niet vaak. Het bevalt me persoonlijk wel. Wanneer Wire de lijn van de twee wat experimentelere tracks op het album had doorgetrokken was het een loodzwaar album geworden. Nu schiet de band van lichtvoetig naar dromerig naar zwaar om dromerig te eindigen.
Het springt op een of andere manier zeker niet van de hak op de tak, want het is in alle gevallen Wire en het is wat mij betreft Wire in een uitstekende vorm. Van de bands die vanaf 1977 opdoken in de Britse muziekscene is vrijwel niets meer over, maar Wire klinkt nog altijd urgent en op Mind Hive nog net wat urgenter dan de afgelopen jaren. Erwin Zijleman