Het is momenteel flink dringen binnen de vrouwelijke Nederlandstalige popmuziek, maar Eefje de Visser steekt er wat mij betreft nog steeds een stukje bovenuit. Ze heeft Bitterzoet voorzien van een wonderschoon en fascinerend elektronisch geluid dat perfect past bij haar stem en manier van zingen, maar dat haar songs ook steeds weer een andere kant op stuurt. Luister naar Bitterzoet en je hoort dat alles net wat beter is dan de vorige albums van Eefje de Visser, wat gezien het hoge niveau van zeker haar vorige twee albums een knappe prestatie is. Bitterzoet sleurt je de nacht in en laat pas los wanneer de zon weer op komt.
Wat me wel opviel bij beluistering van De Koek, was dat het album in muzikaal opzicht interessant klonk, waardoor ik opvolger Het Is twee jaar later niet onmiddellijk terzijde schoof. Ik heb heel lang moeten wennen aan Het Is, maar uiteindelijk had Eefje de Visser me toch te pakken met haar bijzondere popliedjes. Album nummer drie, Nachtlicht, was daarom in 2016 verplichte kost en dat geldt ook weer voor het deze week verschenen Bitterzoet.
Als je de vier albums van Eefje de Visser achter elkaar beluisterd hoor je dat de singer-songwriter, die haar vorige thuisbasis Utrecht inmiddels heeft verruild voor het Belgische Gent, in de loop der jaren steeds beter is gaan zingen. De zang op Bitterzoet klinkt een stuk zelfverzekerder dan die op het alweer negen jaar oude debuut, maar op hetzelfde moment heeft Eefje de Visser haar karakteristieke stijl en eigen geluid behouden.
Wat voor de zang van Eefje de Visser geldt, geldt ook zeker voor de instrumentatie op haar nieuwe album. Bitterzoet is voorzien van een fraai en vol elektronisch geluid, dat niet meer zo rammelt als het geluid op haar eerste albums, maar dat de dromerigheid en de charme van dit geluid heeft behouden. Ook de songs van de Nederlandse singer-songwriter klinken op Bitterzoet minder gekunsteld dan in het verleden, maar het zijn nog wel uit de zo herkenbare Eefje de Visser songs.
Bitterzoet heeft al met al de charme van de vorige albums behouden, maar heeft ook stappen gezet. Eefje de Visser ontwikkelde de afgelopen jaren een dromerig, mysterieus en wat broeierig geluid en dit geluid heeft ze op Bitterzoet vervolmaakt. Bitterzoet is in muzikaal opzicht een spannend album, dat hier en daar wel wat doet denken aan Kate Bush, maar de muziek van Eefje de Visser is warmer en elektronischer.
Ik heb nog steeds regelmatig twijfels over de geschiktheid van de Nederlandse taal voor het maken van popmuziek, maar de teksten van Eefje de Visser slingeren zich op fascinerende wijze om de mooie klanken op het album heen, waardoor het Nederlands me echt geen moment in de weg zit.
Het zijn klanken die net wat minder vol en bovendien veel elektronischer klinken dan op het vorige album dat wat zwaarder was aangezet, maar de muziek van Eefje de Visser zit ook dit keer vol subtiele wendingen, waardoor het album spannend blijft. Het elektronische geluid op Bitterzoet maakt het een album van de nacht, wat goed past bij de stem van Eefje de Visser en haar dromerige manier van zingen.
Eefje de Visser legde de lat drie jaar geleden hoog met het betoverende Nachtlicht, maar na een aantal luisterbeurten komt Bitterzoet al dicht in de buurt, terwijl het net als de vorige albums van de Nederlandse singer-songwriter een album is dat de tijd moet krijgen om te kunnen rijpen en groeien. Het is de afgelopen weken dringen in de vijver met vrouwelijke singer-songwriters die het Nederlands verkiezen boven het Engels, maar Bitterzoet zou ik er zeker uit vissen. Erwin Zijleman