Aan live-albums van Neil Young geen gebrek. Er wordt al jaren geput uit de archieven van de Canadese muzikant, maar deze archieven zijn zeer goed gevuld. Van de integrale live-versie van het album Greendale had ik geen hoge verwachtingen, maar het valt me zeker niet tegen. Samen met zijn band Crazy Horse zet Neil Young een lekker zompig geluid neer met flink wat gitaarwerk en ook de songs van Greendale blijken veel beter dan in mijn herinnering. Ik heb het studioalbum ook intensief beluisterd inmiddels, maar mijn voorkeur gaat toch uit naar de net wat rauwere live-versie, die goed laat horen hoe Neil Young en Crazy Horse in goede vorm klinken.
Bij Neil Young weet je het maar nooit. In de jaren 60 en 70 was zijn oeuvre van een hoge en redelijk constante kwaliteit, maar sinds de jaren 80 levert de Canadese muzikant net zo makkelijk draken van albums af als albums die niet al teveel onder doen voor zijn in brede kring erkende meesterwerken.
Over de albums die Neil Young heeft gemaakt met zijn band Crazy Horse ben ik meestal wel te spreken, maar over het in 2003 verschenen Greendale was ik destijds niet zo enthousiast, waardoor het album al snel in de kast verdween. Ik had dan ook geen hoge verwachtingen van het deze week verschenen live-album Return To Greendale, maar kennelijk heb ik Greendale in 2003 onderschat. Dit live-album bevalt me immers zeer.
Ik ging er door de titel van uit dat Return To Greendale van recentere datum was dan het originele album, maar dat is niet het geval. De live-opnamen stammen net als het originele album uit 2003 en liggen in muzikaal opzicht dan ook dicht bij elkaar. Door het live-geluid klinkt Return To Greendale wel wat rauwer dan het origineel, maar zeker voor de muziek die Neil Young met Crazy Horse maakt, geldt wat mij betreft dat het niet rauw genoeg kan zijn.
Greendale was in 2003 een behoorlijk ambitieus conceptalbum en ook de tour was ambitieus van opzet door onder andere de bijdragen van acteurs. Ik heb me beperkt tot de muziek en die laat vooral het zo herkenbare geluid van Neil Young en zijn band horen. Neil Young en zijn kompanen Ralph Molina, Billy Talbot en Frank "Poncho" Sampedro zijn op Return To Greendale in uitstekende vorm en laten een heerlijk zompig geluid horen, waarin uiteraard veel ruimte is voor lekker stevig gitaarwerk. Het is een geluid dat is te omschrijven als “vintage Crazy Horse”.
De afgelopen jaren klinkt de stem van Neil Young vaak wat iel en onvast, maar op Return To Greendale is hij nog prima bij stem, al zijn de meningen over de zang van de Canadese muzikant altijd verdeeld. Zelf vind ik de vocalen van Neil Young weer geweldig.
Ik had zelf geen duidelijke herinneringen aan Greendale, zodat Return To Greendale voor mij bijna klinkt als een nieuw album van Neil Young. Of dat voor de trouwe fans ook geldt durf ik niet te voorspellen. Neil Young en zijn band spelen het album integraal en hierna houdt het ook op, waardoor Return To Greendale geen interessante extra’s bevat.
Dat Greendale een conceptalbum was hoor je overigens ook wel op de live-versie, want in muzikaal opzicht bestrijkt Neil Young een wat breder palet dan gebruikelijk, onder andere door flink wat achtergrondvocalisten (The Mountainettes) in te schakelen, en de songs hebben bovendien een verhalend karakter.
Het publiek onthaald de songs met veel enthousiasme, waardoor Return To Greendale de sfeer heeft van een live-album zoals die tegenwoordig nauwelijks meer gemaakt worden. Ik heb natuurlijk ook het originele album uit 2003 nog een paar keer goed beluisterd, maar persoonlijk vind ik de net wat ruwere en stevigere live-versie net wat aansprekender.
Return To Greendale zal zich uiteindelijk waarschijnlijk niet scharen onder de echt memorabele live-albums van Neil Young, maar het is, zeker voor een ieder die Greendale in 2003 liet liggen, wel een live-album waarop veel bijzonders te ontdekken valt. Erwin Zijleman
Return To Greendale van Neil Young & Crazy Horse is verkrijgbaar via de Mania webshop: