Ruim twee jaar geleden maakte ik voor het eerst kennis met de muziek van de Britse muzikante Gwenifer Raymond en bleef ik in eerste instantie wachten op de zang die niet zou komen. Inmiddels weet ik dat de muzikante uit Wales de ruimte volledig vult met haar fascinerende gitaarwerk, dat soms experimenteel en repetitief is en soms in een duizelingwekkende snelheid over je heen komt. Het duurt even voor alles op zijn plek valt, maar als dat is gebeurd, is ook het tweede album van Gwenifer Raymond een album dat steeds meer moois laat horen en dat de aandacht moeiteloos drie kwartier vast houdt. Terecht bejubeld door de Britse muziekpers.
Ik ben normaal gesproken niet zo gek op instrumentale albums, maar na een aantal zeer positieve recensies gaf ik You Never Were Much Of A Dancer van Gwenifer Raymond in de zomer van 2018 een kans, waarna het debuutalbum van de muzikante uit Wales me stiekem toch wel fascineerde.
You Never Were Much Of A Dancer maakte indruk met soms onnavolgbaar akoestisch gitaarspel en al even indrukwekkend spel van andere instrumenten, maar Gwenifer Raymond slaagde er ook in om songs met een kop en een staart af te leveren. Het waren songs waarin ik steeds folky vocalen verwachte, maar het was geen hele grote teleurstelling dat ze niet kwamen.
Het verhaal van Gwenifer Raymond werd twee jaar geleden nogal geromantiseerd door de Britse kwaliteitskrant The Guardian die stelde dat de jonge muzikante uit Wales door Nirvana’s versie van Lead Belly’s Where Did You Sleep Last Night (op het album MTV Unplugged In New York) geïnteresseerd raakte in stokoude Amerikaanse blues en in het bespelen van de gitaar, waarna haar gitaarleraar haar kennis liet maken met het unieke gitaarspel van John Fahey.
Gwenifer Raymond houdt het er zelf op dat Nivana’s Nevermind haar de kant van de muziek op duwde en haar gitaarspel geïnspireerd is door de goedkope verzamel cd’s met oude Amerikaanse blues en folk die in huize Raymond beschikbaar waren. Hoe het ook zij, ook op haar tweede album laat Gwenifer Raymond horen dat ze geweldig gitaar kan spelen.
Ook op Strange Lights Over Garth Mountain moeten we het weer doen zonder vocalen, maar dat is ook dit keer geen ramp. Er is op het tweede album van Gwenifer Raymond ook geen ruimte voor vocalen, want alle aandacht en ruimte wordt opgeëist door het bijzonder fraaie gitaarspel van Gwenifer Raymond, die ook dit keer geen geheim maakt van haar bewondering voor het gitaarspel van John Fahey.
Strange Lights Over Garth Mountain werd opgenomen tijdens de Britse lockdown in het appartement van Gwenifer Raymond, maar werd naar verluidt stevig beïnvloed door volksmuziek uit Wales. Luisteren naar Strange Lights Over Garth Mountain tovert fraaie beelden op het netvlies en ik zie inderdaad eerder uitgestrekte natuur dan een flatje in Brighton.
Gwenifer Raymond beperkt zich dit keer tot de akoestische gitaar en tovert wonderschone klanken uit de speakers. Haar gitaarspel is soms razendsnel en onnavolgbaar, maar het muzikale vuurwerk wordt afgewisseld met repeterende klanken die zich in een wat lager tempo voort slepen.
Door flink wat variatie aan te brengen in de vaak wat langere tracks biedt Strange Lights Over Garth Mountain voldoende variatie om de aandacht bijna drie kwartier lang vast te houden, maar het album heeft door het soms ook wat repetitieve karakter ook een bezwerende uitwerking.
Ik ben zoals gezegd meestal niet zo gek op instrumentale albums, maar het tweede album van Gwenifer Raymond bevalt me uitstekend en wint bij herhaalde beluistering alleen maar aan kracht. Het is even omschakelen, maar als je je eenmaal verliest in het wonderschone gitaarspel op Strange Lights Over Garth Mountain fascineert het meer en meer. Erwin Zijleman
De muziek van Gwenifer Raymond is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van haar label: https://tompkinssquare.bandcamp.com/album/strange-lights-over-garth-mountain.
Strange Lights Over Garth Mountain van Gwenifer Raymond is verkrijgbaar via de Mania webshop: