Bij eerste beluistering van het nieuwe album van Yukon Blonde vroeg ik me vooral of dit nu kunst of kitsch is, maar als een album zo lekker klinkt als dat van de Canadese band is dat een vraag die er eigenlijk niet toe doet. Yukon Blonde citeert ook dit keer uit een aantal decennia popmuziek en lijkt een voorkeur te hebben voor aanstekelijke popsongs die tegen cheesy aan zitten. Dit keer domineren vooral de jaren 70 en 80, maar de omliggende decennia zijn nooit ver weg. Yukon Blonde maakt muziek met een hele dikke laag chroom. Het blinkt en schittert, maar onder de blinkende laag zit ook vakkundig gemaakte popmuziek verstopt en man wat klinkt het lekker.
Een jaar of vijf geleden besprak ik al eens een album van de Canadese band Yukon Blonde. Het was een album waarop ik een aantal decennia aangename popmuziek voorbij hoorde komen. Uit de jaren 60 hoorde ik een flinke dosis psychedelica en fraaie harmonieën, de jaren 70 droegen radiovriendelijke pop en zo af en toe een funky injectie bij, de jaren 80 voorzagen de pop van Yukon Blonde van typische 80s synths en een heel dun laagje kitsch, terwijl de jaren 90 invloeden uit de power pop en de indie-pop aandroegen.
Ik omschreef de muziek van Yukon Blonde als The Flaming Lips dat flirt met pure pop, als 10CC dat de muziek uit de 80s heeft omarmd en als een willekeurig leuk 80s bandje dat ook invloeden uit de jaren 60 en 70 durft te verwerken. Ik geloof niet dat ik na mijn recensie nog vaak naar het album van de Canadese band heb geluisterd, maar deze week dook Yukon Blonde op met een nieuw album en was ik toch weer nieuwsgierig.
On Blonde sloeg zich vijf jaar geleden als de spreekwoordelijke warme deken om me heen en Vindicator deed direct bij eerste beluistering niet anders. Ondanks het feit dat het nieuwe album van de band uit Vancouver weer anders klinkt dan het vorige album dat ik ken (ik heb ook nog een album gemist), gaat mijn recensie van dat album in grote lijnen ook op voor Vindicator. Ook dit keer gaat Yukon Blonde aan de haal met een aantal decennia popmuziek, maakt het vooral schaamteloos aanstekelijke popmuziek en is de band niet bang om zich op de grens van kunst en kitsch te bewegen.
Vindicator haalt flink wat inspiratie uit de jaren 80, maar de Canadese band voegt hier zwoele klanken uit de jaren 70 en elektronische klanken uit de jaren 90 aan toe. Hier en daar klinkt het als het blue-eyed popalbum dat Prince nooit heeft gemaakt, als Air of Daft Punk dat in de tijdmachine is teruggeschoten naar de jaren 70 en 80, of juist als laatstgenoemde bands in het heden, maar geen enkele vergelijking gaat heel lang mee.
Yukon Blonde maakte Vindicator zonder hulp van anderen, maar dat is zeker niet ten koste gegaan van de kwaliteit van het album. Het klinkt vanaf de eerste tot en met de laatste noot bijzonder lekker en het klinkt bovendien als een album dat je al een eeuwigheid kent.
Bij eerste beluistering van Vindicator vroeg ik me wel constant af of Yukon Blonde met haar aanstekelijke songs en de overdadig blinkende productie aan de goede kant van de streep blijft of niet, maar dat is een vraag die uiteindelijk niet relevant is. Yukon Blonde heeft een album gemaakt dat lijkt op van alles en nog wat en op hetzelfde moment op helemaal niets. Het is een album dat licht kitscherige invloeden uit een decennia popmuziek vermengt tot een serie popsongs waarvan je alleen maar zielsgelukkig kunt worden.
En luister net wat beter en je hoort dat de songs van Yukon Blonde vaak beschikken over een dubbele bodem en verrassend knap in elkaar steken. Dit geldt overigens ook voor de instrumentatie en de zang op het album. Het klinkt allemaal bijzonder verleidelijk, maar het is ook absoluut van hoog niveau. Yukon Blonde maakte vijf jaar geleden een album dat ik na mijn recensie direct weer vergeten was. Ik hoop dat Vindicator wat langer mee gaat, want dit album wordt echt alleen maar knapper …. en aangenamer. Erwin Zijleman
De muziek van Yukon Blonde is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://yukonblonde.bandcamp.com/album/vindicator.
