Review: Jessie Murph - Sex Hysteria

Jessie Murph is pas twintig jaar oud, maar beschikt over een doorleefde soulstem die af en toe aan Amy Winehouse doet denken en uitstekend past bij het verrassend veelzijdige geluid op haar nieuwe album Sex Hysteria
Jessie Murph is in de Verenigde Staten behoorlijk controversieel vanwege haar expliciete teksten en video’s, maar ze is ook absoluut zeer getalenteerd. Vorig jaar bracht ze met That Ain't No Man That's The Devil een veelbelovend debuutalbum uit en dat wordt deze week alweer gevolgd door Sex Hysteria, waarop de jonge Amerikaanse muzikante een aantal volgende stappen zet. Sex Hysteria is in muzikaal opzicht verrassend veelzijdig, maar het is de stem van de pas twintig jaar oude Jessie Murph die de meeste indruk maakt. Het is een stem die af en toe wel wat aan Amy Winehouse doet denken, maar die ook andere kanten op kan op het op zijn minst veelbelovende Sex Hysteria.

De naam Jessie Murph hoorde ik een paar dagen geleden voor het eerst, waarna ik haar naam een paar uur later zag opduiken in de lijsten met nieuwe albums. Frequente bezoekers van platforms als TikTok kennen Jessie Murph waarschijnlijk al veel langer, want de jonge Amerikaanse muzikante is op deze platforms inmiddels al enkele jaren een ster. 

Jessie Murph is pas twintig, maar maakt inmiddels al enkele jaren muziek. Ze werd geboren in Clarksville, Tennessee, niet zo heel ver van Nashville, maar groeide op in Huntsville, Alabama. Ze had op jonge leeftijd een zwak voor country, maar kwam uiteindelijk in aanraking met allerlei genres, die ze allemaal probeerde te verwerken in haar muziek. 

In de herfst van 2024 verscheen het debuutalbum van Jessie Murph, dat ik alleen vanwege de geweldige titel That Ain't No Man That's The Devil al had moeten beluisteren. Het is een album dat ik inmiddels wel heb beluisterd en het verbaast me dat ik er vorig jaar niet veel meer over heb gelezen, want het is in meerdere opzichten een interessant album. 

Op haar debuutalbum maakt de destijds nog wat jongere Jessie Murph immers behoorlijk wat indruk. Dat doet ze allereerst met haar opvallend soulvolle maar ook opvallend rauwe stem. Het is een stem die meer dan eens associaties oproept met die van Amy Winehouse, maar het is wel Amy Winehouse die Londen heet verruild voor Nashville. 

That Ain't No Man That's The Devil is een album vol belofte dat niet alleen indruk maakt met de indrukwekkende strot van Jessie Murph, maar dat er ook in slaagt om een brug te slaan tussen nogal uiteenlopende genres, variërend van country tot hip-hop en van soul tot pop. 

Jessie Murph heeft niet veel tijd genomen voor haar tweede album, want nog geen jaar na That Ain't No Man That's The Devil is Sex Hysteria verschenen. Op de cover van het album is de jonge Amerikaanse muzikante te zien met een heus suikerspin kapsel, waardoor de associaties met Amy Winehouse nog wat sterker worden. 

Jessie Murph heeft zich voor haar tweede album omringd met flink wat producers en songwriters, maar ze heeft zelf ook actief meegeschreven aan de songs op haar album, die vaak een autobiografisch karakter hebben en duidelijk maken dat haar jeugd niet makkelijk was. De persoonlijke teksten winnen aan kracht door de heerlijke zuidelijke tongval van Jessie Murph en haar, zeker voor haar leeftijd, opvallend doorleefd klinkende stem. 

De zang op Seks Hysteria is beter dan die op That Ain't No Man That's The Devil en hetzelfde geldt voor de songs. Het zijn songs waarin invloeden uit de soul, pop, country, R&B en hip-hop samenvloeien. Een deel van de producers grijpt me net wat te veel naar de elektronica, inclusief de autotune die Jessie Murph echt niet nodig heeft, maar tussen de vijftien songs op het album zitten er flink wat die ruimschoots boven de middelmaat uit stijgen en dat geldt zeker voor de songs met een nostalgisch tintje en dat zijn er nogal wat.

Jessie Murph maakt muziek die lang niet altijd aansluit op mijn muzieksmaak, maar ik hoor absoluut het talent en de belofte op Sex Hysteria. Zeker wanneer echo’s van Amy Winehouse opduiken hoop ik dat het met Jessie Murph een stuk beter gaat aflopen dan met de Britse zangeres. In dat geval zouden we nog wel eens heel veel plezier kunnen gaan hebben van de Amerikaanse muzikante, die op haar twintigste al behoorlijk wat indruk maakt. Erwin Zijleman

Sex Hysteria van Jessie Murph is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 32,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Morphine - Cure For Pain (1993)

De Amerikaanse band Morphine timmerde in de jaren 90 stevig aan de weg met een uniek eigen geluid, dat onder andere is te horen op Cure For Pain uit 1993, vooralsnog mijn favoriete album van de band rond Mark Sandman
Net toen de band Morphine zich aan de cultstatus begon te ontworstelen sloeg het noodlot toe. Met de dood van haar voorman kwam een einde aan het bestaan de Amerikaanse band, die gedurende de jaren 90 in groeiende kring indruk maakte met een uniek eigen geluid. Het is een geluid met flink wat invloeden uit de blues, maar dan wel blues zonder gitaren, want Morphine had genoeg aan bas, drums en saxofoon. Het werd gecombineerd met de donkere stem van Mark Sandman, die het al zo bijzondere geluid van zijn band nog wat verder optilde. Cure For Pain uit 1993 wordt gezien als het beste album van de band en vooralsnog kan ik mij daar zeker in vinden.

De Amerikaanse band Morphine werd in 1989 opgericht in Cambridge, Massachusetts, door bassist en zanger Mark Sandman en saxofonist Dana Colley. Met het toevoegen van een drummer was de band compleet. Gedurende de jaren 90 trok Morphine steeds meer aandacht en werd een stevige live-reputatie opgebouwd. 

Ondanks zeer positieve recensies heb ik in de jaren 90 nooit naar de muziek van Morphine geluisterd. Dat klinkt nu misschien gek, maar in het tijdperk voor de komst van de streaming media diensten was het niet zo makkelijk om naar nieuwe muziek te luisteren. Ik ben Morphine op een of andere manier nooit tegen gekomen en mijn interesse voor de muziek van de Amerikaanse band werd kennelijk niet genoeg aangewakkerd door de recensies van de handvol albums die de band gedurende de jaren 90 maakte. 

Morphine bouwde zoals gezegd een stevige live-reputatie op, maar het podium werd de band ook noodlottig. Mark Sandman kreeg in 1999 tijdens een concert van zijn band in Italië een hartaanval en overleefde het niet, waarmee een einde kwam aan het bestaan van Morphine, dat de cultstatus helaas nooit echt was ontstegen. 

Ik kwam de naam van de band onlangs tegen in een lijstje met miskende albums uit de jaren 90 en zo maakte ik alsnog kennis met de muziek van Morphine. Ik denk niet dat ik de albums van de Amerikaanse band in de jaren 90 had kunnen waarderen, want het zat destijds wat ver buiten mijn comfort zone, maar drie decennia later kan ik zeker wat met de muziek van Morphine. 

Van de albums die ik inmiddels heb beluisterd, vind ik het in 1993 uitgebrachte Cure For Pain vooralsnog de beste. Het is een album dat begint met ingetogen saxofoonspel, maar Morphine laat al snel haar ware gezicht zien. Cure For Pain is een behoorlijk ruw bluesalbum, maar het is een bluesalbum met een volstrekt eigen geluid. Het is een bluesalbum zonder gitaren, want Morphine had op Cure For Pain in de basis genoeg aan het stuwende drumwerk van Billy Conway en het unieke baswerk van Mark Sandman, die genoeg had aan een bas met slechts twee snaren. 

De ruwe basis wordt gecombineerd met de soms ruwe maar altijd intense zang van Mark Sandman, waarna de saxofoons van Dana Colley voor de versiersels mogen zorgen. De muziek van Morphine klinkt door het geweldige saxofoonspel jazzy, maar invloeden uit de blues en de rock ’n roll spelen een minstens even belangrijke rol in de muziek van de Amerikaanse band. 

De critici waren in 1993 razend enthousiast over Cure For Pain en dat begrijp ik inmiddels volledig, want wat heeft Morphine een unieke sound en wat zijn de songs van de band sterk. Het zijn songs met een intensiteit om bang van te worden, maar het zijn ook songs waarin geweldig wordt gemusiceerd. De geweldige muziek op het album past perfect bij de stem van Mark Sandman die fantastisch zingt. 

Ik ken eigenlijk geen andere bands die klinken als Morphine en ben in korte tijd behoorlijk gehecht geraakt aan het geweldige Cure For Pain. Natuurlijk vind ik het jammer dat ik Morphine niet in de jaren 90 heb opgepikt en op het podium heb kunnen zien, maar gelukkig heb ik de muziek ban de band dankzij een wat obscuur lijstje op het Internet wel alsnog ontdekt. Iedereen die Morphine niet kent kan ik alleen maar adviseren om eens te luisteren naar de muziek van de band, bijvoorbeeld naar het uitstekende Cure For Pain uit 1993. Erwin Zijleman

Cure For Pain van Morphine is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 34,99 euro

CD, 12,99 euro

Review: Poor Creature - All Smiles Tonight

Poor Creature lijkt een gelegenheidsband, maar met het door John ‘Spud’ Murphy geproduceerde All Smiles Tonight leveren leden van Landless en Lankum een bijzonder mooi en zeer interessant album af
De naam Poor Creature zingt al even rond en ik begrijp inmiddels waarom. Ruth Clinton, Cormac MacDiarmada en John Dermody hebben hun eigen band even achter zich gelaten en hebben de krachten verenigd op All Smiles Tonight. Het is een album waarop de gelegenheidsband invloeden uit de Ierse folk verwerkt, maar ook invloeden uit de psychedelica spelen een voorname rol op het album waarop bijzonder mooie zang, bezwerende synths en indringende ritmes op bijzondere wijze worden gecombineerd. Het is allemaal prachtig geproduceerd door John ‘Spud’ Murphy, die inmiddels een prachtig stapeltje albums op zijn naam heeft staan.

De naam Poor Creature heb ik al een tijdje op een lijstje staan, want Britse muziektijdschriften als Mojo en Uncut waren erg vroeg met hun recensies van het debuutalbum van de Britse band. Misschien is gelegenheidsband overigens meer op zijn plaats, want zangeres Ruth Clinton maakt ook deel uit van de band Landless, terwijl Cormac MacDiarmada een van de vaste leden van Lankum is en John Dermody deze Britse band op het podium bijstaat als drummer. 

Gelegenheidsband of niet, op basis van de zeer positieve recensies in de gerenommeerde Britse muziektijdschriften was me wel duidelijk dat het debuutalbum van Poor Creature een album is om naar uit te kijken. All Smiles Tonight is deze week verschenen en is inderdaad een bijzonder mooi en fascinerend album geworden. 

Het is een album dat is geproduceerd door John ‘Spud’ Murphy, die de afgelopen jaren ook fantastische albums van onder andere Anna B Savage, Goat Girl, ØXN en Lankum produceerde. Met name door de albums van Lankum en ØXN wordt de Britse producer vooral geassocieerd met spookachtige folk. Die spookachtige folk had ik gezien de samenstelling van de band ook verwacht van Poor Creature, maar met alleen dit label doe je de muziek van de Britse band ook wel wat tekort. 

Ruth Clinton maakt zoals gezegd deel uit van de band Landless, die eerder dit jaar haar tweede album uitbracht. Op dat album werd absoluut prachtig gezongen, maar de vooral vocale en erg traditionele folk bleek al snel niet mijn ding. Het debuutalbum van Poor Creature is zeker wel mijn ding en dat wordt eigenlijk al direct duidelijk in de openingstrack. 

Het is een donkere track, waarin de engelachtige zang van Ruth Clinton wordt gecombineerd met duistere en wat psychedelisch aandoende synths en bezwerende ritmes. Het is een track die absoluut elementen uit de Ierse folk bevat, maar het is ook een track die klinkt of de Britse band Cocteau Twins zich heeft laten inspireren door duistere Britse folk en hier, bijgestaan door John ‘Spud’ Murphy, een eigen draai aan geeft. 

De combinatie van ijle, zweverige maar ook bezwerende klanken past perfect bij de wat serene zang van Ruth Clinton, die echt prachtig zingt. Het wordt fraai gecombineerd in het volgende productionele hoogstandje van John ‘Spud’ Murphy, die er in slaagt om een aan de ene kant wonderschone en aan de andere kant bijna beangstigende sfeer te creëren. Poor Creature zoekt de inspiratie zeker niet uitsluitend in de traditionele Ierse folk, maar verkent ook de traditionele Amerikaanse rootsmuziek, wat ook bijzonder mooie en indringende songs oplevert. 

Centraal in het geluid van Poor Creature staat meestal de heldere en bijzonder mooie stem van Ruth Clinton, die af en toe wordt bijgestaan door Cormac MacDiarmada, die ook een enkele keer de lead neemt, wat de muziek van Poor Creature wat mij betreft direct minder onderscheidend maakt. Met name Ruth Clinton tekent voor zang die je meevoert langs bijzondere en al dan niet surrealistische landschappen. 

De muziek is soms subtiel, maar wordt ook af en toe zwaarder aangezet, wat het donkere en bezwerende karakter van de muziek van Poor Creature verder versterkt. Het is vooralsnog de vraag of het debuutalbum van Poor Creature een eenmalig tussendoortje is of dat we meer gaan horen van de band. Ik hoop het laatste, want met All Smiles Tonight voegt de gelegenheidsband weer een nieuwe dimensie toe aan de fascinerende Ierse folk van het moment. Erwin Zijleman

De muziek van Poor Creature is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het label van de Britse (gelegenheids)band: https://riverlea.bandcamp.com/album/all-smiles-tonight.

All Smiles Tonight van Poor Creature is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 16,99 euro

Review: Billie Marten - Dog Eared

Het is knap hoe de Britse muzikante Billie Marten steeds weer net wat andere wegen in slaat, maar ook steeds beter wordt, wat goed is te horen op het aangename maar ook spannend klinkende Dog Eared
Billie Marten staat later dit jaar in de Melkweg en verkoopt die nog niet zomaar uit, maar de jonge Britse singer-songwriter moet wel degelijk worden gezien als een van de grootste talenten binnen de folky pop van het moment. Op haar nieuwe album Dog Eared kiest ze voor een geluid dat zich direct opdringt, maar het is ook een geluid dat de fantasie prikkelt en dat veel diepgang verraadt. De Britse muzikante beschikt ook nog eens over een bijzonder mooie stem, die op haar 26e nog een stuk mooier en rijper klinkt dan op haar 17e. De lat lag hoog na het vorige album van Billie Marten, maar met Dog Eared gaat ze er wat mij betreft toch weer overheen. Jaarlijstjeswaardig wat mij betreft.

Billie Marten, het alter ego van de Britse muzikante Sophie Tweddle, is nog altijd pas 26 jaar oud, maar is met het deze week verschenen Dog Eared toch alweer toe aan haar vijfde album. De Britse muzikante debuteerde in 1996 op haar zeventiende met het uitstekende Writing Of Blues And Yellows dat ik pas een paar jaar later op de juiste waarde wist te schatten. 

Het is net als het tweede album van Billie Marten, het in 2019 uitgebrachte Feeding Seahorses By Hand, een album met vooral ingetogen folksongs. Het zijn folksongs die opvallen door een goed gevoel voor tijdloze popsongs en een voorkeur voor het toevoegen van subtiele toevoegingen, die er voor zorgen dat ook het tweede album van Billie Marten geen moment een standaard folkalbum is. Op haar eerste twee albums liet de Britse singer-songwriter bovendien horen dat ze beschikt over een bijzonder mooie stem, die ouder klinkt dan Billie Marten was op het moment dat ze haar eerste twee albums opnam. 

Ik viel zelf pas voor de muziek van Billie Marten toen in 2021 haar derde album Flora Fauna verscheen. Het is een album dat wat voller en avontuurlijker is ingekleurd dan zijn twee voorgangers en de muziek van Billie Marten van folk naar het hokje indiepop sleept. Flora And Fauna is bovendien een album waarop de stem van de Britse muzikante volwassen is geworden, iets wat overigens ook geldt voor de songs op het album. Flora Fauna werd iets meer dan twee jaar geleden overtroffen door Drop Cherries, dat weer wat meer ingetogen en akoestischer klinkt dan Flora Fauna en dat niet alleen opvalt door prachtige orkestraties, maar ook door wonderschone zang. 

Op basis van de vorige albums begon ik met zeer hooggespannen verwachtingen aan Dog Eared, zoals gezegd alweer het vijfde album van Billie Marten. Het is een album dat toch weer anders klinkt dan Drop Cherries en de drie albums die hier aan vooraf gingen. Het nieuwe album van Billie Marten klinkt weer wat voller en avontuurlijke dan de zo sfeervolle voorganger, maar het is wederom een album dat direct indruk maakt. 

Billie Marten kiest dit keer voor een wat zonniger en lomer geluid en dat is precies wat we op het moment nodig hebben. Het is een fris klinkend geluid, maar Dog Eared klinkt af en toe ook als een album dat al een aantal decennia oud is. De nieuwe songs van Billie Marten zijn folky, jazzy en poppy en vallen niet alleen op door zonnige klanken maar ook door de soepele stem van de Britse muzikante, die met nog wat meer overtuiging is gaan zingen. 

Billie Marten liet haar vaderland dit keer achter zich en nam haar nieuwe album op in New York, waar producer Philip Weinrobe, vooral bekend Adrianne Lenker en Tomberlin, aanschoof. Dog Eared werd opgenomen met flink wat muzikanten, onder wie muzikanten van naam en faam, die het album hebben voorzien van een loom en wat broeierig maar ook gevarieerd en fantasierijk geluid met een vleugje jazz en een snufje Latin. 

Het is een geluid waarin de stem van Billie Marten uitstekend gedijt en nog wat mooier klinkt dan op haar vorige albums, waardoor ik Dog Eared echt met geen mogelijkheid kan weerstaan. Het levert een album op dat zich kan meten met de beste albums van het moment en dat af en toe wel wat heeft van het 70s geluid van Clairo, wat mij betreft een van de grootste talenten binnen de indiepop van het moment. Ook Billie Marten hoort wat mij betreft tot deze talenten, zeker na aflevering van het sublieme Dog Eared. Erwin Zijleman

Dog Eared van Billie Marten is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (indie blue), 29,99 euro

LP, 26,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: The Wildmans - Longtime Friend

De muziek van The Wildmans was tot dusver behoorlijk traditioneel, maar op Longtime Friend laten Aila en Elisha Wildman een moderner geluid horen, dat opvalt door prachtig snarenwerk en hele mooie zang
De vorige albums van The Wildmans spraken me slechts bij vlagen aan, maar het deze week verschenen Longtime Friend bevalt me stukken beter. Waar het op de eerste twee albums van het tweetal uit Virginia vooral draaide om het muzikale vuurwerk op de viool en de mandoline, laat het derde album van The Wildmans een voller geluid horen, dat bovendien invloeden uit meerdere genres verwerkt. Het gaat op Longtime Friend ook meer om de songs en in deze songs trekt vooral de stem van Aila Wildman de aandacht. Ze kan niet alleen uitstekend overweg op de viool, maar beschikt ook over een mooie stem, die is gemaakt voor het over het algemeen wat traditioneler klinkende werk van The Wildmans.

The Wildmans is een duo uit Floyd, Virginia, dat bestaat uit broer en zus Aila en Elisha Wildman. Ik ken het duo van hun vorige twee albums, die ik op zich wel interessant vond, maar ook een stuk te traditioneel naar mijn smaak. Het zijn albums waarop Aila en Elisha vooral in de archieven van de bluegrass en de Appalachen folk doken. 

Dat betekent dat het snarenwerk razendsnel was en hier en daar zelfs verbijsterend snel, maar ik was ook zeker onder de indruk van de stem van Aila Wildman, al speelde zang op het grotendeels instrumentale debuutalbum van The Wildman slechts een zeer bescheiden rol. 

Aila en Elisha Wildman groeiden op aan de voet van de Appalachen en kennen hun klassiekers. Ze zijn bovendien allebei geschoolde (Berklee College Of Music) muzikanten die wonderen kunnen verrichten met de viool (Aila) en de mandoline (Elisha). Aan muzikaal vuurwerk derhalve geen gebrek op de eerste twee albums van The Wildmans, maar ik werd uiteindelijk toch vooral onrustig van het jachtige snarenwerk en het wel erg traditionele geluid, al bevatte met name het tweede album van het duo ook een aantal prachtige songs. 

Het deze week verschenen derde album van The Wildmans bevalt me een stuk beter. Aila en Elisha Wildman laten zich ook op Longtime Friend beïnvloeden door oude bluegrass en Appalachen folk, maar het album klinkt een stuk eigentijdser en kleurt ook buiten de lijntjes van de genoemde genres. 

Aila en Elisha Wildman maken nog steeds geen geheim van hun vaardigheden op respectievelijk de viool en de mandoline, maar de muziek staat op Longtime Friend in dienst van de songs en van de stemmen van de twee, waarbij Aila meestal het voortouw neemt en Elisha de harmonieën compleet maakt. 

Vergeleken met de blinkende countrypop uit Nashville klinkt de muziek van The Wildmans nog steeds behoorlijk traditioneel, maar de twee bestrijken dit keer een veel breder palet binnen de Americana en voegen invloeden uit met name de country en hier en daar de gospel toe. In muzikaal opzicht is het nog steeds indrukwekkend, want wat kunnen Aila en Elisha Wildman spelen, maar gelukkig worden er niet de hele tijd snelheidsrecords gebroken en blijft het echte muzikale spierballenvertoon uit. 

Zeker in de songs waarin de instrumenten een stapje terug doen maakt met name Aila Wildman indruk met haar stem en laten broer en zus Wildman horen dat ze songs kunnen schrijven die ook een wat minder traditioneel georiënteerd rootspubliek aan kunnen spreken. 

The Wildmans maken natuurlijk niet alleen muziek voor mij, maar als het aan mij ligt kiest het duo uit Virginia op haar volgende album voor een nog wat minder traditioneel geluid. Als ik dan toch mag kiezen mag het van mij ook net wat minder braaf, want ik heb het idee dat Aila en Elisha Wildman met een net wat ruwer geluid nog wat meer indruk kunnen maken. 

Het neemt niet weg dat Longtime Friend een erg mooi album is, dat zeker met de mooiste songs op het album een behoorlijk hoog niveau aantikt. Vergeleken met de eerste twee albums hoor ik op album nummer drie, dat overigens is verschenen na een stilte van vijf jaar, echt enorm veel groei, waardoor ik nu al benieuwd ben naar de volgende muzikale verrichtingen van The Wildmans. Erwin Zijleman

De muziek van The Wildmans is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het Amerikaanse duo: https://wildmans.bandcamp.com/album/longtime-friend.

Longtime Friend van The Wildmans is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 29,99 euro

CD, 16,99 euro

Review: Allo Darlin' - Bright Nights

Na elf jaar afwezigheid keert de Britse band Allo Darlin’ terug met een nieuw album en Bright Nights blijkt een erg sterk album met lekker in het gehoor liggende maar ook razend knappe songs, die doen uitzien naar meer
De naam Allo Darlin’ deed bij mij geen belletje rinkelen, waardoor ik het deze week verschenen Bright Nights bij toeval heb opgepikt. Het is een hele aangename toevalstreffer, want het vierde album van de Britse band staat vol met songs die ik eindeloos wil koesteren. Het zijn songs die me herinneren aan de hoogtijdagen van 10,000 Maniacs, met hier en daar nog wat associaties naar hele leuke Britse bands. Het zijn songs die het goed doen in het huidige seizoen, maar Bright Nights is uiteindelijk een album voor alle seizoenen. De naam Allo Darlin’ zei me echt helemaal niets en ook het nieuwe album krijgt vooralsnog niet veel aandacht, maar wat is dit een leuke band.

De Britse band Allo Darlin’ maakte tussen 2010 en 2014 naar verluidt drie zeer goed ontvangen albums. Ik heb er niets van mee gekregen en dat is best bijzonder, want in recensies van de eerste drie albums van Allo Darlin’ wordt de band vergeleken met onder andere Belle And Sebastian en Camera Obscura en dat zijn bands die ik heel hoog heb zitten. 

Ik moet nog luisteren naar de eerste drie albums van Allo Darlin’, want de afgelopen week ging mijn aandacht uit naar het deze week verschenen vierde album van de band uit Londen. Allo Darlin’ is na een stilte van elf jaar terug met een nieuw album en gelukkig heeft in ieder geval de Amerikaanse muziekwebsite Allmusic.com dit opgemerkt en lovende woorden getypt over het album. Dankzij de woorden van de Amerikaanse website had ik het idee dat de muziek van Allo Darlin’ wel eens in mijn straatje zou kunnen passen en dat blijkt te kloppen. 

Op Bright Nights maakt de Britse band zonnig klinkende, maar ook goed in elkaar zittende indiepop. Ik begrijp de associaties met Britse bands als Camera Obscura en Belle And Sebastian, maar het zijn niet de eerste namen die bij mij op komen wanneer ik luister naar Bright Nights. De eerste naam die bij mij op komt bij beluistering van Bright Nights is die van 10,000 Maniacs. 

Zowel in muzikaal als in vocaal opzicht zit Allo Darlin’ dicht tegen de roemruchte Amerikaanse band aan, waarbij ik meer raakvlakken hoor met de 10,000 Maniacs samenstelling waarin Natalie Merchant was vervangen door Mary Ramsey. Allo Darlin’ klinkt op Bright Nights wat mij betreft sowieso meer Amerikaans dan Brits, al verloochent de band uit Londen haar afkomst zeker niet. 

Net als 10,000 Maniacs slaagt Allo Darlin’ er in om lekker in het gehoor liggende en zonnig klinkende songs te schrijven, maar het zijn ook songs waarin van alles gebeurt. De muziek op het album klinkt warm en verzorgd, maar met name het gitaarwerk op Bright Nights neemt flink de ruimte en kan zowel gevoelig als voorzichtig gruizig klinken. 

Door de steeds net wat anders klinkende instrumentatie is Bright Nights een lekker gevarieerd klinkend album, met makkelijk in het gehoor liggende maar ook interessante songs als basis. Een andere constante is de stem van zangeres Elizabeth Morris, die even makkelijk overtuigt. Het is een stem die zich makkelijk opdringt en die net zo aangenaam klinkt als de muziek op het album, maar het is ook een stem die iets eigenzinnigs heeft, waardoor het album van Allo Darlin’ niet alleen onderscheidend is, maar bovendien de aandacht makkelijk vast houdt. 

Je hoort bij beluistering van Bright Nights goed dat Allo Darlin’ al even meedraait, want eigenlijk klopt alles op het vierde album van de Britse band. Het is een album dat vooralsnog slechts door een enkeling is opgemerkt en dat is jammer. Bright Nights is immers niet alleen een heerlijke soundtrack voor de zomerdagen van het moment en alle zomerdagen die er nog aan komen, maar het is bovendien een album dat in alle opzichten kwaliteit ademt. 

Met name de gitaarakkoorden op het album kunnen je alleen maar zielsgelukkig maken en ook de stem van Elizabeth Morris weet song na songs de juiste snaar te raken. Bright Nights is mijn eerste kennismaking met de Britse band, maar dit smaakt naar veel meer. Erwin Zijleman

De muziek van Allo Darlin' is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse band: https://allodarlin.bandcamp.com/album/bright-nights.

Bright Nights van Allo Darlin' is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (blue & purple), 34,99 euro

LP, 34,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Gwenno - Utopia

De vorige drie albums van Gwenno waren door het gebruik van het Welsh en het Cornish door mysterie omgeven, maar ook als de muzikante uit Wales in het Engels zingt is haar bijzondere muziek verre van alledaags
Ik had niet zo heel veel met de muziek van The Pipettes en ook de eerste twee soloalbums van Gwenno wist ik niet op de juiste waarde te schatten, maar sinds de release van Tresor in 2022 weet ik beter. Tresor vond ik een jaarlijstjesalbum en met terugwerkende kracht geldt dat wat mij betreft ook voor de eerste twee albums van de muzikante uit Wales. Het deze week verschenen Utopia klinkt weer net wat anders en door het gebruik van het Engels ook wel wat gewoner, maar gewoon is in het geval van Gwenno een relatief begrip. Ook Utopia is weer een sterk album en het is net als zijn voorgangers een album dat alleen maar beter wordt. Bijzondere muzikante deze Gwenno.

Gwenno (Saunders) maakte ooit, samen met onder andere Rose Elinor Dougall, deel uit van de Britse band The Pipettes, die op bijzondere wijze voortborduurde op de girl pop van Phil Spector. De band was korte tijd behoorlijk succesvol, maar uiteindelijk bleek de retro-pop van The Pipettes niet heel lang houdbaar. 

Gwenno begon vervolgens aan een solocarrière, die ik in eerste instantie niet op de juiste waarde wist te schatten. Haar debuutalbum Y Dydd Olaf uit 2014 en opvolger Le Kov uit 2018 waren door het gebruik van het Welsh en het Cornish misschien niet heel toegankelijk, maar als ik nu luister naar de prachtige songs op deze albums kan ik alleen maar concluderen dat ik er flink naast zat bij mijn oorspronkelijke beoordeling van de muziek van Gwenno. 

Het kwartje viel wel in 2022 toen het derde album van Gwenno verscheen. Het album was wat minder elektronisch en nog wat sprookjesachtiger ingekleurd dan zijn voorgangers, waarna het gebruik van voor bijna iedereen onverstaanbare talen de magie van het album nog wat verder wist te vergroten. Ik was in de zomer van 2022 bijzonder onder de indruk van Tresor en dat was ik ook nog toen ik een maand of vijf later mijn jaarlijstje samenstelde. 

De lat lag dus hoog voor het vierde album van de muzikante uit Cardiff, maar Utopia heeft me zeker niet teleurgesteld. Het wederom samen met producer Rhys Edwards gemaakte Utopia begint waar het prachtige Tresor net iets meer dan drie jaar geleden ophield, maar Gwenno weet ook met haar vierde album weer te verrassen. 

Dat doet ze bijvoorbeeld door het merendeel van de tracks in het Engels te zingen. Het maakt haar songs een stuk toegankelijker, maar het gaat ook ten koste van het mysterieuze dat werd toegevoegd door het gebruik van het Welsh en het Cornish. Ook in muzikaal opzicht klinkt Utopia wat minder avontuurlijk dan zijn voorgangers. De elektronische klankentapijten van de eerste twee albums en de sprookjesachtige klanken van album nummer drie hebben plaats gemaakt voor een wat organischer en toegankelijker klinkend geluid. 

Het is een geluid dat bijna klinkt als klassiek singer-songwriter materiaal wanneer de piano en warme organische klanken domineren, maar het kan op Utopia meerdere kanten op. Ondanks het feit dat Gwenno op haar nieuwe album kiest voor het Engels en voor een wat conventioneler geluid is Utopia wat mij betreft nog steeds een spannend album, dat net wat anders klinkt dan de meeste andere albums van het moment. 

Het gebruik van het Engels heeft ook voordelen, want ik hoor nu eigenlijk veel beter hoe mooi Gwenno zingt. En ook het net wat minder avontuurlijke geluid van Gwenno kan nog altijd experimentelere of benevelende paden in slaan. Utopia is bovendien een album dat steeds beter wordt. Wanneer je wat vaker naar het album luistert valt op hoe goed de songs zijn, hoeveel klanken en invloeden er zijn verstopt in deze songs en hoe mooi Gwenno zingt. 

Ik liet haar eerste albums liggen omdat ik niet kon wennen aan het Welsh en het Cornish, maar vreemd genoeg vind ik de songs op Utopia die zich niet bedienen van het Engels het spannendst. Ook als Gwenno in het Engels zingt weet ze echter een behoorlijk hoog niveau te bereiken en raakt ze hier en daar aan het werk van haar landgenote Cate Le Bon. En dat zegt wat. Erwin Zijleman

De muziek van Gwenno is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikante: https://gwenno.bandcamp.com/album/utopia.

Utopia van Gwenno is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: Madeline Edwards - FRUIT

Ik was de naam Madeline Edwards nog niet eerder tegen gekomen, maar met haar tweede album FRUIT maakt de muzikante uit Nashville flink wat indruk met persoonlijke songs en een echt geweldige stem
FRUIT van Madeline Edwards werd me aangeprezen als countrypop. Nu hoor ik af en toe wel een vleugje country en pop op het album, maar een countrypop album zou ik het zeker niet noemen. Madeline Edwards heeft immers ook heel veel soul in haar stem en klinkt bovendien aangenaam jazzy. Ze kreeg de afgelopen jaren de nodige dalen in haar leven te verwerken en dat hoor je in de persoonlijke songs op FRUIT. Het zijn songs die met veel gevoel worden vertolkt, maar die ook verrassend veel invloeden laten horen. Er is vooralsnog niet veel aandacht voor het tweede album van de muzikante uit Nashville, maar dit uitstekende album had ik zelf niet graag gemist. Echt een groot talent deze Madeline Edwards.

FRUIT, het tweede album van de Amerikaanse muzikante Madeline Edwards, opent met een bijzonder voicemail bericht, waaraan subtiele en stemmige pianoklanken zijn toegevoegd. Het is een bericht waarin de jongere broer van Madeline Edwards zijn bewondering uit voor het in 2022 verschenen Crashlanded, het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante. 

Het is een bericht dat inmiddels de nodige lading heeft gekregen, want de broer van Madeline Edwards maakte in 2023 een einde aan zijn leven. Voor iedereen die het levensverhaal van de muzikante die opgroeide in Houston, Texas, niet kent is de openingstrack van haar tweede album er een die vooral vragen oproept, maar die uiteindelijk ook respect afdwingt. 

Na de openingstrack laat Madeline Edwards vooral horen dat ze bulkt van het talent. Ik kan me niet herinneren dat ik in 2022 heb geluisterd naar Crashlanded, maar ik zou het waarschijnlijk een album vol belofte hebben genoemd. Op het deze week verschenen FRUIT is Madeline Edwards de belofte wat mij betreft ver voorbij, want wat is het een goed album. 

De Amerikaanse muzikante is om te beginnen een fantastische zangeres. De muziek van Madeline Edwards wordt door de Amerikaanse muziekpers vooral country genoemd, maar ze is zeker geen typische countryzangeres. De stem van Madeline Edwards is een stem vol soul, maar ze kan ook jazzy klinken. 

Het is een stem die door de jazzy accenten bij meer dan eens associaties oproept met de stem van Norah Jones, al heeft Madeline Edwards wel wat meer soul in haar stem. Het is een stem die stevig uit kan halen, maar die ook zeer ingetogen kan klinken en dan misschien nog wel mooier is. De zang op FRUIT is echt prachtig en tilt de songs op het album flink op. 

De uitstekende zang is echter zeker niet het enige dat opvalt bij beluistering van het tweede album van de muzikante uit Nashville, want ook in muzikaal opzicht is FRUIT een uitstekend album. Het is een album waarop invloeden uit de country(pop) een wat mij betreft kleine rol spelen, maar ik hoor veel meer invloeden uit de soul en de pop en hier en daar ook nog vleugjes jazz en gospel. 

Het is allemaal verpakt in een mooi en warm geluid, dat zowel ingetogen als uitbundig kan klinken en waarin gitaren een voorname rol spelen. Het is een geluid waarin de krachtige stem van Madeline Edwards uiteraard alle ruimte krijgt en dat is een zeer verstandig besluit. 

De Amerikaanse muzikante ging na de dood van haar broer door diepe dalen en verloor ook nog eens haar platencontract, maar met FRUIT slaat ze keihard terug. FRUIT is een album dat in vocaal opzicht imponeert, dat een verrassend veelzijdig geluid laat horen en dat ook nog eens indruk maakt met zeer persoonlijke songs die met veel gevoel worden vertolkt. 

FRUIT is pas het tweede album van Madeline Edwards, maar alles op dit album ademt kwaliteit. Voor een album in het hokje country zit er waarschijnlijk net wat te weinig country in de songs op FRUIT, maar liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek in de bredere zin van het woord vinden op het tweede album van Madeline Edwards echt heel veel moois. 

Zelf was ik na één keer horen verkocht en sindsdien is alles wat is te horen op FRUIT wat mij betreft alleen maar mooier en indrukwekkender geworden. Een debuutalbum is FRUIT niet, maar ik schaar Madeline Edwards absoluut onder de meest veelbelovende nieuwkomers binnen de Amerikaanse rootsmuziek van het moment. Ik denk dat we nog veel van haar gaan horen. Erwin Zijleman

Review: Mike Polizze - Around Sound

Mike Polizze heeft een verleden in de indierock, grunge en powerpop, maar maakt solo hele andere muziek, die ook op het deze week verschenen Around Sound weer van een opvallend hoog niveau blijkt
Vijf jaar geleden kreeg de Amerikaanse muzikant Mike Polizze een aantal jubelrecensies. Ik was zelf ook heel positief over zijn eerste soloalbum Long Lost Solace Find, maar het album deed volgens mij niet heel veel. Ook het deze week verschenen Around Sound staat niet heel prominent in de spotlights, maar de muzikant uit Philadelphia heeft wederom vakwerk afgeleverd. Centraal op Around Sound staat het geweldige gitaarwerk van Mike Polizze, die ook alle andere instrumenten heeft bespeeld. Het geeft zijn songs soms een licht psychedelische jaren 70 vibe, maar Around Sound kan meerdere kanten op en blijkt steeds knapper in elkaar te steken.

De Amerikaanse muzikant Mike Polizze formeerde in 2009 de band Purling Hiss. De band uit Philadelphia kwam tussen 2009 en 2023 tot een aardig stapeltje albums, maar ik kan me niet herinneren dat ik ooit naar de muziek van de band had geluisterd. Dat heb ik inmiddels wel gedaan en de albums van Purling Hiss hebben zeker hun momenten, al kwam de band misschien wel wat laat met hun stevig door 90s indierock en 90s grunge geïnspireerde muziek. 

Reden om naar de muziek van Purling Hiss te luisteren was het deze week verschenen soloalbum van Mike Polizze, dat me werd aangeraden door een aantal aansprekende Amerikaanse muziekwebsites. Het is een aanbeveling waar ik me inmiddels volledig in kan vinden, want Around Sound van Mike Polizze is een interessant album vol groeipotentie. 

Het blijkt overigens niet mijn eerste kennismaking met de muziek van de Amerikaanse muzikant, want in de zomer van 2020 besprak ik zijn eerste soloalbum. Long Lost Solace Find werd destijds de hemel in geprezen door het Britse muziektijdschrift Uncut en het gerenommeerde tijdschrift had het wat mij betreft bij het juiste eind. Mike Polizze maakte het eerste album onder zijn eigen naam met collega muzikant Kurt Vile en leverde een bescheiden en hierdoor vrijwel volledig over het hoofd gezien meesterwerk af. 

Long Lost Solace Find klonk deels retro en deels eigentijds, maakte makkelijk indruk met aansprekende songs en prima zang en liet ook nog eens weergaloos gitaarwerk horen. Dat deels elektrische en deels akoestische gitaarwerk speelt ook weer een hoofdrol op het deze week verschenen Around Sound. 

Mike Polizze deed ook voor zijn tweede soloalbum een beroep op de van The War On Drugs bekende geluidstechnicus Jeff Zeigler, waardoor ook Around Sound fantastisch klinkt. Maatje Kurt Vile had dit keer geen tijd voor een bijdrage, maar beveelt het album wel nadrukkelijk aan op de bandcamp pagina van Mike Polizze. 

En terecht, want de muzikant uit Philadelphia levert dit keer in zijn eentje knap werk. Dat hoor je in eerste instantie vooral in het gitaarwerk dat van een bijzonder hoog niveau is, maar ook de rest van de instrumentatie is dik in orde en hetzelfde geldt voor de zang van Mike Polizze. 

De Amerikaanse muzikant maakt nog altijd muziek die met één been in het verleden en met één been in het heden staat. De songs op Around Sound klinken soms voorzichtig psychedelisch, hebben vaak een jaren 70 gevoel, maar zijn ook vrijwel altijd tijdloos. Door het knappe fingerpicking gitaarwerk hebben de songs op Around Sound iets bezwerends en dat effect wordt sterker wanneer je het hele album achter elkaar beluistert. 

Omdat Mike Polizze alle instrumenten zelf heeft bespeeld heeft het album iets sobers, maar luister net wat beter en je hoort dat alle subtiele accenten fraai samenvloeien tot een smaakvol geluid. Het is een geluid waaraan lang is gesleuteld, want Mike Polizze nam de songs voor zijn nieuwe album gedurende een periode van twee jaar op. Dat hoor je ook wel, want hoe vaker je naar Around Sound luistert, hoe meer knappe details je opvallen in de songs van de muzikant uit Philadelphia. 

Around Sound is het tweede knappe soloalbum van Mike Polizze, die inmiddels bekend is bij de Amerikaanse en de Britse muziekmedia, maar in Nederland nog wel een zetje in de rug kan gebruiken. Doe je voordeel met dit bescheiden zetje, je krijgt er een mooi en bijzonder album voor terug. Erwin Zijleman

De muziek van Mike Polizze is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://mikepolizze.bandcamp.com/album/around-sound.

Around Sound van Mike Polizze is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Wet Leg - moisturizer

Wet Leg wist in 2022 te verrassen met een debuutalbum dat vol met onweerstaanbaar lekkere songs bleek te staan en verrast nu nog meer met moisturizer, waarop de Britse band eigenlijk alles nog net wat beter doet
Het lijkt allemaal zo eenvoudig, maar ondertussen was het razend knap hoe Rhian Teasdale en Hester Chambers op het debuutalbum van Wet Leg het ene na het andere aanstekelijke popliedje uit de hoge hoed wisten te toveren. Het is een kunst die de Britse band nog niet is verleerd, want ook moisturizer is een album dat vol staat met songs die je humeur een geweldige boost geven. Het knappe van het tweede album van Wet Leg is dat Rhian Teasdale, Hester Chambers en hun drie nieuwe bandgenoten eigenlijk alles nog een stuk beter doen dan op het debuutalbum, maar de ruwe charme van de eigenzinnige songs op dit album hebben weten te behouden.

Time flies. Tot mijn grote verbazing is het titelloze debuutalbum van het Britse duo Wet Leg alweer meer dan drie jaar oud. Het lijkt veel minder lang geleden, maar het album verscheen echt in het voorjaar van 2022. Ik was iets meer dan drie jaar geleden enorm op mijn hoede, want er werd een enorme hype gecreëerd rond het eerste album van Rhian Teasdale en Hester Chambers. 

Uiteindelijk kon ik echter alleen maar concluderen dat die hype voor een belangrijk deel volkomen terecht was. Wet Leg toverde op haar debuutalbum het ene na het andere onweerstaanbare popliedje uit de hoge hoed. Het waren popliedjes die zich door van alles en nog wat hadden laten beïnvloeden en waar in muzikaal en vocaal opzicht wel wat aan schortte, maar ik kon ze echt met geen mogelijkheid weerstaan. 

Deze week keert Wet Leg terug met een nieuw album en ik zal alvast verklappen dat de geschiedenis zich herhaalt. Rhian Teasdale en Hester Chambers hebben de muzikanten met wie ze de afgelopen jaren op het podium stonden toegevoegd aan Wet Leg, waardoor we nu met een heuse band te maken hebben. Het is een band die nog altijd flink de aandacht weet te trekken en dat geldt zeker voor boegbeeld Rhian Teasdale, die de afgelopen jaren een ware metamorfose heeft ondergaan. 

Er is het een en ander veranderd rond Wet Leg, maar gelukkig is niet alles veranderd. Zo staat Wet Leg nog altijd garant voor geweldige popsongs waarvan je direct heel vrolijk wordt en die al snel lastig te weerstaan blijken. Het klinkt allemaal direct als Wet Leg, maar dat betekent niet dat moisturizer een kopie is van het debuutalbum van de band die ooit werd opgericht op The Isle Of Wight.

Het debuutalbum van Rhian Teasdale en Hester Chambers rammelde behoorlijk en deed dat in muzikaal opzicht, maar zeker ook in vocaal opzicht. De niet echt geweldige zang gaf de muziek van Wet Leg echter ook iets charmants en dat gold ook voor de rammelende instrumentatie. Direct bij eerste beluistering van moisturizer valt op dat Rhian Teasdale echt veel beter is gaan zingen, zonder het zo herkenbare geluid van Wet Leg te verliezen. Ook in muzikaal opzicht klinkt moisturizer een stuk beter dan zijn voorganger, maar de songs van Wet Leg houden iets ruws. 

Wet Leg klinkt in het huidige poplandschap fris en eigentijds, maar de nieuwe songs van de band verwerken ook flink wat invloeden uit de jaren 90, met een voorliefde voor indierock. Vergeleken met het debuutalbum hebben gitaren flink aan terrein gewonnen op moisturizer, maar het nieuwe album van de Britse band is net zo goed een popalbum als een rockalbum. 

Op het debuutalbum klonken de teksten van Rhian Teasdale en Hester Chambers nog heerlijk opstandig en af en toe puberaal, maar Rhian Teasdale is gevallen voor de liefde en maakt van haar hart geen moordkuil en kan vervelende mannen nog altijd meedogenloos fileren.

Wet Leg was in het voorjaar van 2022 een enorme hype, maar het debuutalbum van het Britse tweetal bleek uiteindelijk ook in artistiek opzicht interessant. De band rond boegbeeld Rhian Teasdale wordt nog altijd makkelijk gehyped, maar heeft met moisturizer een album afgeleverd dat zich laat beluisteren als een sterk verbeterde versie van het debuutalbum. Ik was nog altijd op mijn hoede, maar moisturizer blijkt al snel een album waarvan je alleen maar heel veel kunt houden, minstens een hele zomer lang, maar waarschijnlijk veel langer. Erwin Zijleman

De muziek van Wet Leg is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse band: https://wetleg.bandcamp.com/album/moisturizer.

moisturizer van Wet Leg is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (neon yellow), 27,99 euro

LP (clear), 24,99 euro

LP, 24,99 euro

CD, 14,99 euro

Review: Tami Neilson - Neon Cowgirl

Ook op haar nieuwe album laat Tami Neilson weer horen dat ze behoort tot de beste soulzangeressen van het moment, maar op Neon Cowgirl schaart ze zich bovendien onder de beste countryzangeressen
Neon Cowgirl, het nieuwe album van de Nieuw-Zeelandse muzikante Tami Neilson, bevat een aantal bekende ingrediënten. De band speelt geweldig, de muzikale invloeden komen vooral uit een ver verleden en Tami Neilson is een geweldige zangeres, die je ook dit keer van je sokken blaast met haar krachtige stem. Het is een stem die dit keer ook wat meer ingetogen kan klinken en hierdoor alleen maar aan impact wint. Neon Cowgirl bevat wat meer invloeden uit de countrymuziek en ook deze invloeden passen perfect bij de weergaloze stem van Tami Neilson, die nog maar eens laat horen dat ze behoort tot de allerbesten binnen de (Amerikaanse) rootsmuziek van het moment.

De in het Canadese Toronto geboren, maar al geruime tijd in Nieuw-Zeeland woonachtige Tami Neilson, ontdekte ik een kleine tien jaar geleden toen haar album Don’t Be Afraid verscheen. Het was mijn eerste kennismaking met haar zeer indrukwekkende stemgeluid en haar vooral door invloeden uit de jaren 50 en 60 gedomineerde muziek. 

Sinds het weergaloze Don’t Be Afraid, dat ik te laat ontdekte voor een recensie op de krenten uit de pop, ben ik fan van Tami Neilson, die sindsdien alleen maar beter is geworden. Op Sassafrass! uit 2018, Chickaboom! uit 2020 en Kingmaker uit 2022 was de mix van country, blues, rock ’n roll en heel veel soul nog wat onweerstaanbaarder en de stem van de Nieuw-Zeelandse muzikante nog wat imposanter. 

Vorig jaar verscheen in de vorm van Neilson Sings Nelson nog een bijzonder tussendoortje. Op het in de studio van Willie Nelson in Texas opgenomen mini-album vertolkte Tami Neilson, samen met haar broers, een aantal songs van de legendarische countrymuzikant en dat deed ze met veel passie. Zeker de moeite waard, maar het deze week verschenen echte nieuwe album van Tami Neilson sla ik toch hoger aan. 

Neon Cowgirl werd weer opgenomen in haar vaste thuisbasis in Nieuw-Zeeland, maar net als op haar vorige albums vindt Tami Neilson haar muzikale inspiratie vooral in de Verenigde Staten en dan bij voorkeur in het diepe zuiden van de VS en als het even kan aan de oevers van de MIssissippi.

Neon Cowgirl opent met een song die wat afwijkt van de songs die de Nieuw-Zeelandse muzikante op haar vorige albums liet horen. Tami Neilson zingt in de openingstrack van haar nieuwe album met wat meer country dan soul en heeft zich bovendien omringd met heel veel strijkers. Het klinkt misschien net wat anders dan we van haar gewend zijn, maar Tami Neilson vindt de inspiratie nog altijd vooral in het verre verleden en zingt zoals altijd de veters uit je schoenen. 

Foolish Heart is een song die waarschijnlijk prachtig zou zijn vertolkt door Roy Orbison, wat zeker ook geldt voor de slottrack, maar ook Tami Neilson kan er uitstekend mee overweg. De Nieuw-Zeelandse muzikante had van mij best een album vol met dit soort songs mogen maken, maar Neon Cowgirl kiest ook voor het vertrouwde recept. 

Tami Neilson doet er dan in vocaal opzicht een schepje bovenop, terwijl haar band de pannen van het dak speelt. Wanneer de strijkers aanzwellen krijgen we vooral de crooner Tami Neilson te horen, maar ook het wat ruwere werk met veel soul en rock ’n roll is bij haar nog altijd in uitstekende handen. Tami Neilson steelt zelf de show op haar nieuwe album, maar ook de gastbijdragen van Neil Finn, Ashley McBryde, Grace Bowers en Shelly Fairchild, The Secret Sisters en JD McPherson mogen niet onvermeld blijven. 

Door de hier en daar stevige inzet van strijkers klinkt Neon Cowgirl uiteindelijk toch net wat anders dan de vorige albums van Tami Neilson en het nieuwe geluid is zeker niet minder indrukwekkend. De zang op het album is van een ontzettend hoog niveau en is af en toe van een kracht om bang van te worden. In muzikaal opzicht valt niet alleen de grotere rol voor strijkers op, maar ook de net wat grotere rol voor invloeden uit de country en country-noir in plaats van invloeden uit de soul, al blijft Tami Neilson ook een geweldige soulzangeres. 

Je moet wel van een beetje nostalgie houden, want ook Neon Cowgirl staat weer met minstens één been in de jaren 50 en 60, maar als je er van houdt is ook het nieuwe album van Tami Neilson weer een hoogstaande luistertrip, gemaakt door een fantastische zangeres en een stel geweldige muzikanten. Erwin Zijleman

De muziek van Tami Neilson is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nieuw-Zeelandse muzikante: https://tamineilson.bandcamp.com/album/neon-cowgirl.

Neon Cowgirl van Tami Neilson is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 29,99 euro

CD, 16,99 euro

Review: Sly & The Family Stone - There's A Riot Goin' On (1971)

Sly & The Family Stone was maar een paar jaar succesvol, maar leverde in deze periode wel een aantal geweldige albums af, waaronder het uitstekende en zeer invloedrijke There's A Riot Goin' On uit 1971
De Amerikaanse muzikant Sylvester Stewart, beter bekend als Sly Stone, overleed vorige maand. Het is een naam die voor velen onbekend is, want de hoogtijdagen van Sly en zijn band The Family Stone waren aan het eind van de jaren 60 en het begin van de jaren 70 en beslaan slechts een handvol albums. Het zijn albums die goed maar vooral heel invloedrijk zijn, want velen hebben zich laten beïnvloeden door de muziek van Sly & The Family Stone, onder wie zeker Prince. Het is allemaal goed te horen op There's A Riot Goin' On, een van de beste albums van de Amerikaanse band en wat mij betreft de beste. Sly Stone is niet meer, maar zijn muzikale erfenis mag niet worden vergeten.

De dood van Sly Stone vorige maand werd helaas wat overschaduwd door de dood van Brian Wilson twee dagen later. Hij is misschien ook niet zo bekend als de man achter de meesterwerken van The Beach Boys, maar ook Sly Stone moet worden gerekend tot de grootheden uit de geschiedenis van de popmuziek en bovendien als een muzikant die enorm veel invloed heeft gehad op de ontwikkeling van de popmuziek. 

Sly Stone was de artiestenaam van de Amerikaanse muzikant Sylvester Stewart, die al op jonge leeftijd zijn eerste stappen in de muziek zette. Het succes kwam toen hij zichzelf Sly Stone ging noemen en zijn band The Family Stone formeerde. Het debuut van Sly & The Family Stone verscheen in 1967 en deed nog niet veel. Het debuutalbum van de band klonk ook als een vrij standaard soulalbum en daar waren er destijds heel veel van. 

Op het een jaar later verschenen Dance To The Music begon het geluid van Sly & The Family Stone vorm te krijgen. De soul van het debuutalbum werd verrijkt met funk, rock en psychedelica en klonk opeens een stuk opwindender en orgineler. Het is een lijn die werd doorgetrokken op de albums Life uit 1968 en Stand! uit 1969, die Sly Stone en zijn band op de kaart wisten te zetten als een van de meest opwindende bands van dat moment. 

De Texaanse muzikant maakte zelf indruk, maar wist ook een aantal uitstekende muzikanten om zich heen te verzamelen, onder wie bassist Larry Graham en later ook topdrummer Andy Newmark. Het talent van Sly & The Family Stone kwam na de genoemde albums nog één keer samen op het in 1971 verschenen en politiek gekleurde There's A Riot Goin' On. 

Mede door het drugsgebruik van Sly Stone ging het hierna snel bergafwaarts. De albums werden een stuk minder goed en het grote publiek verruilde de psychedelische funk van de band voor de op dat moment razend populaire disco. Het zou nooit meer goed komen met de Amerikaanse muzikant, die vorige maand op 82-jarige leeftijd overleed. De muzikale erfenis van Sly & The Family Stone werd in de jaren 80 echter opgepikt door Prince, die gretig gebruik maakte van de blauwdruk die Sly Stone aan het eind van de jaren 60 en het begin van de jaren 70 uitdacht. 

Hoeveel invloed Sly Stone heeft gehad op Prince hoor je goed wanneer je naar There's A Riot Goin' On uit 1971 luistert. De mix van soul, psychedelica, rock en funk, de politieke maar ook seksueel getinte teksten en de diversiteit in zowel de zang als de muziek zijn ingrediënten die je ook op de beste albums van Prince hoort. Stampende funk en jankende gitaren gaan ook bij Sly & The Family Stone hand in hand en zo zijn er nog wel meer overeenkomsten te horen tussen het werk van Sly Stone en dat van Prince. 

Persoonlijk vind ik het beste van Prince echt veel beter dan het beste van Sly & The Family Stone, maar There's A Riot Goin' On is absoluut een memorabel album. Het is een album dat zeker opvalt door de zeer politieke teksten, die passen in het tijdsbeeld van de vroege jaren 70, maar het is ook een album met een meedogenloze funkinjectie waarin vooral de bassen en de gitaren opvallen. Ik mis af en toe wat de songs met een kop en een staart, maar het album bevat ook een serie geweldige songs, waarin Sly Stone laat horen dat hij ook een uitstekend zanger was. Prince deed er een decennium later nadrukkelijk zijn voordeel mee, maar de grote Sly Stone mogen we ook niet vergeten. Erwin Zijleman

There's A Riot Going On van Sly & The Family Stone is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (red), 26,99 euro

CD, 17,99 euro