Review: Far Caspian - Autofiction

Met name de Amerikaanse muziekpers was de afgelopen week behoorlijk enthousiast over het nieuwe album van het wel degelijk Britse Far Caspian en daar valt echt helemaal niets maar dan ook echt niets op af te dingen
De Britse muzikant Joel Johnston twijfelde de afgelopen jaren erg over de toekomst van zijn band of project Far Caspian, waardoor het klein wonder is dat Autofiction is verschenen. Met dit kleine wonder mogen we heel blij zijn, want het nieuwe album van Far Caspian is een geweldig album. Het is een album dat verrast met elf ruwe diamanten waarin niet alleen hele mooie popsongs maar ook flink wat avontuur is verstopt. Joel Johnston vindt de inspiratie deels in de jaren 80 en 90, maar geeft een eigen draai aan de invloeden uit het verleden. Autofiction voelt daarom deels als een warm bad, maar prikkelt op hetzelfde moment ook de fantasie. De eerste recensies zijn bijzonder lovend en dat is volkomen terecht.

De naam Far Caspian, die deze week opdook in de lijst met nieuwe albums, kwam me echt op geen enkele manier bekend voor. Dat is best bijzonder, want maar net iets meer dan twee jaar geleden was ik behoorlijk enthousiast over The Last Remaining Light, het tweede album van de Britse muzikant Joel Johnston. 

Ik schreef er destijds het volgende over op en het zijn woorden waar ik me nog steeds volledig in kan vinden: “The Last Remaining Light van Far Caspian is een album dat direct associaties oproept met de muziek van anderen, maar uiteindelijk houdt geen enkele vergelijking lang stand. Het project van de Britse multi-instrumentalist en producer Joel Johnston is opgebouwd uit meerdere lagen, die stuk voor stuk wat lo-fi klinken, maar samensmelten tot aansprekende songs met een eigenzinnig geluid. The Last Remaining Light valt op door bijzonder gitaarwerk, dat kan variëren van bijna minimalistisch tot behoorlijk stevig. Het levert fraaie contrasten op met de wat dromerige zang van de Britse muzikant, die met name door de Amerikaanse muziekpers wordt bewierookt, en terecht.” 

De Amerikaanse muziekpers was de afgelopen week ook weer enthousiast over het nieuwe album van Far Caspian en er valt wederom niets op af te dingen. Ook Autofiction maakte Joel Johnston weer grotendeels alleen en de muzikant uit Leeds levert wederom knap werk af. 

De Britse muzikant kampte de afgelopen jaren met lichamelijk en geestelijk ongemak en dat heeft allemaal een plekje gekregen op Autofiction. Het is een album waar ik grotendeels dezelfde woorden voor kan gebruiken als de woorden die ik heb besteed aan The Last Remaining Light iets meer dan twee jaar geleden. Ook Autofiction lijkt tegelijkertijd op van alles en op helemaal niets. Ik hoor flink wat invloeden uit de jaren 80 en 90, maar ken geen band die destijds precies zo klonk als Far Caspian. 

Joel Johnston verwerkt uit de jaren 80 vooral invloeden uit de postpunk en de weemoedige pop, terwijl uit de jaren 90 invloeden uit de lo-fi en de indierock voorbij komen, met hier en daar ook nog een randje Elliott Smith. Ook Autofiction kan weer behoorlijk ruw en stevig klinken, maar de Britse muzikant verrast ook continu met heerlijk melodieuze en direct memorabele popsongs. 

Het zijn popsongs die soms zo lekker in het gehoor liggen dat je niet weet hoe je het hebt van gelukzaligheid, maar de muziek van Far Caspian kan ook makkelijk ontsporen in gitaargeweld of experiment, wat de songs van de Britse muzikant naast onweerstaanbaar ook interessant maakt. 

Autofiction was er overigens bijna niet gekomen, want na The Last Remaining Light overwoog Joel Johnston om verder te gaan als producer en het zelf maken van muziek achter zich te laten. Autofiction laat goed horen hoe talentvol de Brit is als producer, maar ook de songs op het nieuwe album van Far Caspian had ik niet graag gemist. 

Het zijn songs met een fraai randje nostalgie uit de jaren 80 en 90, maar de songs van Joel Johnston zijn ook in het hier en nu van een bijzondere schoonheid. Het zijn ook nog eens songs die veel betere worden wanneer je ze wat vaker hoort en de tijd hebt genomen om alle verstopte geheimen en verrassingen in de songs van Far Caspian te ontdekken en te ontrafelen. Ik was de naam van het project van Joel Johnston zoals gezegd alweer vergeten, maar die ga ik vanaf nu zeker onthouden. Erwin Zijleman

De muziek van Far Caspian is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikant: https://farcaspian.bandcamp.com/album/autofiction.

Autofiction van Far Caspian is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 34,99 euro

CD, 17,99 euro

Best albums of 2025 so far: Sophie Jamieson - I Still Want To Share

De eerste helft van het muziekjaar 2025 zit er al weer even op. Hoogste tijd om de balans op te maken met 15 albums die er voor mij op een of andere manier uit sprongen. Niet de albums die ik het meest heb beluisterd, deels ook niet de albums die mijn jaarlijstje gaan domineren over een maand of vijf, maar wel albums die me opvielen en dat nog steeds doen.

Sophie Jamieson maakte helemaal aan het eind van 2022 diepe indruk met haar prachtige debuutalbum Choosing en doet dit aan het begin van 2025 nog eens met het minstens even mooie I Still Want To Share
In de laatste weken van een jaar verschijnt er meestal niets bijzonders meer, maar in 2022 werd in ieder geval mijn jaarlijstje nog omgegooid door het prachtige debuutalbum van Sophie Jamieson. De Britse muzikante brengt haar tweede album juist helemaal aan het begin van het jaar uit, maar I Still Want To Share ga ik zeker niet vergeten voor mijn jaarlijstje over een maand of twaalf. Sophie Jamieson imponeert ook op haar tweede album met haar prachtige stem, die een groot deel van de 45 minuten die het album duurt goed is voor kippenvel. In muzikaal opzicht is het tweede album van de Britse muzikante bijna net zo mooi en ook de songs van Sophie Jamieson doen van alles met me. Wat een prachtalbum, wat een talent, wat een zangeres.

Sophie Jamieson doet het momenteel heel goed in de met name Britse lijstjes met muzikanten die het wel eens zouden kunnen gaan maken in 2025. Een nieuwkomer is de Britse muzikante echter zeker niet. Haar eerste EP is inmiddels al twaalf jaar oud en helemaal aan het eind van 2022 verscheen bovendien haar prachtige debuutalbum Choosing. 

Het is een album dat me destijds overrompelde met de openingstrack Addition en dat is nog steeds een track die bij mij goed is voor kippenvel. De rest van het debuutalbum van Sophie Jamieson deed nauwelijks onder voor de fenomenale openingstrack, waardoor het album ondanks de release in december mijn jaarlijstje over 2022 wist te halen. 

De plek ergens halverwege mijn jaarlijstje was zeker niet het eindstation voor Choosing, want inmiddels zou ik het album onder de mooiste albums van 2022 scharen. Het is dus goed nieuws dat Sophie Jamieson eindelijk de aandacht trekt met haar muziek en het is nog veel beter nieuws dat deze week de opvolger van Choosing is verschenen. 

Het debuutalbum van Sophie Jamieson was een uiterst ingetogen en behoorlijk donker album met vooral folky songs en een hoofdrol voor de indringende stem van de Britse muzikante. Dat is een lijn die deels wordt doorgetrokken op I Still Want To Share, dat ook een folkalbum mag worden genoemd.

Sophie Jamieson maakte wat mij betreft een verpletterende indruk met de openingstrack van haar debuutalbum en ook album nummer twee opent prachtig. Camera opent ingetogen met subtiele akoestische gitaarakkoorden en de echt prachtige stem van Sophie Jamieson en ook dit keer wordt de spanning fraai opgebouwd. Een aantal keren barsten de strijkers los en ook dit keer maakt de Britse muzikant gebruik van de elektrische gitaar voor het vergroten van de dynamiek in de song. 

Het klinkt allemaal prachtig, maar ook dit keer zorgt de stem van Sophie Jamieson voor het meeste kippenvel. De Britse muzikante beschikt over een betoverend mooi en zeer expressief stemgeluid, maar ze legt ook heel veel gevoel in haar stem, waardoor de zang op I Still Want To Share net zo hard binnenkomt als die op het debuutalbum. 

Het tweede album van Sophie Jamieson klinkt net wat voller en gedetailleerder en misschien net wat minder donker dan haar zo indrukwekkende debuutalbum, maar ook I Still Want To Share is een vooral spaarzaam ingekleurd folkalbum, dat flink wat ruimte biedt aan melancholie. 

Sophie Jamieson had niet veel muzikanten nodig voor haar nieuwe album. Naast prachtig gitaarwerk en fraaie bijdragen van keyboards werden vooral strijkers en drums toegevoegd. De muziek op I Still Want To Share is subtiel maar bijzonder mooi en is op prachtige wijze vastgelegd in de productie van Sophie Jamieson en de ervaren producer Guy Massey, die onder andere werkte met Spiritualized, Richard Hawley, The Divine Comedy, Manic Street Preachers en The Coral. 

De songs op het tweede album van Sophie Jamieson zijn net wat meer versierd dan die op haar debuutalbum, maar alle accenten die zijn toegevoegd zijn functioneel en de strijkers passen prima bij de folky songs van de Britse muzikante. De sobere klanken vragen veel van de zang, maar Sophie Jamieson zingt ook op I Still Want To Share weer de sterren van de hemel. 

Ze wordt zoals gezegd momenteel veelvuldig genoemd in de lijstjes met de beloften voor 2025, maar de belofte is de muzikante met dit werkelijk prachtige en indrukwekkende tweede album echt al lang voorbij. I Still Want To Share is het volgende prachtalbum van 2025, dat verrassend sterk begint. Erwin Zijleman

De muziek van Sophie Jamieson is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikante: https://sophiejamieson.bandcamp.com/album/i-still-want-to-share.

Review: Cory Hanson - I Love People

De Amerikaanse muzikant Cory Hanson blijft maar verrassen met soloalbums die iedere keer weer anders klinken en levert nu een album met tijdloos klinkende singer-songwriter muziek met een jaren 70 vibe af
Ik was ruim vier jaar geleden zeer gecharmeerd van Pale Horse Rider van Cory Hanson. Op dit album maakte de Amerikaanse muzikant countryrock die zo leek weggelopen uit de jaren 70 en dat klonk echt fantastisch. Na een wat steviger en complexer album (Western Cum) goot Cory Hanson het dit keer weer over een andere boeg. De muzikant uit Los Angeles vindt de inspiratie dit keer in de jaren 70 en vooral bij de grote singer-songwriters uit dit decennium, al is het werk van Frank Sinatra volgens Cory Hanson ook een belangrijke invloed. Het levert een album op dat weer totaal anders klinkt dan zijn voorgangers, maar wat mij betreft minstens net zo makkelijk vermaakt.

In het voorjaar van 2021 maakte ik voor het eerst kennis met de muziek van de Amerikaanse muzikant Cory Hanson. Zijn eerste soloalbum, The Unborn Capitalist From Limbo uit 2016, kende ik niet en ook het werk van zijn band Wand was mij eerlijk gezegd niet bekend, maar met zijn tweede soloalbum, Pale Horse Rider, maakte Cory Hanson op mij een onuitwisbare indruk. 

Op het album vermaakte de Amerikaanse muzikant meedogenloos met countryrock die zo leek weggelopen uit de jaren 70. Het was countryrock met dromerige vocalen, heerlijk gitaarwerk en uiteraard een prominente rol voor de pedal steel, maar Cory Hanson verrijkte zijn countryrock ook nog eens met uitstapjes richting 60s psychedelica en 70s singer-songwriter muziek, waardoor het album van de eerste tot en met de laatste noot onweerstaanbaar klonk. 

Pale Horse Rider werd in 2023 gevolgd door het album Western Cum. Het is een album dat af en toe herinnerde aan de terecht zo warm onthaalde voorganger, maar Cory Hanson koos op Western Cum ook met enige regelmaat voor veel steviger gitaarwerk, voor invloeden uit de rock en voor complex werk met een vleugje progrock. Het was absoluut even wennen, maar uiteindelijk vond ik ook Western Cum weer een indrukwekkend album. 

Het is een album dat deze week wordt gevolgd door I Love People. Het is een album dat een stuk minder steviger opent dan Western Cum twee jaar geleden. Cory Hanson laat direct vanaf de eerste noten een loom en warm geluid horen, dat mij direct aansprak. Het is een geluid dat je direct mee terugneemt naar de jaren 70, waar ook Pale Horse Rider zo vaak uit kwam. 

Invloeden uit de countryrock zijn nog altijd hoorbaar in de muziek van Cory Hanson, maar I Love People verwerkt vooral andere invloeden. Ik hoor zeker wat Westcoast pop en ook wat 70s softrock, maar de belangrijkste invloeden komen dit keer van de grote singer-songwriters uit de jaren 70 en uit de Laurel Canyon folk uit deze periode, met hier en daar een hint naar The Great American Songbook. 

Het klinkt allemaal opvallend warm en verzorgd met veel instrumenten, af en toe een heerlijke saxofoon en nog wat extra strijkers en blazers om het geluid op I Love People nog wat voller te laten klinken. Het nieuwe album van Cory Hanson laat zich hier en daar bijna beluisteren als een vergeten Harry Nilsson album, maar de meeste grote singer-songwriters uit de jaren 70 zouden zich niet hebben hoeven schamen voor een album als I Love People. 

Cory Hanson had van mij best nog een paar albums als Pale Horse Rider mogen maken, maar het is knap hoe de Amerikaanse muzikant steeds weer andere wegen in weet te slaan. Het siert de muzikant uit Los Angeles bovendien. Ik vond het stevige materiaal op Western Cum uiteindelijk toch net wat minder dan de countryrock op Pale Horse Rider en ook het tijdloze singer-songwriter materiaal op I Love People bevalt me net wat beter. 

Zeker wanneer de strijkers aanzwellen is het aan de zoete kant, maar Cory Hanson blijft wat mij betreft aan de goede kant van de streep en overtuigt mij meer dan Father John Misty, die op zijn laatste albums vergelijkbare muziek maakt. Voor liefhebbers van geweldig gitaarwerk is I Love People niet het meest logische album, maar voor fans van dromerige en wat weemoedige songs met een 70s vibe is I Love People elf songs lang smullen. Erwin Zijleman

De muziek van Cory Hanson is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://coryhanson.bandcamp.com/album/i-love-people.

I Love People van Cory Hanson is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 32,99 euro

CD, 16,99 euro

Best albums of 2025 so far: The Weather Station - Humanhood

De eerste helft van het muziekjaar 2025 zit er al weer even op. Hoogste tijd om de balans op te maken met 15 albums die er voor mij op een of andere manier uit sprongen. Niet de albums die ik het meest heb beluisterd, deels ook niet de albums die mijn jaarlijstje gaan domineren over een maand of vijf, maar wel albums die me opvielen en dat nog steeds doen.

Tamara Lindeman maakte de afgelopen jaren al een aantal bijzondere en echt wonderschone albums, maar laat op het echt prachtige Humanhood horen dat The Weather Station nog altijd beter kan
Ook het nieuwe album van The Weather Station kwam weer deels improviserend tot stand, maar Humanhood klinkt als een album waarop alles klopt. De songs van Tamara Lindeman zijn complex, maar ook toegankelijk en de muziek op het album schuwt het experiment niet, maar klinkt overal even warm en sfeervol. De Canadese muzikante heeft ook dit keer een aantal zeer persoonlijke songs geschreven en ze vertolkt ze met heel veel gevoel en expressie. De zang op Humanhood is nog wat mooier dan die op de vorige albums van The Weather Station, dat op het nieuwe album een ongelooflijk hoog niveau aantikt. Ik bewonder de muziek van Tamara Lindeman al vele jaren, maar toch weet ze me steeds weer te verrassen.

De Canadese muzikante Tamara Lindeman bracht in 2009 in eigen beheer het eerste album van haar project The Weather Station uit. Met het in 2011 verschenen All Of It Was Mine trok ze voor het eerst in kleine kring de aandacht, maar ik ontdekte The Weather Station pas in 2015 toen het prachtige Loyalty verscheen. 

Op het terecht stevig bewierookte doorbraakalbum verruilde Tamara Lindeman de wat aan Joni Mitchell herinnerende en bijna verstilde folk van All Of It Was Mine voor een wat voller klinkend en eigenzinniger geluid, dat de fantasie stevig prikkelde maar ook betoverde met bijzondere mooie klanken en arrangementen en de al even mooie stem van de Canadese muzikante. 

Sindsdien staat The Weather Station garant voor wat mij betreft onbetwiste jaarlijstjesalbums. Na Loyalty waren immers ook The Weather Station (2017), Ignorance (2021) en How Is It That I Should Look At The Stars (2022) van een bijzondere schoonheid. Alle reden dus om met hoge verwachtingen uit te kijken naar het deze week verschenen Humanhood en ook dit keer maakt Tamara Lindeman de toch hooggespannen verwachtingen makkelijk waar. 

Humanhood kwam deels improviserend tot stand en werd in de basis live opgenomen, inmiddels een beproefd concept voor The Weather Station. Ook dit keer is dat niet ten koste gegaan van de kwaliteit van de songs van Tamara Lindeman, die ook op Humanhood zeer persoonlijk van aard en nogal donker getint zijn. 

De muziek van The Weather Station klinkt ook op Humanhood zeer sfeervol. Warme pianoklanken worden gecombineerd met prachtige bijdragen van blazers (fluit, klarinet en saxofoon), een geweldig spelende ritmesectie en subtiel maar zeer fraai klinkende synths. In de studio werden later nog onder andere banjo, viool en gitaarpartijen van Jim Elkington toegevoegd.

Ik vergeleek de muziek van The Weather Station de afgelopen jaren al meerdere keren met het latere werk van Talk Talk en dat is wat mij betreft nog altijd relevant vergelijkingsmateriaal, al zit Humanhood ook vol dynamiek, die me in bepaalde opzichten aan de muziek van Kate Bush doet denken. 

Nog meer dan op de vorige albums van The Weather Station wordt er in muzikaal opzicht flink geëxperimenteerd. Invloeden uit de jazz spelen een voorname rol in de vaak behoorlijk complexe songs, maar net als op de vorige albums van haar project verliest Tamara Lindeman de toegankelijke popsong nooit helemaal uit het oog. Het zorgt er voor dat er ook dit keer heel veel moois is te ontdekken in de muziek op het album, dat nog wat rijker en avontuurlijker klinkt dan zijn voorgangers. 

De muziek is prachtig, maar de stem van Tamara Lindeman is minstens even mooi. Het is een warme stem, die uitstekend gedijt in de spannende en betoverend mooie klankentapijten op het album. Het is ook een stem die de songs van The Weather Station voorziet van een bijzondere lading en van veel gevoel. 

Ik weet uit het verleden dat de albums van Tamara Lindeman mooier worden naarmate je ze vaker hoort, maar ook bij eerste beluistering vond ik Humanhood al niet onder doen voor zijn voorgangers. Dat belooft wat voor de volgende beluisteringen van het album. Ik ga niet zeggen dat ik halverwege de eerste maand van 2025 het album van het jaar al heb gehoord, maar Tamara Lindeman heeft absoluut een bijzonder en echt wonderschoon album afgeleverd dat het unieke oeuvre van The Weather Station voorziet van nog wat meer glans. Erwin Zijleman

De muziek van The Weather Station is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Canadese muzikante: https://theweatherstation.bandcamp.com/album/humanhood.

Humanhood van The Weather Station is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 34,99 euro

LP, 34,99 euro

CD, 19,99 euro

Het beste van 2025 tot dusver

In het verleden was het bittere noodzaak. In de zomer verschenen er zo weinig interessante nieuwe albums, dat terugblikken op het eerste deel van het jaar de enige manier was om nog aan interessante content te komen.

Het is tegenwoordig anders, maar toch is het goed om af en toe terug te blikken en dan met name stil te staan bij de albums die net wat meer aandacht verdienen en het niet op eigen kracht redden. De komende twee weken kijk ik daarom terug op de eerste helft van 2025, maar uiteraard komen er ook een aantal nieuwe albums voorbij. Erwin Zijleman

Review: Indigo de Souza - Precipice

De Amerikaanse singer-songwriter Indigo de Souza maakte tot dusver vooral indierock met een randje lo-fi, maar op haar nieuwe album Precipice neemt ze de afslag richting pop, zonder haar eigenzinnigheid te verliezen
De vier albums die Indigo de Souza tot dusver heeft gemaakt zijn 100% consistent wanneer het gaat om de covert art (niet echt mijn smaak overigens), maar in muzikaal opzicht zit er wel wat verschil tussen de albums van de muzikante uit Asheville, North Carolina. Het deze week verschenen Precipice is vooralsnog de uitbijter in het genre van Indigo de Souza, want ze gaat dit keer voor pop. Dat betekent dat we minder gitaren en meer elektronica horen en dat de songs van de Amerikaanse muzikante wat toegankelijker klinken en wat minder rammelen. Het is absoluut even wennen, maar de kwaliteit komt wat mij betreft ook dit keer weer boven drijven.

De Amerikaanse muzikante Indigo de Souza maakte met I Love My Mom en Any Shape You Take twee albums met wat gruizige indierock en het zijn twee albums die wat mij betreft veel meer aandacht en waardering hadden verdiend dan ze uiteindelijk hebben gekregen. De wat rammelende songs van de muzikante uit North Carolina waren lekker eigenzinnig, maar je hoorde op haar eerste twee albums ook dat ze een goed gevoel heeft voor het schrijven van aansprekende songs en dat ze kan zingen. 

Op haar eerste twee albums werkte Indigo de Souza samen met respectievelijk MJ Lenderman en Brad Cook en dat zijn niet de minsten. Op het net iets meer dan twee jaar geleden verschenen All Of This Will End hield Indigo de Souza vast aan de getekende en wat lugubere cover art, maar in muzikaal opzicht klonk haar derde album net wat anders. De muziek van de Amerikaanse muzikante rammelde nog altijd en klonk bij vlagen nog heerlijk gruizig, maar samen met wederom een aansprekende producer, dit keer Alex Farrar, sleutelde ze ook aan een net wat toegankelijker en voller indierock geluid. 

Het is een geluid dat een groter publiek aan had kunnen of misschien wel aan had moeten spreken, maar ook All Of This Will End werd helaas niet overladen met superlatieven of aandacht. De muziekwereld is af en toe moeilijk te begrijpen. Deze week is het vierde album van Indigo de Souza verschenen en ook Precipice kan weer rekenen op mijn aandacht en sympathie. 

Ook Precipice is weer voorzien van de inmiddels bekende covert art van de muzikante uit Asheville, North Carolina, maar in muzikaal opzicht kiest Indigo de Souza dit keer voor een duidelijk andere weg. Ze liet keer North Carolina achter zich en ging naar Los Angeles om daar te werken met producer Elliott Kozel. Het is voor mij een wat minder bekende naam en waar de producers waarmee Indigo de Souza op haar vorige albums werkten vooral verbonden zijn met indierock, is de naam van Elliott Kozel vooral gerelateerd aan popalbums. 

Dat is te horen op Precipice, want op haar vierde album neemt Indigo de Souza nadrukkelijk de afslag richting pop. Gitaren hebben een flinke stap terug gedaan op het nieuwe album van de Amerikaanse muzikante, terwijl elektronica flink aan terrein heeft gewonnen. Bij eerste beluistering van het album kon ik nauwelijks geloven dat het om een album van Indigo de Souza ging, maar het is toch echt zo. 

In een aantal songs op Precipice slaat ze misschien wel erg ver door richting elektronische pop, maar gelukkig heeft Indigo de Souza haar eigenzinnigheid behouden en blijft ze songs maken die de fantasie prikkelen. Of de Amerikaanse muzikante met Precipice de sprong naar een groter publiek gaat maken durf ik te betwijfelen, want de critici zijn ernstig verdeeld over de nieuwe weg die Indigo de Souza is ingeslagen, terwijl liefhebbers van elektronische popmuziek haar songs waarschijnlijk te eigenzinnig zullen vinden. 

Voor liefhebbers van de vorige drie albums van Indigo de Souza is het absoluut even wennen en zelf had ik in eerste instantie ook wel wat moeite met Precipice, maar net als op de vorige albums van de muzikante uit Nashville valt er bij herhaalde beluistering steeds meer op zijn plek en overtuigt ze met haar songs en zang. Van mij mag Indigo de Souza op haar volgende album weer opschuiven richting indierock, al vind ik het ook prima als ze me blijft verrassen. Erwin Zijleman

De muziek van Indigo de Souza is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://indigodesouza.bandcamp.com/album/precipice.

Precipice van Indigo de Souza is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: Ryan Davis & The Roadhouse Band - New Threats From The Soul

Ryan Davis & The Roadhouse Band imponeren op New Threats From The Soul met zeven lange tracks, waarin ze niet alleen geweldige alt-country maken, maar ook iets bijzonders toevoegen aan alle alt-country die er al is
Bij eerste beluistering van New Threats From The Soul van de Amerikaanse muzikant Ryan Davis en zijn band The Roadhouse Band werd ik direct van mijn sokken geblazen door het volle en verrassende geluid. Het is een geluid dat zich beweegt binnen de kaders van de alt-country, maar op hetzelfde moment nadrukkelijk de grenzen opzoekt. In de lange tracks op het bijna een uur durende album gebeurt van alles en het is allemaal even mooi. Ryan Davis beschikt ook nog eens over een karakteristieke stem, die ook een stempel drukt op New Threats From The Soul. Ryan Davis & The Roadhouse band hebben een fantastisch alt-country album gemaakt en het wordt alleen maar beter en indrukwekkender.

Met name Britse muziektijdschriften als Mojo en Uncut geven deze maand hoog op over New Threats From The Soul, wat volgens mij het tweede album is van de Amerikaanse muzikant Ryan Davis en zijn band The Roadhouse Band. Na beluistering van het album kan ik me wel vinden in de lovende woorden van de Britse recensenten, want New Threats From The Soul is een zeer aansprekend en opvallend album. 

Het is een album met een speelduur van maar liefst 57 minuten, maar in het kleine uur vervelen Ryan Davis en zijn band echt geen moment. Het tweede album van Ryan Davis & The Roadhouse Band bevat overigens slechts zeven tracks, wat betekent dat we worden getrakteerd op wat langer uitgesponnen songs en ook dat bevalt me wel. 

De Amerikaanse band benut de tijd die het heeft in haar songs voor flink wat muzikaal vuurwerk en evenveel bijzondere wendingen, wat een spannend album oplevert. Dat is best bijzonder, want New Threats From The Soul is een album dat ik zelf in het hokje Americana of alt-country zou stoppen en dat zijn op zich geen genres waarin hele spannende muziek wordt gemaakt. 

Binnen de Americana of de alt-country zit de muziek van Ryan Davis & The Roadhouse Band soms aan de traditionele kant, maar New Threats From The Soul klinkt door de bijzondere muziek ook anders dan andere albums in het genre en heeft hierdoor ook iets moderns. 

Het doet me met grote regelmaat denken aan de muziek die de veel te vroeg overleden David Berman maakte met zijn bands Silver Jews en Purple Mountains. Dat heeft veel te maken met de zang van Ryan Davis, maar ook in muzikaal opzicht hoor ik raakvlakken. De muziek van Ryan Davis & The Roadhouse Band wordt ook wel omschreven als Americana noir en dat is een goede omschrijving want de muziek van de Amerikaanse band is vaak aan de donkere en melancholische kant. 

Het album sprak me eigenlijk direct aan, want New Threats From The Soul heeft niet alleen iets bijzonders, maar straalt ook urgentie uit. Het album werd gemaakt met flink wat gastmuzikanten, die allemaal iets bijdragen aan het bijzondere geluid van Ryan Davis & The Roadhouse Band. Het levert een bont en veelkleurig, maar op een of andere manier ook consistent album op.

Natuurlijk is er geweldig snarenwerk te horen, inclusief de onmisbare pedal steel, maar ook de bijdragen van strijkers en blazers zijn bijzonder, net als de bijdragen van de in het genre wat atypische synths en de fluit, die de muziek op het album hier en daar een stevig psychedelisch tintje geeft. 

Ryan Davis bepaalt met zijn stem voor een belangrijk deel het geluid New Threats From The Soul, maar ook de achtergrondzang van onder andere Catherine Irwin van Freakwater en de Canadese zangeres Myriam Gendron streelt keer op keer het oor. Met zeven lange songs is New Threats From The Soul een lange zit, maar ik onderga de bijna een uur durende luistertrip van Ryan Davis & The Roadhouse Band met steeds meer plezier, maar ook met steeds meer bewondering. 

Ik hoor de afgelopen jaren niet heel veel goede alt-country albums meer en een alt-country album dat iets toevoegt aan alles dat er al is, is nog wat zeldzamer. New Threats From The Soul van Ryan Davis & The Roadhouse Band is een heel goed alt-country album en het is er een die, vooral met de veelkleurige instrumentatie, maar ook met de geweldige songs, de uitstapjes naar andere genres en de karakteristieke zang van Ryan Davis, iets toevoegt aan alles dat er al is in het genre. Zeer warm aanbevolen dus. Erwin Zijleman

De muziek van Ryan Davis & The Roadhouse Band is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://sophomorelounge.bandcamp.com/album/ryan-davis-the-roadhouse-band-new-threats-from-the-soul.

New Threats From The Soul van Ryan Davis & The Roadhouse Band is is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP (white), 49,99 euro

2LP, 49,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Todd Rundgren - Something/Anything? (1973)

Todd Rundgren heeft een enorme stapel albums op zijn naam staan, maar op het in 1972 verschenen dubbelalbum Something/Anything? bereikt de Amerikaanse muzikant volgens velen zijn creatieve piek
Something/Anything? van Todd Rundgren kocht ik ooit in de ramsj bij Allwave in Den Haag. Het album verdween al snel in de kast en dat is zonde, want Something/Anything? is een bijzonder album. Het is een album waarop Todd Rundgren anderhalf uur lang laat horen waartoe hij aan het begin van de jaren 70 in staat was. De Amerikaanse muzikant schuwt het experiment niet op het dubbelalbum, maar komt ook op de proppen met een aantal zeer memorabele popsongs met een vleugje blue-eyed soul. Tod Rundgren heeft inmiddels stapels albums op zijn naam staan, maar Something/Anything? blijft een van de hoogtepunten in het oeuvre van de Amerikaanse muzikant, zo niet het onbetwiste hoogtepunt.

Ik heb het de afgelopen jaren een paar keer geprobeerd met nieuwe albums van de Amerikaanse muzikant Todd Rundgren, maar hoorde op deze albums toch niet de muzikale genialiteit waarmee hij zo vaak vereenzelvigd wordt. Die hoor je wel wanneer je wat dieper in het oeuvre van Todd Rundgren duikt. 

De Amerikaanse muzikant en producer (hij produceerde Bat Out Of Hell van Meat Loaf, Wave van Patti Smith en het debuutalbum van The New York Dolls, om maar eens drie legendarische albums te noemen) heeft sinds het eind van de jaren 60 een enorm oeuvre opgebouwd. Dat deed hij in eerste instantie met de band The Nazz, maar de Amerikaanse muzikant begon al snel aan een solocarrière, die hij combineerde met de progrock band Utopia. 

Waar te beginnen in het omvangrijke oeuvre van Todd Rundgren? In de eigen platenkast heb ik drie albums van Utopia, die overigens nooit uitgroeiden tot mijn progrock favorieten, twee als matig bekend staande Todd Rundgren albums uit de late jaren 70 en vroege jaren 80 en het dubbelalbum Something/Anything? uit 1972. Dat laatste album kocht ik ooit omdat het volgens OOR’s popencyclopedie, destijds een essentiële bron van informatie, het onbetwiste meesterwerk was van de Amerikaanse muzikant. Het was op dat moment toch niet echt mijn muziek, waardoor het album al snel in de kast verdween. 

Something/Anything? is wel een mooi startpunt voor het verkennen van het werk van Todd Rundgren. Het album opent met I Saw The Light, dat destijds op single werd uitgebracht en ik nog ken uit mijn jeugd. Het is een typische jaren 70 singer-songwriter song, die laat horen dat Todd Rundgren de kunst van het schrijven van memorabele songs verstaat. Dat laat hij veel vaker horen op Something/Anything?, dat vijfentwintig songs en op een minuut na anderhalf uur muziek bevat. 

Todd Rundgren was nog geen 25 toen hij Something/Anything? opnam en deed op het album vrijwel alles zelf. Dat is met alle digitale hulpmiddelen van tegenwoordig best te doen, maar aan het begin van de jaren 70 was het een enorme klus. Op zijn meesterwerk laat Todd Rundgren horen dat hij alle mogelijkheden van de studio van destijds heeft benut en in muzikaal opzicht alle kanten op kan. 

Het album bevat een aantal zeer toegankelijke popsongs met vooral invloeden uit de singer-songwriter muziek van de vroege jaren 70 (denk aan Paul McCartney), maar ook invloeden uit de blue-eyed soul. Gezien de laatste invloeden is het niet zo gek dat Hall & Oates voor hun eerste albums aanklopten bij Todd Rundgren als producer. Het zijn songs met een duidelijke jaren 70 sound, maar het klinkt nog steeds lekker. 

Something/Anything? is een album waarop Todd Rundgren alles uit de kast trekt. Soms is het wat meer soul met een vleugje Motown, soms is het bijna hardrock of powerpop, soms zijn het nagenoeg perfecte popsongs zoals de groten die maakten in de jaren 70, maar Todd Rundgren kan ook flink psychedelisch, elektronisch en experimenteel klinken in de anderhalf uur die Something/Anything? duurt. 

Anderhalf uur is een lange zit en ik denk dat er bijna niemand is die alle songs op het album goed vindt, maar er valt absoluut veel te genieten op het album, dat pas echt tot leven komt wanneer je het met de koptelefoon beluistert. Ik heb zelf vooral een zwak voor de tijdloze popsongs op het album, maar ook als Tod Rundgren andere kanten op gaat is Something/Anything? een fascinerend album, dat terecht onder de klassiekers uit de geschiedenis van de popmuziek wordt geschaard. Erwin Zijleman

Something/Anything van Todd Rundgren is verkrijgbaar via de Mania webshop:

3LP, 79,99 euro

2CD, 29,99 euro

Review: Rebecca Schiffman - Before The Future

Rebecca Schiffman trekt nog niet heel veel aandacht met haar muziek, maar met het deze week verschenen Before The Future maakt de singer-songwriter uit Los Angeles eigenlijk in alle opzichten indruk
De Amerikaanse muzikante Rebecca Schiffman neemt de tijd voor haar albums, maar levert wel werk van zeer hoge kwaliteit af. Het is ook weer te horen op het uitstekende Before The Future, dat opvalt met sterke en zeer persoonlijke songs. Het zijn songs met een tijdloos karakter en hier en daar een jaren 70 vibe en het zijn songs die opvallen door de zeer fraaie inkleuring en de trefzekere productie. Rebecca Schiffman beschikt ook nog eens door een mooie en bijzondere stem, wat Before The Future nog wat verder optilt. Het levert een sterk album op dat zich makkelijk weet te onderscheiden van de meeste andere albums in het genre. Absoluut een aanrader dit album.

Het is best bijzonder dat ik nog nooit wat heb geschreven over de muziek van de Amerikaanse singer-songwriter Rebecca Schiffman, die deze week haar vierde album heeft uitgebracht. Ook de vorige drie albums van de muzikante, die New York onlangs heeft verruild voor Los Angeles, zijn immers zeer de moeite waard en het zijn albums die mij als liefhebber van vrouwelijke singer-songwriters zeer zouden moeten aanspreken. 

Nu trekt de Amerikaanse muzikante in Nederland tot dusver helaas weinig aandacht met haar muziek. Op het Nederlandse muziekforum MusicMeter is geen letter geschreven over Upside Down Lacrimosa (2003), To Be Good For A Day (2009) en Rebecca Schiffman (2016) en ook rond het deze week verschenen Before The Future is het vooralsnog angstvallig stil. 

Het is gelukkig anders in het prachtige Britse muziektijdschrift Uncut, dat in het augustus nummer flink wat woorden besteed aan het nieuwe album van Rebecca Schiffman. Ik vertrouw over het algemeen op het oordeel van het gerenommeerde Britse muziektijdschrift en ook dit keer heeft Uncut het bij het juiste eind. Before The Future is immers direct vanaf de eerste noten prachtig en nu ik het album wat vaker heb beluisterd is het album van Rebecca Schiffman me zeer dierbaar geworden. Het is een album dat is te omschrijven als een folkalbum met invloeden uit de pop en rock, maar Before The Future klinkt ook als de tijdloze singer-songwriters die in de jaren 70 werden gemaakt. 

Rebecca Schiffman heeft veel aandacht besteed aan de muziek op haar nieuwe album, waarvoor flink wat muzikanten werden ingeschakeld. Het zorgt voor een warm en lekker vol geluid, waarin van alles gebeurt en waarin vooral het prachtige gitaarwerk opvalt, al zijn ook de bijdragen van uiteenlopende synths niet te versmaden en is ook het baswerk fenomenaal. Ook de andere muzikanten op het album verdienen overigens een compliment, want het nieuwe album van Rebecca Schiffman overtuigt song na song met prachtige klanken en arrangementen. 

Het is allemaal bijzonder knap geproduceerd en dat kan ook bijna niet anders, want gedurende de wat langere periode waarin het album werd opgenomen werkte Rebecca Schiffman samen met topkrachten als Sasami Ashworth, Luke Temple en Chris Cohen. In muzikaal opzicht heeft de Amerikaanse muzikante een hoogstaand album gemaakt, maar ik ben ook zeer onder de indruk van haar stem, die ook in de wat voller klinkende songs centraal staat. 

Het is een stem die me af en toe wel wat aan Suzanne Vega doet denken, maar ik hoor ook flarden van vergeten Amerikaanse folkies uit de jaren 60. De stem van Rebecca Schiffman wordt alleen maar mooier wanneer koortjes worden ingezet en dat gebeurt met enige regelmaat. Het versterkt de 70s vibe die het album heeft, maar Before The Future is zeker geen retro album. 

Ik heb het tot dusver vooral gehad over de vocale en muzikale kwaliteiten van Rebecca Schiffman, maar ze schrijft ook nog eens geweldige songs. Het zijn songs die je makkelijk betoveren, maar die ook de fantasie blijven prikkelen. Ik heb er door de ontdekking van Rebecca Schiffman opeens vier geweldige albums bij en van deze albums schat ik Before The Future het hoogst in. Zeer warm aanbevolen dus dit nieuwe album van deze zeer getalenteerde singer-songwriter uit Los Angeles. Erwin Zijleman

De muziek van Rebecca Schiffman is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://rebeccaschiffman.bandcamp.com/album/before-the-future.

Review: Folk Bitch Trio - Now Would Be A Good Time

Folk Bitch Trio is een drietal uit Australië dat op haar debuutalbum Now Would Be A Good Time verrast met fraai gitaarspel en mooie songs, maar imponeert met prachtige zang en werkelijk wonderschone harmonieën
Ik had tot deze week nog niet geluisterd naar de muziek van Folk Bitch Trio en was daarom niet voorbereid op de schoonheid van het debuutalbum van het Australische drietal. Heide Peverelle, Jeanie Pilkington en Gracie Sinclair verrassen met fraai en origineel ingekleurde folksongs, maar de betovering is compleet wanneer de drie beginnen te zingen. De solozang is al prachtig, maar wanneer de stemmen van de drie samenvloeien zijn de songs van Folk Bitch Trio van een unieke schoonheid. Folk Bitch Trio staat op Now Would Be A Good Time garant voor harmonieën van het allerhoogste niveau en wat komen ze keihard binnen. Wat een betoverend mooi album van down under.

Heide Peverelle, Jeanie Pilkington en Gracie Sinclair kennen elkaar van de middelbare school in het Australische Melbourne. Wanneer Heide Peverelle een zelfgeschreven song deelt, besluit het drietal om een “folk bitch trio” te beginnen. Het is de start van Folk Bitch Trio, dat deze week haar debuutalbum Now Would Be A Good Time heeft uitgebracht. 

De naam van het Australische trio heeft mij wel enigszins op het verkeerde been gezet, want bij Folk Bitch Trio verwacht ik op een of andere manier toch wat ruwere muziek dan is te horen op het debuutalbum van de band. Heide Peverelle, Jeanie Pilkington en Gracie Sinclair verrassen op het eerste album van hun band echter met de mooiste koortjes en harmonieën die ik de afgelopen tijd heb gehoord en de lat lag hoog. 

Heide Peverelle, Jeanie Pilkington en Gracie Sinclair namen hun debuutalbum op in het Nieuw-Zeelandse Auckland, waar ze de studio in doken met de Nieuw-Zeelandse producer Tom Healy, die onder andere albums van The Chills en The Veils en albums van zijn eigen band Tiny Ruins produceerde. Tom Healy koos ervoor om het eerste album van Folk Bitch Trio analoog op te nemen en dat pakt prachtig uit. 

In de muziek van het Australische drietal staan gitaren centraal en deze zijn zowel akoestisch als elektrisch. De akoestische gitaren voorzien de songs van Folk Bitch Trio van een folky geluid, terwijl de elektrische gitaren de muziek van het drietal voorzien van wat gruizige accenten en een randje lo-fi. 

De muziek op Now Would Be A Good Time is absoluut smaakvol, zeker wanneer fraaie elektrische gitaarakkoorden gecombineerd met atmosferische klanken in de ruimte zweven, maar op het debuutalbum van Folk Bitch Trio draait alles om de stemmen van Heide Peverelle, Jeanie Pilkington en Gracie Sinclair. Het zijn stemmen die individueel mooi en karakteristiek zijn, maar als de drie Australische muzikanten hun stemmen combineren gebeurt er iets bijzonders of zelfs magisch. 

Het is in dat geval verleidelijk om de harmonieën elkaar in rap tempo te laten opvolgen, maar deze worden op Now Would Be A Good Time knap gedoseerd, wat de kracht van de gecombineerde stemmen alleen maar vergroot. Naast harmonieën tekenen Heide Peverelle, Jeanie Pilkington en Gracie Sinclair ook voor bijzonder mooie koortjes, die de op zich spaarzaam ingekleurde songs van Folk Bitch Trio op fraaie wijze versieren. 

Now Would Be A Good Time is vanaf de eerste noten van het album betoverend mooi, maar het Australische drietal lijkt er in de harmonieën steeds weer een schepje bovenop te doen om in de slottrack een bijna onwaarschijnlijke schoonheid te bereiken. We zijn de afgelopen jaren absoluut verwend wanneer het gaat om folky songs met bijzonder mooie harmonieën, maar wat Folk Bitch Trio op haar debuutalbum laat horen is wat mij betreft next level. 

Dat is deels de verdienste van de wat sobere gitaarklanken, die het effect van de stemmen van Heide Peverelle, Jeanie Pilkington en Gracie Sinclair nog wat versterken, maar de vocale prestaties van het drietal zijn ook ongekend. Op basis van de naam Folk Bitch Trio verwachte ik iets totaal anders dan de vocale pracht die is te horen op Now Would Be A Good Time en wat ben ik blij dat ik het album niet op basis van onjuiste veronderstellingen heb laten liggen. 

In de zomer verschijnt er normaal gesproken niet zo heel veel bijzonders, maar het album van Folk Bitch Trio gaat over een maand of wat echt heel hoog eindigen in mijn jaarlijstje. Veel mooier dan Now Would Be A Good Time heb ik dit jaar immers nog niet gehoord. Erwin Zijleman

De muziek van Folk Bitch Trio is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Australische band: https://folkbitchtrio.bandcamp.com/album/now-would-be-a-good-time.

Now Would Be A Good Time van Folk Bitch Trio is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coke bottle clear), 32,99 euro

LP, 29,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Cam - All Things Light

De Amerikaanse muzikante Cam speelde de afgelopen jaren een grote rol achter de schermen in Nashville, maar laat met haar derde soloalbum All Things Light horen dat ze ook met haar eigen albums flink wat indruk kan maken
In Nashville weten ze het al lang, Cameron Ochs, beter bekend als Cam, is een geweldige songwriter. Die geweldige songs schreef ze de afgelopen jaren vooral voor anderen, maar met het uitstekende All Things Light eist Cam haar eigen plekje in de spotlights op. Het derde album van Cam is geen countryalbum en ook geen countrypopalbum, maar een album waarop invloeden uit de country, folk en pop prachtig samenvloeien. In muzikaal en productioneel opzicht klinkt All Things Light verzorgd maar ook eigenzinnig en ook met haar zang weet Cam de juiste snaar te raken. Ik heb zomaar het idee dat Cam dit jaar een flinke sprong gaat maken. Het zou zeer verdiend zijn.

Toen ik tien jaar geleden Untamed, het debuutalbum van de Amerikaanse singer-songwriter Cam, besprak op de krenten uit de pop, was countrypop voor mij nog vooral een ‘guilty pleasure’. Desondanks was ik best onder de indruk van het album, dat liet horen dat Cam destijds bovengemiddeld goede songs schreef en beschikte over een stem die gemaakt is voor het genre. 

De afgelopen jaren ben ik totaal anders over countrypop gaan denken en is het al lang geen ‘guilty pleasure’ meer. Countrypop albums doken de afgelopen jaren hoog op in mijn jaarlijstjes en nieuwe albums in het genre kunnen absoluut rekenen op mijn aandacht. En daarom was ik ook benieuwd naar het deze week verschenen All Things Light van Cam. 

Het is het derde album van Cam, overigens het alter ego van Camaron Ochs, en volgt op het in 2020 verschenen The Otherside, dat verscheen voordat mijn zwak voor countrypop groeide en dat ik daarom niet heb beluisterd, maar Untamed zat kennelijk nog ergens in het geheugen. 

Cam lijkt met drie albums in tien jaar tijd niet overdreven productief, maar ze is ook actief als songwriter, producer en achtergrondzangeres en speelde bijvoorbeeld een zeer voorname rol op Beyoncé’s ‘countryalbum’ Cowboy Carter, dat ik zelf nog altijd een heel matig album vind, en schreef bovendien songs voor Miley Cyrus. All Things Light valt me zeker niet tegen, want wat is het derde album van Cam een goed album. 

Het is een album dat gezien het verleden van de muzikante uit Californië, makkelijk in het hokje countrypop zal worden geduwd en dat deed ik op voorhand ook zelf, maar ik vind het geen moment een typisch countrypop album. Cam verwerkt op haar nieuwe album absoluut invloeden uit de country en de pop, maar blijft ver verwijderd van het gangbare countrypop geluid uit Nashville en overstijgt wat mij betreft genres. 

Dat hoor je zeker in de muziek op het album, die geen moment kiest voor de geijkte patronen. Het is knap hoe Cam invloeden uit de country, folk, pop en rock samen laat komen in een zeer smaakvol geluid. Het is een geluid dat in de basis subtiel is, maar dat ook verrassend vol kan klinken. 

De folky gitaarlijnen op het album klinken bijzonder en geven de songs van Cam een intiem karakter, wat wordt versterkt wanneer de Amerikaanse muzikante vooral ingetogen zingt. Er zit echter veel dynamiek in de songs van Cam, die het hele palet van ingetogen folk en country tot en met vol klinkende pop bestrijkt. 

De zang van de Amerikaanse muzikante klinkt mooier dan op het album dat ik tien jaar geleden besprak. Cam beschikte toen over een stem die leek gemaakt voor de countrypop die ze toen maakte, maar de zang op All Things Light is een stuk indrukwekkender en kan in meerdere genres uit de voeten. Het levert samen met een prachtige productie een album op dat op bijzondere wijze invloeden uit meerdere genres en invloeden uit verschillende tijden combineert. 

Je hoort goed dat Cam heeft gewerkt met grote muzikanten, want All Things Light klinkt als een album van een gelouterde muzikante. Het is een muzikante die op haar nieuwe album niet alleen een knap geluid neerzet, maar het is ook een geluid dat afwijkt van alles dat er momenteel in Nashville wordt gemaakt. In de recensies die zijn verschenen van het album wordt zeer positief geschreven over het derde album van Cam en dat is volkomen terecht. Erwin Zijleman

All Things Light van Cam is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 34,99 euro

Review: Madeline Kenney - Kiss From The Balcony

Voor licht verteerbare popsongs ben je bij de Amerikaanse muzikante Madeline Kenney aan het verkeerde adres, maar steek net wat meer tijd en energie in Kiss FromThe Balcony en je hoort hoe interessant haar songs zijn
Madeline Kenney uit Oakland, California, maakte de afgelopen jaren vier albums. Het zijn albums die allemaal net wat anders klinken, maar het zijn vooral albums met een eigenzinnig en avontuurlijk geluid. Dat geluid is ook weer te horen op het deze week verschenen Kiss From The Balcony. De songs van Madeline Kenney passen in het hokje indiepop, maar klinken anders dan de meeste andere indiepop van het moment. De songs van Madeline Kenney zijn volgestopt met bijzondere ingrediënten, die er voor zorgen dat de songs van de Amerikaanse muzikante lastig te doorgronden zijn, tot dat alles toch nog op zijn plek valt. Ook nummer vijf is weer een bijzonder album.

Van de Amerikaanse muzikante Madeline Kenney besprak ik tot dusver het eerste en vierde album en zag ik de tussenliggende albums over het hoofd. De twee albums die ik wel opmerkte zijn twee nogal verschillende albums, want waar de muzikante uit Oakland, California, op haar debuutalbum Night Night At The First Landing uit 2017 muziek met vooral invloeden uit de jaren 90 liet horen, was het in 2023 verschenen A New Reality Mind een eigentijdser klinkend album met een grotere rol voor elektronica en invloeden uit de indiepop. 

Wat beide albums met elkaar gemeen hebben is dat de met veel textuur en detail ingekleurde songs van Madeline Kenney redelijk complexe songs zijn, die je bij voorkeur meerdere keren moet horen voor je ze op de juiste waarde kunt schatten. Het gaat ook weer op voor de songs op het deze week verschenen Kiss From The Balcony, het vijfde album van de muzikante die opgroeide in Seattle, Washington, maar inmiddels alweer een aantal jaren vanuit Californië opereert. 

Madeline Kenney maakte haar nieuwe album samen met muzikanten Ben Sloan, die tekent voor de elektronica en de drums, en Stephen Patota, die het gitaarwerk voor zijn rekening neemt. Beide muzikanten zijn bekend van de band Why?, die ik alleen ken van nogal lastig te doorgronden albums. Kiss From The Balcony werd in slechts twee weken opgenomen, maar dat is niet ten koste gegaan van het geluid van Madeline Kenney, dat nog altijd opvalt door meerdere lagen, bijzondere klanken en veel details. 

De muziek van de Amerikaanse muzikante is nooit hele makkelijke muziek geweest, maar op Kiss From The Balcony laat ze nog wat meer experiment toe in haar songs. De meeste songs op het album zijn te omschrijven als indiepop, maar Madeline Kenney kiest in dit genre duidelijk haar eigen weg. Het geluid op Kiss From The Balcony is soms loom en beeldend maar het is net zo makkelijk eclectisch en tegendraads. 

Het is, zeker wanneer Madeline Kenney het experiment toelaat in haar songs, soms lastig om de popsong met een kop en een staart te herkennen op het album, maar net als bij de vorige albums van de Amerikaanse muzikante helpt het als je haar songs vaker hoort. Kiss From The Balcony bevat overigens ook een aantal wat toegankelijkere songs, al is toegankelijk in het geval van Madeline Kenney een relatief begrip. 

Ik had zelf bij eerste beluistering best wat moeite met het nieuwe album van de Amerikaanse muzikante en dit ondanks de soms fascinerende klankentapijten en de aansprekende zang. Bij eerste beluistering had ik last van een gebrek aan houvast door het wat experimentele geluid op het album, wat werd versterkt door de grote veelzijdigheid op het album, dat in een aantal verschillende settings werd opgenomen. 

Inmiddels hoor ik echter vooral het knappe in de songs van Madeline Kenney, die nog meer dan op haar vorige albums haar eigen weg zoekt en vindt. Wanneer je je open stelt voor de songs op Kiss From The Balcony hoor je pas hoe goed ze zijn en hoeveel bijzonders er valt te ontdekken in de songs van de Amerikaanse muzikante. Met een album als Kiss From The Balcony gaat Madeline Kenney geen groot publiek aanspreken, maar als muziek best wat avontuurlijker mag is dit een album dat het beluisteren zeker waard is. Erwin Zijleman

De muziek van Madeline Kenney is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://madelinekenney.bandcamp.com/album/kiss-from-the-balcony.

Kiss From The Balcony van Madeline Kenney is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (red), 39,99 euro

CD, 19,99 euro