Norah Jones - The Fall
Met Come Away With Me (2002), Feels Like Home (2004) en Not Too Late (2007) werd Norah Jones de afgelopen zeven jaar wereldberoemd. Haar lome jazzy pop met zwoele vocalen bleek bij een breed publiek in de smaak te vallen en ook de critici waren in eerste instantie vol lof. Toch was er ook altijd kritiek. De muziek van Norah Jones bleef volgens velen toch net wat te braaf en oppervlakkig om de luisteraar echt te kunnen raken en drong zich bovendien niet erg op. Dat Norah Jones meer in haar mars had, liet ze al horen in zijuitstapjes met The Little Willies, Peter Malick Group en vooral El Madmo, maar op haar soloplaten kwam het er tot dusver nog niet helemaal uit. Iedereen die Norah Jones op basis van haar vorige platen al had afgeschreven is echter te vroeg, want met The Fall levert Norah Jones de plaat af die maar weinig mensen van haar zullen hebben verwacht. Zoals zo vaak stond persoonlijke ellende aan de basis van een nieuw geluid. Norah Jones brak met haar levenspartner en omdat dit ook de bassist van haar band was, omringde ze zich bovendien met nieuwe muzikanten en koos ze voor een nieuwe producer, Jacquire King (bekend vanwege de laatste platen van Kings Of Leon, maar door Norah Jones gekozen vanwege zijn werk met Tom Waits). Op het Internet doen al maanden geruchten de ronde over het nieuwe geluid van Norah Jones, maar deze geruchten blijken wat overdreven. The Fall is wel wat rauwer en steviger dan de muziek die we tot dusver van Norah Jones kennen, maar om dit nu een rockplaat te noemen gaat me weer wat te ver. Ook op The Fall kiezen Norah Jones en haar medemuzikanten voor een betrekkelijk ingetogen instrumentatie die alle ruimte biedt aan de nog altijd aansprekende en verleidelijke vocalen van Norah Jones. The Fall laat, zeker vergeleken met zijn voorgangers, een veelzijdiger geluid horen, waarin invloeden uit de jazz wat verder naar de achtergrond zijn gedrongen, maar in muzikaal opzicht is het ook weer niet heel ver verwijderd van de muziek die we van Norah Jones kennen; het klinkt hooguit urgenter en doorleefder. Waar de muziek van Norah Jones tot dusver de neiging had om aangenaam voort te kabbelen, is The Fall een plaat die onder je huid kruipt. The Fall is een echte break-up plaat, die de luisteraar niet onberoerd zal laten. Bijgestaan door muzikale vrienden als Jesse Harris, Ryan Adams en Will Sheff (Okkervil River) heeft Norah Jones een plaat gemaakt die niet alleen in vocaal, maar ook in muzikaal, productioneel, compositorisch en emotioneel opzicht een diepe indruk weet te maken. De vorige platen van Norah Jones zet ik vaak op wanneer ik langzaam in slaap wil worden gewiegd; The Fall zet ik op wanneer ik ruw wakker geschud wil worden. The Fall is een indrukwekkend statement van een vrouw die zich met deze plaat wat mij betreft definitief schaart onder de beste vrouwelijke singer-songwriters van de afgelopen decennia. Erwin Zijleman
Met Come Away With Me (2002), Feels Like Home (2004) en Not Too Late (2007) werd Norah Jones de afgelopen zeven jaar wereldberoemd. Haar lome jazzy pop met zwoele vocalen bleek bij een breed publiek in de smaak te vallen en ook de critici waren in eerste instantie vol lof. Toch was er ook altijd kritiek. De muziek van Norah Jones bleef volgens velen toch net wat te braaf en oppervlakkig om de luisteraar echt te kunnen raken en drong zich bovendien niet erg op. Dat Norah Jones meer in haar mars had, liet ze al horen in zijuitstapjes met The Little Willies, Peter Malick Group en vooral El Madmo, maar op haar soloplaten kwam het er tot dusver nog niet helemaal uit. Iedereen die Norah Jones op basis van haar vorige platen al had afgeschreven is echter te vroeg, want met The Fall levert Norah Jones de plaat af die maar weinig mensen van haar zullen hebben verwacht. Zoals zo vaak stond persoonlijke ellende aan de basis van een nieuw geluid. Norah Jones brak met haar levenspartner en omdat dit ook de bassist van haar band was, omringde ze zich bovendien met nieuwe muzikanten en koos ze voor een nieuwe producer, Jacquire King (bekend vanwege de laatste platen van Kings Of Leon, maar door Norah Jones gekozen vanwege zijn werk met Tom Waits). Op het Internet doen al maanden geruchten de ronde over het nieuwe geluid van Norah Jones, maar deze geruchten blijken wat overdreven. The Fall is wel wat rauwer en steviger dan de muziek die we tot dusver van Norah Jones kennen, maar om dit nu een rockplaat te noemen gaat me weer wat te ver. Ook op The Fall kiezen Norah Jones en haar medemuzikanten voor een betrekkelijk ingetogen instrumentatie die alle ruimte biedt aan de nog altijd aansprekende en verleidelijke vocalen van Norah Jones. The Fall laat, zeker vergeleken met zijn voorgangers, een veelzijdiger geluid horen, waarin invloeden uit de jazz wat verder naar de achtergrond zijn gedrongen, maar in muzikaal opzicht is het ook weer niet heel ver verwijderd van de muziek die we van Norah Jones kennen; het klinkt hooguit urgenter en doorleefder. Waar de muziek van Norah Jones tot dusver de neiging had om aangenaam voort te kabbelen, is The Fall een plaat die onder je huid kruipt. The Fall is een echte break-up plaat, die de luisteraar niet onberoerd zal laten. Bijgestaan door muzikale vrienden als Jesse Harris, Ryan Adams en Will Sheff (Okkervil River) heeft Norah Jones een plaat gemaakt die niet alleen in vocaal, maar ook in muzikaal, productioneel, compositorisch en emotioneel opzicht een diepe indruk weet te maken. De vorige platen van Norah Jones zet ik vaak op wanneer ik langzaam in slaap wil worden gewiegd; The Fall zet ik op wanneer ik ruw wakker geschud wil worden. The Fall is een indrukwekkend statement van een vrouw die zich met deze plaat wat mij betreft definitief schaart onder de beste vrouwelijke singer-songwriters van de afgelopen decennia. Erwin Zijleman