Cerys Matthews - Don't Look Down
Cerys Matthews deed halverwege de jaren 90 voor het eerst van zich spreken als zangeres van de uit Wales afkomstige band Catatonia. De band maakte een aantal geweldige platen en trok wereldwijd aandacht met aansprekende singles als Mulder & Scully, Road Rage en Dead From The Waist Down; singles die vooral op wisten te vallen door de bijzondere, soms bijna kinderlijke, vocalen van Cerys Matthews. Heel even behoorde Catatonia tot de smaakmakers van de Britse popmuziek, maar het werd Cerys Matthews al snel te veel. Toen Cerys Matthews geestelijk en lichamelijk instortte als gevolg van depressies, drank en drugs, was het direct gedaan met Catatonia en leek de rol van Cerys Matthews in de popmuziek uitgespeeld. Matthews gaf zich echter niet zomaar gewonnen en toog na twee jaar rehab richting Nashville, waar ze in 2002 haar eerste soloplaat Cockahoop opnam. Het uiteindelijk in 2003 verschenen Cockahoop bleek mijlenver verwijderd van het werk van Catatonia en liet traditioneel aandoende folksongs horen. Bijgestaan door topproducer Bucky Baxter (Steve Earle, Ryan Adams, Bob Dylan) overtrof Cerys Matthews met speels gemak alles wat ze in de jaren ervoor met Catatonia had gedaan, maar het grote publiek zag Cockahoop helaas over het hoofd. De plaat die volgde, het in 2006 verschenen Never Said Goodbye, kreeg zo mogelijk nog minder aandacht en ook het onlangs verschenen Don’t Look Down wordt tot dusver vrijwel doodgezwegen. Dat is jammer, want de soloplaten van Cerys Matthews zijn tot dusver van hoog niveau. Het eveneens in Nashville opgenomen Don’t Look Down is overigens een totaal andere plaat dan zijn twee voorgangers. Waar op Cockahoop en Never Said Goodbye de traditionele folk regeerde, is Don’t Look Down een stuk lichtvoetiger. Don’t Look Down citeert rijkelijk uit de soul en Motown pop en lijkt een graantje mee te willen pikken van het succes van onder andere Amy Winehouse, Duffy en Adele. Of dat gaat lukken vraag ik me af, want in muzikaal opzicht blijft Cerys Matthews toch net wat te eigenzinnig en is haar stem te afwijkend. Het is nog altijd een stem die menigeen in de gordijnen zal jagen, maar blijf rustig zitten en je hoort hoeveel emotie en passie Cerys Matthews in haar stem legt en hoe de songs op Don’t Look Down recht uit haar hart komen. Don’t Look Down is een lastige, maar bij vlagen hemeltergend mooie plaat van een zangeres met een eigenaardige, maar buitengewoon doorleefde en emotievolle, stem. Mij pakt ze in ieder geval weer helemaal in en dat is voor de derde keer op rij. Erwin Zijleman
Cerys Matthews deed halverwege de jaren 90 voor het eerst van zich spreken als zangeres van de uit Wales afkomstige band Catatonia. De band maakte een aantal geweldige platen en trok wereldwijd aandacht met aansprekende singles als Mulder & Scully, Road Rage en Dead From The Waist Down; singles die vooral op wisten te vallen door de bijzondere, soms bijna kinderlijke, vocalen van Cerys Matthews. Heel even behoorde Catatonia tot de smaakmakers van de Britse popmuziek, maar het werd Cerys Matthews al snel te veel. Toen Cerys Matthews geestelijk en lichamelijk instortte als gevolg van depressies, drank en drugs, was het direct gedaan met Catatonia en leek de rol van Cerys Matthews in de popmuziek uitgespeeld. Matthews gaf zich echter niet zomaar gewonnen en toog na twee jaar rehab richting Nashville, waar ze in 2002 haar eerste soloplaat Cockahoop opnam. Het uiteindelijk in 2003 verschenen Cockahoop bleek mijlenver verwijderd van het werk van Catatonia en liet traditioneel aandoende folksongs horen. Bijgestaan door topproducer Bucky Baxter (Steve Earle, Ryan Adams, Bob Dylan) overtrof Cerys Matthews met speels gemak alles wat ze in de jaren ervoor met Catatonia had gedaan, maar het grote publiek zag Cockahoop helaas over het hoofd. De plaat die volgde, het in 2006 verschenen Never Said Goodbye, kreeg zo mogelijk nog minder aandacht en ook het onlangs verschenen Don’t Look Down wordt tot dusver vrijwel doodgezwegen. Dat is jammer, want de soloplaten van Cerys Matthews zijn tot dusver van hoog niveau. Het eveneens in Nashville opgenomen Don’t Look Down is overigens een totaal andere plaat dan zijn twee voorgangers. Waar op Cockahoop en Never Said Goodbye de traditionele folk regeerde, is Don’t Look Down een stuk lichtvoetiger. Don’t Look Down citeert rijkelijk uit de soul en Motown pop en lijkt een graantje mee te willen pikken van het succes van onder andere Amy Winehouse, Duffy en Adele. Of dat gaat lukken vraag ik me af, want in muzikaal opzicht blijft Cerys Matthews toch net wat te eigenzinnig en is haar stem te afwijkend. Het is nog altijd een stem die menigeen in de gordijnen zal jagen, maar blijf rustig zitten en je hoort hoeveel emotie en passie Cerys Matthews in haar stem legt en hoe de songs op Don’t Look Down recht uit haar hart komen. Don’t Look Down is een lastige, maar bij vlagen hemeltergend mooie plaat van een zangeres met een eigenaardige, maar buitengewoon doorleefde en emotievolle, stem. Mij pakt ze in ieder geval weer helemaal in en dat is voor de derde keer op rij. Erwin Zijleman