Jackie Oates - Hyperboreans
Jackie Oates maakte enige tijd deel uit van Rachel Unthank & The Winterset (met Bairns verantwoordelijk voor één van de mooiste Britse folkplaten van de afgelopen jaren), maar opereert immers al weer een tijdje solo. Waar Rachel Unthank me met haar nieuwe band (The Unthanks) vooralsnog niet weet te overtuigen, slaagt Jackie Oates hier met haar derde soloplaat Hyperboreans glansrijk in. Hyperboreans is op het eerste gehoor een typische Britse folkplaat en zal daarom worden gekoesterd door liefhebbers van folkies als Kate Rusby en Cara Dillon. Net als met name Kate Rusby, beschikt Jackie Oates over een bijzonder helder en aangenaam stemgeluid, dat perfect past bij de ingetogen en vaak wat traditioneel aandoende folksongs op Hyperboreans. Het blijkt echter te makkelijk om Jackie Oates te scharen onder haar succesvolle, maar vaak toch net wat te brave en soms zelfs wat saaie, collega’s. Zeker wanneer je Hyperboreans wat vaker hoort, valt op dat de derde soloplaat van Jackie Oates een donkere en eigenzinnige ondertoon heeft. Het eerste uit zich onder andere in een buitengewoon indringende muder-ballad als The Butcher’s Boy (waaraan de Schotse singer-songwriter Alasdair Roberts op fraaie wijze bijdraagt), het tweede in de vele bijzondere arrangementen en verrassende wendingen op deze plaat. Het laatste is overigens voor een belangrijk deel de verdienste van de broer van Jackie Oates, Jim Moray. Moray is in Nederland betrekkelijk onbekend, maar geldt in Engeland als een groot talent sinds hij een aantal jaren geleden bijna antieke folkmuziek vermengde met invloeden uit de elektronica; een combinatie die sindsdien bijna gemeengoed is. Waar Moray op zijn eigen platen flink kan uitpakken met elektronica, beperkt hij zich op Hyperboreans tot wat subtiele samples en avontuurlijke percussie en haalt hij hiernaast betrekkelijk conventionele instrumenten als gitaar, mandoline en banjo uit de kast. Het levert, samen met de cello en viool van Jackie Oates, een bijzonder fraai klankentapijt op. Het is een stemmig klankentapijt dat uitstekend past bij de traditioneel aandoende folksongs en traditionals op deze plaat, maar ook in wat eigenzinnigere songs, als de fraaie vertolking van Birthday van The Sugarcubes, heeft de instrumentatie een duidelijke meerwaarde. Hyperboreans is verplichte kost voor een ieder die de hierboven genoemde plaat van Rachel Unthank & The Winterset koestert, maar ook liefhebbers van net iets avontuurlijkere muziek in dit genre, vinden op deze bijzondere plaat van Jackie Oates heel veel van hun gading. Erwin Zijleman
Jackie Oates maakte enige tijd deel uit van Rachel Unthank & The Winterset (met Bairns verantwoordelijk voor één van de mooiste Britse folkplaten van de afgelopen jaren), maar opereert immers al weer een tijdje solo. Waar Rachel Unthank me met haar nieuwe band (The Unthanks) vooralsnog niet weet te overtuigen, slaagt Jackie Oates hier met haar derde soloplaat Hyperboreans glansrijk in. Hyperboreans is op het eerste gehoor een typische Britse folkplaat en zal daarom worden gekoesterd door liefhebbers van folkies als Kate Rusby en Cara Dillon. Net als met name Kate Rusby, beschikt Jackie Oates over een bijzonder helder en aangenaam stemgeluid, dat perfect past bij de ingetogen en vaak wat traditioneel aandoende folksongs op Hyperboreans. Het blijkt echter te makkelijk om Jackie Oates te scharen onder haar succesvolle, maar vaak toch net wat te brave en soms zelfs wat saaie, collega’s. Zeker wanneer je Hyperboreans wat vaker hoort, valt op dat de derde soloplaat van Jackie Oates een donkere en eigenzinnige ondertoon heeft. Het eerste uit zich onder andere in een buitengewoon indringende muder-ballad als The Butcher’s Boy (waaraan de Schotse singer-songwriter Alasdair Roberts op fraaie wijze bijdraagt), het tweede in de vele bijzondere arrangementen en verrassende wendingen op deze plaat. Het laatste is overigens voor een belangrijk deel de verdienste van de broer van Jackie Oates, Jim Moray. Moray is in Nederland betrekkelijk onbekend, maar geldt in Engeland als een groot talent sinds hij een aantal jaren geleden bijna antieke folkmuziek vermengde met invloeden uit de elektronica; een combinatie die sindsdien bijna gemeengoed is. Waar Moray op zijn eigen platen flink kan uitpakken met elektronica, beperkt hij zich op Hyperboreans tot wat subtiele samples en avontuurlijke percussie en haalt hij hiernaast betrekkelijk conventionele instrumenten als gitaar, mandoline en banjo uit de kast. Het levert, samen met de cello en viool van Jackie Oates, een bijzonder fraai klankentapijt op. Het is een stemmig klankentapijt dat uitstekend past bij de traditioneel aandoende folksongs en traditionals op deze plaat, maar ook in wat eigenzinnigere songs, als de fraaie vertolking van Birthday van The Sugarcubes, heeft de instrumentatie een duidelijke meerwaarde. Hyperboreans is verplichte kost voor een ieder die de hierboven genoemde plaat van Rachel Unthank & The Winterset koestert, maar ook liefhebbers van net iets avontuurlijkere muziek in dit genre, vinden op deze bijzondere plaat van Jackie Oates heel veel van hun gading. Erwin Zijleman