Yael Deckelbaum - Ground Zero
Yael Deckelbaum is een singer-songwriter uit Tel Aviv die me inmiddels al een aantal weken in haar ban houdt met haar debuut Ground Zero. In eerste instantie was Ground Zero een plaat die me absoluut intrigeerde, maar me tegelijkertijd met onduidelijke gevoelens achter liet. Inmiddels ben ik gewend aan de bijzondere klanken van Yael Deckelbaum en raak ik steeds meer gehecht aan haar bijzondere eerste plaat. Yael Deckelbaum, die de muziek met de paplepel kreeg ingegoten van haar banjo (!) spelende vader, wordt in eigen land vooral vergeleken met Joni Mitchell, maar dat is wat mij betreft maar een deel van het verhaal. De muziek van Joni Mitchell is misschien wel een belangrijke inspiratiebron geweest voor Yael Deckelbaum, maar ze heeft deze invloeden op fascinerende wijze verwerkt in haar eigen muziek. Ground Zero is een plaat die tegelijkertijd ouderwets en modern klinkt. Aan de ene kant hoor ik dingen uit een heel ver verleden, maar aan de andere kant klinkt Ground Zero ook als geen enkele andere recent verschenen singer-songwriter plaat. Folk is basis van de songs van Yael Deckelbaum, maar het is een basis die in de meeste gevallen wordt verstopt onder een nogal dominant klankentapijt. Ground Zero lijkt soms zo weggelopen uit de jaren 60 en doet dan wel wat denken aan de psychedelische muziek van Jefferson Airplane, maar Yael Deckelbaum flirt net zo makkelijk met eigentijdse dance of elektro, met klanken uit het Midden-Oosten, met progrock (!) of met pure pop. De stem van Yael Deckelbaum is bijna net zo veelzijdig als haar muziek. De Israëlische kan dromerig fluisteren, je onder de huid raken met emotievolle zang, je de gordijnen injagen met theatrale uithalen of verleiden met prachtige en over het algemeen eigenzinnige popliedjes. Iedere keer dat ik Ground Zero hoor valt me op hoe anders deze plaat klinkt en ben ik weer wat meer onder de indruk van het debuut van Yael Deckelbaum. Overigens zonder dat ik alles goed vind, want met name wanneer het me net iets te theatraal wordt haak ik snel af. Het zijn een paar kleine smetjes op een buitengewoon intrigerend debuut, dat wat mij betreft op de valreep van 2009 de boeken in kan als één van de ontdekkingen van het jaar. Erwin Zijleman
Yael Deckelbaum is een singer-songwriter uit Tel Aviv die me inmiddels al een aantal weken in haar ban houdt met haar debuut Ground Zero. In eerste instantie was Ground Zero een plaat die me absoluut intrigeerde, maar me tegelijkertijd met onduidelijke gevoelens achter liet. Inmiddels ben ik gewend aan de bijzondere klanken van Yael Deckelbaum en raak ik steeds meer gehecht aan haar bijzondere eerste plaat. Yael Deckelbaum, die de muziek met de paplepel kreeg ingegoten van haar banjo (!) spelende vader, wordt in eigen land vooral vergeleken met Joni Mitchell, maar dat is wat mij betreft maar een deel van het verhaal. De muziek van Joni Mitchell is misschien wel een belangrijke inspiratiebron geweest voor Yael Deckelbaum, maar ze heeft deze invloeden op fascinerende wijze verwerkt in haar eigen muziek. Ground Zero is een plaat die tegelijkertijd ouderwets en modern klinkt. Aan de ene kant hoor ik dingen uit een heel ver verleden, maar aan de andere kant klinkt Ground Zero ook als geen enkele andere recent verschenen singer-songwriter plaat. Folk is basis van de songs van Yael Deckelbaum, maar het is een basis die in de meeste gevallen wordt verstopt onder een nogal dominant klankentapijt. Ground Zero lijkt soms zo weggelopen uit de jaren 60 en doet dan wel wat denken aan de psychedelische muziek van Jefferson Airplane, maar Yael Deckelbaum flirt net zo makkelijk met eigentijdse dance of elektro, met klanken uit het Midden-Oosten, met progrock (!) of met pure pop. De stem van Yael Deckelbaum is bijna net zo veelzijdig als haar muziek. De Israëlische kan dromerig fluisteren, je onder de huid raken met emotievolle zang, je de gordijnen injagen met theatrale uithalen of verleiden met prachtige en over het algemeen eigenzinnige popliedjes. Iedere keer dat ik Ground Zero hoor valt me op hoe anders deze plaat klinkt en ben ik weer wat meer onder de indruk van het debuut van Yael Deckelbaum. Overigens zonder dat ik alles goed vind, want met name wanneer het me net iets te theatraal wordt haak ik snel af. Het zijn een paar kleine smetjes op een buitengewoon intrigerend debuut, dat wat mij betreft op de valreep van 2009 de boeken in kan als één van de ontdekkingen van het jaar. Erwin Zijleman