Dawes - North Hills
Toen een jaar geleden de balans werd opgemaakt over het muziekjaar 2008, waren er nogal wat sombere geluiden over de toekomst van de Amerikaanse rootsmuziek te horen. 2008 leverde relatief weinig opzienbarende rootsplaten op en toen ook het baken van het genre, het prachtige tijdschrift No Depression, ten onder ging, gaf vrijwel niemand nog een stuiver voor de toekomst van het ooit zo bejubelde genre. We zijn inmiddels een jaar verder en het is wat mij betreft niet overdreven om te stellen dat de Amerikaanse rootsmuziek bloeit als nooit tevoren. 2009 leverde een flinke stapel geweldige platen op en aan het eind van het jaar komen er nog een aantal bij die ik tot dusver over het hoofd heb gezien. Het gold eerder deze week voor de prachtige plaat van The Avett Brothers en het geldt nu voor het misschien nog wel mooiere debuut van het uit California afkomstige Dawes. Op haar debuut North Hills maakt Dawes muziek die zo lijkt weggelopen uit de late jaren zestig en vroege jaren 70. Muziek zoals die in de betreffende jaren werd gemaakt in de Laurel Canyon in Los Angeles, waarnaar de titel van deze plaat ook verwijst. Luister naar de muziek op North Hills en je keert terug naar de hoogtijdagen van de Laurel Canyon (overigens prachtig beschreven in het boek Hotel California: Singer-songwriters And Cocaine Cowboys In The L.A. Canyons 1967-1976 van Barney Hoskyns). Dawes maakt op haar, overigens op analoge apparatuur in de Laurel Canyon opgenomen, debuut muziek die hoorbaar is beïnvloedt door de muziek van onder andere The Band, Crosby, Stills, Nash & Young, The Eagles en Gram Parsons. North Hills heeft een lekker warm geluid en barst bijna uit zijn voegen van de invloeden uit de folk, country en rock uit de jaren waarin de Laurel Canyon het muzikale beeld bepaalde. Het debuut van Dawes is hierdoor een plaat die direct vertrouwd, maar gelukkig nergens oubollig klinkt. De belangrijkste troef van de band is songwriter en zanger Taylor Goldsmith, die niet alleen zeer bedreven is in het schrijven van volstrekt tijdloze popsongs, maar ook nog eens een uitstekend zanger is, met name ook in de geweldige harmonieën op deze plaat. North Hills van Dawes is een plaat die met gemak 40 jaar geleden gemaakt had kunnen worden, maar desondanks een enorme impact heeft. Een plaat die je direct meesleept naar vervlogen tijden, maar veel meer is dan “a trip down Memory Lane”; daarvoor zijn de songs op deze plaat immers veel en veel te goed. North Hills van Dawes is zomaar één van de mooiste, ontroerendste, opwindendste en beste rootsplaten van 2009! Erwin Zijleman
Toen een jaar geleden de balans werd opgemaakt over het muziekjaar 2008, waren er nogal wat sombere geluiden over de toekomst van de Amerikaanse rootsmuziek te horen. 2008 leverde relatief weinig opzienbarende rootsplaten op en toen ook het baken van het genre, het prachtige tijdschrift No Depression, ten onder ging, gaf vrijwel niemand nog een stuiver voor de toekomst van het ooit zo bejubelde genre. We zijn inmiddels een jaar verder en het is wat mij betreft niet overdreven om te stellen dat de Amerikaanse rootsmuziek bloeit als nooit tevoren. 2009 leverde een flinke stapel geweldige platen op en aan het eind van het jaar komen er nog een aantal bij die ik tot dusver over het hoofd heb gezien. Het gold eerder deze week voor de prachtige plaat van The Avett Brothers en het geldt nu voor het misschien nog wel mooiere debuut van het uit California afkomstige Dawes. Op haar debuut North Hills maakt Dawes muziek die zo lijkt weggelopen uit de late jaren zestig en vroege jaren 70. Muziek zoals die in de betreffende jaren werd gemaakt in de Laurel Canyon in Los Angeles, waarnaar de titel van deze plaat ook verwijst. Luister naar de muziek op North Hills en je keert terug naar de hoogtijdagen van de Laurel Canyon (overigens prachtig beschreven in het boek Hotel California: Singer-songwriters And Cocaine Cowboys In The L.A. Canyons 1967-1976 van Barney Hoskyns). Dawes maakt op haar, overigens op analoge apparatuur in de Laurel Canyon opgenomen, debuut muziek die hoorbaar is beïnvloedt door de muziek van onder andere The Band, Crosby, Stills, Nash & Young, The Eagles en Gram Parsons. North Hills heeft een lekker warm geluid en barst bijna uit zijn voegen van de invloeden uit de folk, country en rock uit de jaren waarin de Laurel Canyon het muzikale beeld bepaalde. Het debuut van Dawes is hierdoor een plaat die direct vertrouwd, maar gelukkig nergens oubollig klinkt. De belangrijkste troef van de band is songwriter en zanger Taylor Goldsmith, die niet alleen zeer bedreven is in het schrijven van volstrekt tijdloze popsongs, maar ook nog eens een uitstekend zanger is, met name ook in de geweldige harmonieën op deze plaat. North Hills van Dawes is een plaat die met gemak 40 jaar geleden gemaakt had kunnen worden, maar desondanks een enorme impact heeft. Een plaat die je direct meesleept naar vervlogen tijden, maar veel meer is dan “a trip down Memory Lane”; daarvoor zijn de songs op deze plaat immers veel en veel te goed. North Hills van Dawes is zomaar één van de mooiste, ontroerendste, opwindendste en beste rootsplaten van 2009! Erwin Zijleman