The Greenhornes - ****
The Greenhornes uit Cincinnati, Ohio, leken een jaar of tien geleden voorbestemd om uit te groeien tot een hele grote band. Ondanks twee uitstekende platen met energieke en volstrekt tijdloze garagerock en de uitgebreide steun van White Stripes voorman Jack White, kwam het er echter niet van en bleef de band steken in de obscuriteit. White kaapte de ritmesectie van de band vervolgens weg voor The Raconteurs en een aantal van zijn andere hobbyprojecten (The Dead Weather, Blanche), waarmee het einde van The Greenhornes een feit leek. Na een stilte van acht jaar zijn The Greenhornes echter terug met een plaat waarop de tijd lijkt stil te hebben gestaan. **** lijkt net als zijn twee voorgangers weggelopen uit het verre verleden en combineert het beste van onder andere The Sonics, The Kinks, The Who, The Rolling Stones, The Beatles, The Pretty Things, The Zombies, The Yardbirds, The Animals en ga zo nog maar even door. Dat is al vaker gedaan en misschien zelfs wel te vaak, maar probeer **** maar eens te weerstaan. The Greenhornes grossieren op **** in vijfsterren popliedjes met geweldige gitaarloopjes, onweerstaanbare zang en harmonieën en refreinen en melodieën waaraan de meeste songwriters een puntje kunnen zuigen. The Greenhornes doen hierbij geen enkele poging om alle invloeden uit het verre verleden te vernieuwen en hebben een plaat gemaakt die ook best aan het einde van de jaren 60 gemaakt had kunnen worden. Als dat gebeurd was was het nu absoluut een klassieker geweest. **** bevat een aantal stevige en energieke songs, maar ook flink wat songs waarin The Greenhornes gas terug nemen en imponeren met briljante songs. Het blijft natuurlijk de vraag of het knap is om muziek die decennia geleden al eens gemaakt is nauwgezet te reproduceren, maar, nogmaals, probeer *** maar eens te weerstaan. Je zou verwachten dat een plaat als **** snel gaat vervelen, waarna je weer ouderwets grijpt naar de klassiekers van de bovengenoemde bands, maar ook dat blijft niet het geval. **** is bij eerste beluistering leuk en wordt vervolgens alleen maar leuker. Er zijn 1001 bands die teren op de rijke geschiedenis van de popmuziek, maar er zijn er maar een paar die dit zo goed doen dat ze iets toevoegen aan alles wat in het verleden al gemaakt is. The Greenhornes is er daar één van en levert met **** een bescheiden pareltje in het genre af. Geweldige plaat! Erwin Zijleman
The Greenhornes uit Cincinnati, Ohio, leken een jaar of tien geleden voorbestemd om uit te groeien tot een hele grote band. Ondanks twee uitstekende platen met energieke en volstrekt tijdloze garagerock en de uitgebreide steun van White Stripes voorman Jack White, kwam het er echter niet van en bleef de band steken in de obscuriteit. White kaapte de ritmesectie van de band vervolgens weg voor The Raconteurs en een aantal van zijn andere hobbyprojecten (The Dead Weather, Blanche), waarmee het einde van The Greenhornes een feit leek. Na een stilte van acht jaar zijn The Greenhornes echter terug met een plaat waarop de tijd lijkt stil te hebben gestaan. **** lijkt net als zijn twee voorgangers weggelopen uit het verre verleden en combineert het beste van onder andere The Sonics, The Kinks, The Who, The Rolling Stones, The Beatles, The Pretty Things, The Zombies, The Yardbirds, The Animals en ga zo nog maar even door. Dat is al vaker gedaan en misschien zelfs wel te vaak, maar probeer **** maar eens te weerstaan. The Greenhornes grossieren op **** in vijfsterren popliedjes met geweldige gitaarloopjes, onweerstaanbare zang en harmonieën en refreinen en melodieën waaraan de meeste songwriters een puntje kunnen zuigen. The Greenhornes doen hierbij geen enkele poging om alle invloeden uit het verre verleden te vernieuwen en hebben een plaat gemaakt die ook best aan het einde van de jaren 60 gemaakt had kunnen worden. Als dat gebeurd was was het nu absoluut een klassieker geweest. **** bevat een aantal stevige en energieke songs, maar ook flink wat songs waarin The Greenhornes gas terug nemen en imponeren met briljante songs. Het blijft natuurlijk de vraag of het knap is om muziek die decennia geleden al eens gemaakt is nauwgezet te reproduceren, maar, nogmaals, probeer *** maar eens te weerstaan. Je zou verwachten dat een plaat als **** snel gaat vervelen, waarna je weer ouderwets grijpt naar de klassiekers van de bovengenoemde bands, maar ook dat blijft niet het geval. **** is bij eerste beluistering leuk en wordt vervolgens alleen maar leuker. Er zijn 1001 bands die teren op de rijke geschiedenis van de popmuziek, maar er zijn er maar een paar die dit zo goed doen dat ze iets toevoegen aan alles wat in het verleden al gemaakt is. The Greenhornes is er daar één van en levert met **** een bescheiden pareltje in het genre af. Geweldige plaat! Erwin Zijleman