Ou Est Le Swimming Pool - The Golden Year
Ou Est Le Swimming Pool zal waarschijnlijk worden herinnerd als de band waarvan de zanger zelfmoord pleegde tijdens een popfestival (Pukkelpop 2010). Een aantal maanden na deze trieste gebeurtenis is alsnog het debuut en op hetzelfde moment ook de zwanenzang van de Britse band verschenen. The Golden Year is een wat wrange titel van een plaat die eigenlijk voor de doorbraak van de band had moeten zorgen. De kans dat dit zou zijn gelukt lijkt me erg groot, want The Golden Year is een overtuigend debuut dat absoluut naar meer smaakt. Ou Est Le Swimming Pool vist uit een vijver waarin op het moment wat te vaak en op wat te grote schaal wordt gevist, maar als een van de weinige nieuwkomers slagen de Britten er in om een eigen geluid neer te zetten. Ou Est Le Swimming Pool vindt het merendeel van haar inspiratie in de synthpop uit de jaren 80. Denk aan Depeche Mode, New Order en Yazoo, maar ook zeker aan lichtvoetigere varianten als The Human League en de Pet Shop Boys. Op The Golden Year staan vooral aanstekelijke deuntjes, maar het zijn wel deuntjes die blijven hangen en die bovendien over enige diepgang beschikken. Het laatste mag vooral op het conto worden geschreven van de zanger die inmiddels niet meer onder ons is, Charles Haddon. Het zijn Haddon’s aardedonkere teksten die de muziek van Ou Est Le Swimming Pool een wat beklemmende sfeer geven; zeker waneer je je realiseert waartoe de sombere gedachten van Charles Haddon uiteindelijk hebben geleid. The Golden Year van Ou Est Le Swimming Pool kan daarom misschien nog het best worden omschreven als New Order met Ian Curtis, al bereikt Ou Est Le Swimming Pool op haar debuut c.q. zwanenzang nog niet het niveau van Joy Divsion of New Order. The Golden Year is vooral een plaat van belofte. Je hoort een band aan het werk die er nog niet is, maar wel overloopt van goede ideeën. Het is helaas een belofte die nooit vervuld zal worden, want de kans dat de rest van de band zonder de unieke inbreng van Charles Haddon potten gaat breken lijkt me klein. The Golden Year is wat mij betreft dan ook vooral een eerbetoon aan de betreurde zanger van de band. Het is hiernaast een voorbeeld voor de 1001 andere bands die momenteel aan de haal gaan met het recyclen van synthpop invloeden uit de jaren 80. Dit is een overbodige exercitie, tenzij je er net als Ou Est Le Swimming Pool in slaagt om invloeden uit het verleden te combineren met een eigen geluid dat in het heden tot zijn recht komt en ook nog eens toekomstbestendig is. Dat juist Ou Est Le Swimming Pool hierin slaagt is gezien de gebeurtenissen van afgelopen zomer doodzonde. Door de zelfmoord van Charles Haddon zal The Golden Year van Ou Est Le Swimming Pool niet verder komen dan een voetnoot in de geschiedenis van de popmuziek. Een hele aardige voetnoot, dat wel. Erwin Zijleman
Ou Est Le Swimming Pool zal waarschijnlijk worden herinnerd als de band waarvan de zanger zelfmoord pleegde tijdens een popfestival (Pukkelpop 2010). Een aantal maanden na deze trieste gebeurtenis is alsnog het debuut en op hetzelfde moment ook de zwanenzang van de Britse band verschenen. The Golden Year is een wat wrange titel van een plaat die eigenlijk voor de doorbraak van de band had moeten zorgen. De kans dat dit zou zijn gelukt lijkt me erg groot, want The Golden Year is een overtuigend debuut dat absoluut naar meer smaakt. Ou Est Le Swimming Pool vist uit een vijver waarin op het moment wat te vaak en op wat te grote schaal wordt gevist, maar als een van de weinige nieuwkomers slagen de Britten er in om een eigen geluid neer te zetten. Ou Est Le Swimming Pool vindt het merendeel van haar inspiratie in de synthpop uit de jaren 80. Denk aan Depeche Mode, New Order en Yazoo, maar ook zeker aan lichtvoetigere varianten als The Human League en de Pet Shop Boys. Op The Golden Year staan vooral aanstekelijke deuntjes, maar het zijn wel deuntjes die blijven hangen en die bovendien over enige diepgang beschikken. Het laatste mag vooral op het conto worden geschreven van de zanger die inmiddels niet meer onder ons is, Charles Haddon. Het zijn Haddon’s aardedonkere teksten die de muziek van Ou Est Le Swimming Pool een wat beklemmende sfeer geven; zeker waneer je je realiseert waartoe de sombere gedachten van Charles Haddon uiteindelijk hebben geleid. The Golden Year van Ou Est Le Swimming Pool kan daarom misschien nog het best worden omschreven als New Order met Ian Curtis, al bereikt Ou Est Le Swimming Pool op haar debuut c.q. zwanenzang nog niet het niveau van Joy Divsion of New Order. The Golden Year is vooral een plaat van belofte. Je hoort een band aan het werk die er nog niet is, maar wel overloopt van goede ideeën. Het is helaas een belofte die nooit vervuld zal worden, want de kans dat de rest van de band zonder de unieke inbreng van Charles Haddon potten gaat breken lijkt me klein. The Golden Year is wat mij betreft dan ook vooral een eerbetoon aan de betreurde zanger van de band. Het is hiernaast een voorbeeld voor de 1001 andere bands die momenteel aan de haal gaan met het recyclen van synthpop invloeden uit de jaren 80. Dit is een overbodige exercitie, tenzij je er net als Ou Est Le Swimming Pool in slaagt om invloeden uit het verleden te combineren met een eigen geluid dat in het heden tot zijn recht komt en ook nog eens toekomstbestendig is. Dat juist Ou Est Le Swimming Pool hierin slaagt is gezien de gebeurtenissen van afgelopen zomer doodzonde. Door de zelfmoord van Charles Haddon zal The Golden Year van Ou Est Le Swimming Pool niet verder komen dan een voetnoot in de geschiedenis van de popmuziek. Een hele aardige voetnoot, dat wel. Erwin Zijleman