Villagers - Becoming A Jackal
Becoming A Jackal van Villagers is inmiddels een half jaar uit, maar ondanks alle lovende recensies wist de cd mijn cd-speler tot dusver niet te bereiken. Een dag nadat ik Elliott Smith op deze BLOG bejubelde als een onnavolgbaar talent kwam het er toch van. Of het toeval is weet ik niet, maar feit is wel dat Villagers me op Becoming A Jackal meer dan eens doet denken aan Elliott Smith. Villagers is in feite een soloproject van de Ierse singer-songwriter Conor J. O'Brien, die zich op Becoming A Jackal manifesteert als een groot en oorspronkelijk talent. Becoming A Jackal bevat een elftal uiterst sobere en soms bijna verstilde folksongs die, net als die van bijvoorbeeld Bon Iver, opvallen door een bijna desolate sfeer. Net als Elliott Smith beschikt Conor J. O’Brien over het vermogen om deze van melancholie overlopende songs te voorzien van een aangenaam en soms bijna lichtvoetig tintje. Troosteloze popsongs met een troostende werking; het is maar weinigen gegeven. O’Brien heeft Becoming A Jackal in zijn uppie gemaakt en heeft hierbij flink geëxperimenteerd met verschillende klanken en arrangementen. Deze zijn soms zo klein mogelijk gehouden, maar kunnen ook flink uitpakken met inventieve pianoloopjes en jankende strijkers. Hierbij komt O’Brien’s aangename, wat hoge, stemgeluid dat de songs op Becoming A Jackal voorziet van nog wat extra onderscheidingskracht. Becoming A Jackal is een plaat die lastig is te omschrijven. Met woorden doe je deze plaat namelijk vrijwel altijd tekort. Dat Conor J. O’Brien ambachtelijke songs schrijft die zowel ontroeren als vermaken is een mooi compliment, maar het zegt nog niets over de bijna betoverende uitwerking die de muziek van Villagers heeft. Een plaat die eerst nog klinkt als een serie knap uitgevoerde popliedjes, blijkt al snel een serie steeds intenser blinkende diamanten. Zowel als in compositorisch, muzikaal en vocaal opzicht klopt eigenlijk alles op Becoming A Jackal, maar tegelijkertijd is het een ontspannen klinkende plaat waarop emotie het wint van perfectie. Conor J. O’Brien vertolkt zijn fraaie songs met hart en ziel en dat heeft zijn effect op de luisteraar. Met name de verstilde en droevige songs staan garant voor een brok in je keel, maar de glimlach is ook nooit ver weg. Ik kan het niet goed praten dat ik deze prachtplaat een half jaar heb laten liggen, maar gelukkig ben ik nog tijd voor de jaarlijstjes. Daarin verdient dit opvallende debuut van Villagers immers zeker een plekje. Erwin Zijleman
Becoming A Jackal van Villagers is inmiddels een half jaar uit, maar ondanks alle lovende recensies wist de cd mijn cd-speler tot dusver niet te bereiken. Een dag nadat ik Elliott Smith op deze BLOG bejubelde als een onnavolgbaar talent kwam het er toch van. Of het toeval is weet ik niet, maar feit is wel dat Villagers me op Becoming A Jackal meer dan eens doet denken aan Elliott Smith. Villagers is in feite een soloproject van de Ierse singer-songwriter Conor J. O'Brien, die zich op Becoming A Jackal manifesteert als een groot en oorspronkelijk talent. Becoming A Jackal bevat een elftal uiterst sobere en soms bijna verstilde folksongs die, net als die van bijvoorbeeld Bon Iver, opvallen door een bijna desolate sfeer. Net als Elliott Smith beschikt Conor J. O’Brien over het vermogen om deze van melancholie overlopende songs te voorzien van een aangenaam en soms bijna lichtvoetig tintje. Troosteloze popsongs met een troostende werking; het is maar weinigen gegeven. O’Brien heeft Becoming A Jackal in zijn uppie gemaakt en heeft hierbij flink geëxperimenteerd met verschillende klanken en arrangementen. Deze zijn soms zo klein mogelijk gehouden, maar kunnen ook flink uitpakken met inventieve pianoloopjes en jankende strijkers. Hierbij komt O’Brien’s aangename, wat hoge, stemgeluid dat de songs op Becoming A Jackal voorziet van nog wat extra onderscheidingskracht. Becoming A Jackal is een plaat die lastig is te omschrijven. Met woorden doe je deze plaat namelijk vrijwel altijd tekort. Dat Conor J. O’Brien ambachtelijke songs schrijft die zowel ontroeren als vermaken is een mooi compliment, maar het zegt nog niets over de bijna betoverende uitwerking die de muziek van Villagers heeft. Een plaat die eerst nog klinkt als een serie knap uitgevoerde popliedjes, blijkt al snel een serie steeds intenser blinkende diamanten. Zowel als in compositorisch, muzikaal en vocaal opzicht klopt eigenlijk alles op Becoming A Jackal, maar tegelijkertijd is het een ontspannen klinkende plaat waarop emotie het wint van perfectie. Conor J. O’Brien vertolkt zijn fraaie songs met hart en ziel en dat heeft zijn effect op de luisteraar. Met name de verstilde en droevige songs staan garant voor een brok in je keel, maar de glimlach is ook nooit ver weg. Ik kan het niet goed praten dat ik deze prachtplaat een half jaar heb laten liggen, maar gelukkig ben ik nog tijd voor de jaarlijstjes. Daarin verdient dit opvallende debuut van Villagers immers zeker een plekje. Erwin Zijleman